Karlstresse - tak, na cześć cesarza Karola IV, w XVIII w. nazwano jedną z ulic we Wrocławiu. Upamiętniono tym samym wizytę cesarza w mieście (wizytę, która miała miejsce kilka wieków przed nadaniem nazwy). Karlstrasse biegła za wewnętrznymi murami miejskimi tuż przy starej fosie zwanej Czarną Oławą (Schwarze Ohle).
Na fotografii widoczny jest rysunek z fragmentami zabudowy późniejszej ul. Kazimierza Wielkiego. Od lewej: dom Wolfów, dom rodziny Pachali (obecnie kamienica nr 33), dom Schröterów (obecnie kamienica nr 31), zajazd "Złoty Jeleń" (obecnie nie istnieje), kościół ewangelicko-augsburski Opatrzności Bożej i dom Czerotinów (obecnie nie istnieje).
Pod koniec XVII i XVIII wieku z ulicy zaczynają znikać drewniane domki. Zastępują je rezydencje bogatych urzędników i wojskowych - między innymi rezydencja Spätgenów.
Początki pałacu sięgają roku 1717, gdy baron Heinrich Gottfried Spätgen (1680 - 1750) zakupił niewielką rezydencję w stylu wiedeńskiego baroku wraz z ogrodem. Właśnie tę rezydencję Fryderyk Wielki przekształci później na pałac Królewski.
Badacze spierają się, czy najstarsza część pałacu została zrealizowana według planów Johanna Berharda Fischera von Erlacha (słynnego austriackiego architekta i rzeźbiarza okresu baroku, twórcy kościoła św. Karola Boromeusza w Wiedniu) czy też według projektów Johanna Lucasa von Hildebrandta (również austriacki architekt).
Gdy Śląsk z rąk austriackich Habsburgów przeszedł pod panowanie z Hohenzollernów (Prusy), rezydencją barona Spätgena zainteresował się król Fryderyk II Wielki. Nowy władca szukał godnej siedziby w zdobycznym Śląsku. Rezydencję udało mu się odkupić dopiero po po śmierci barona w 1750 rok.
Jak czytamy na stronie Muzeum Miejskiego Wrocławia (które obecnie mieści się w pałacu): "Biorąc pod uwagę królewską celebrę, było to najlepsze miejsce na monarszą siedzibę. Doskonała lokalizacja, w samym sąsiedztwie Rynku podnosiła prestiż pałacu, do tego lekkie cofnięcie budowli w głąb działki umożliwiało zaprojektowanie paradnego dziedzińca. Lokując we Wrocławiu swoją rezydencję Fryderyk II Wielki podniósł stolice Dolnego Śląska, obok Berlina i Królewca, do rangi miasta rezydencjonalnego".
Rezydencja została rozbudowana przez królewskiego architekta Johanna Boumanna St., twórcy wielu budowli w Poczdamie i Berlinie.
W latach 90. XVIII wieku na zlecenie kolejnego króla Prus, Fryderyka Wilhelma II przebudowę pałacu prowadził Karl Gotthard Langhans St., którego najsłynniejszym dziełem jest Brama Brandenburska w Berlinie.
Narożna kamienica u zbiegu ulic Stanisława Leszczyńskiego i Kazimierza Wielkiego w 2014 roku przeszła remont. Dzisiaj na najniższym jej piętrze mieszczą się restauracje, puby i bary. Przed II wojną światową u zbiegu Schloss Ohle i Konigstrasse był znany hotel i restauracja Riegner, wybudowany w latach 1873-1883 przez Friedricha Barchewitza.
Lata dwudzieste. Pałac i ul. Kazimierza Wielkiego widziane z ul. Gepperta.
Kazimierza Wielkiego - widok w stronę wlotu ulicy św. Doroty (za samochodem). Dzisiaj prowadzi tutaj trasa W-Z, a jezdnia ma dwa pasy w kierunku centrum i trzy w kierunku pl. Bohaterów Getta (i dodatkowo torowisko oraz pas dla rowerzystów). Na zdjęciu archiwalnym lata 30. XX w. Kamienice nr 47-53.
Google Street View
Po II wojnie światowej patronem ulicy został Kazimierz Wielki. Zniszczenia wojenne nie ominęły tego rejonu. W gęstej zabudowie powstały puste place. Na ulicy leżało mnóstwo gruzu. Na zdjęciu widok z dziedzińca Zamku Królów Pruskich (torami jeździła kolejka odgruzowująca).
To co zostało po wojnie po budynkach między ulicą Kazimierza Wielkiego a Siedmiu Kół (ta dzisiaj nie istnieje, stała się częścią północnego pasa trasy W-Z).
Skrzyżowanie ulic Gepperta i Kazimierza Wielkiego. Z lewej strony Zamek Królewski.
Lata 60. Widok na pusty plac powstały po wyburzeniach ruin domów stojących między Zaułkiem Zamkowym (po prawej) i ulicą Kazimierza Wielkiego (po lewej). Obecnie Zaułek Zamkowy to północna jezdnia ulicy Kazimierza Wielkiego.
Decyzja o budowie trasy W-Z zapadła 18 grudnia 1973 roku. Czasu było niewiele, bo odbiór planowano na 30-lecie PRL-u, a więc 22 lipca 1975 roku. Budowa szerokiej arterii komunikacyjnej pociągnęła za sobą wyburzenie kilku budynków oraz likwidację kilku ulic i zaułków. Na zdjęciu wyburzanie kamienicy pod budowę trasy W-Z.
W skład północnego pasa nowej trasy weszły:
- pl. św. Krzysztofa (Christophoriplatz) - fragment na północ od kościoła św. Krzysztofa
- Zaułek Pokutniczy (Altbüßer-Ohle) - biegł od ul. Ofiar Oświęcimskich do ul. Szewskiej
- Zaułek Zamkowy (Schloß-Ohle) - biegł od ul. Świdnickiej do ul. Gepperta
- ul. Siedmiu Kół (Sieben-Rade-Ohle) - biegła od ul. Gepperta do pl. Bohaterów Getta
- Zaułek Ruski (Reussen-Ohle) - biegł od pl. Bohaterów Getta do ul. św. Mikołaja
- ul. Białoskórnicza (Weissgerbergasse) - południowy odcinek do ul. Ruskiej do ul. św. Mikołaja
Na południowy pas złożyły się:
- ul. Słodowa (Hummerei) - od pl. św. Krzysztofa do ul. Świdnickiej
- ul. Kazimierza Wielkiego (Karlstr.) - od ul. Świdnickiej do ul. Krupniczej
- ul. Złote Koło (Goldene-Rade-Gasse) - od pl. Bohaterów Getta do ul. Ruskiej
- ul. Nowy Świat (Neueweltgasse) - południowy odcinek między ul. Ruską i ul. św. Mikołaja.
Pierwsze prace przy budowie trasy W-Z rozpoczęto w styczniu 1974 roku. Obwodnica miała mieć trzypasmowe jezdnie w każdym kierunku. Na zdjęciu prace przy torowisku na Kazimierza Wielkiego przed uruchomieniem nowej linii tramwajowej.
Ulica Kazimierza Wielkiego - na zdjęciu gotowa jezdnia południowa trasy W-Z, budowa północnej jeszcze się wówczas nie rozpoczęła. Tramwaj wyjeżdża z ulicy Gepperta.
Trasa W-Z - obie jezdnie gotowe. Widok w kierunku skrzyżowania z Ruską.
Od roku 2010 trwa proces odciążenia trasy W-Z poprzez przeniesienie większości ruchu na ulice: Tadeusza Kościuszki i Podwale. W przyszłości miasto chce przerzucić większość ruchu na będącą wiąż w planach obwodnicę staromiejską.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze