Pochodzą z różnych części świata, wybrali Wrocław jako miejsce do życia [FOTO]

Na wystawie znajdą się zdjęcia dziesięciu osób. Pod nimi tekst o ich historiach i opiniach o naszym mieście.

Organizatorka wystawy Anna Elektra Malkogiorgos i fotografka Sylwia Paprzycka zaprosiły do udziału w swojej inicjatywie osoby, które już wcześniej spotkały. Pomogli też znajomi informując o obcokrajowcach ze swojego otoczenia.

Wystawę będzie można oglądać od godz. 12 w sobotę w Domu Europy przy ul. Widok 10. Zostanie tam do 22 maja.

Kim są osoby, które wybrały Wrocław?

Jej pradziadek i dziadek - Grecy - uciekli do Polski po wojnie domowej w swoim kraju. W latach 70 pozwolono im tam wrócić, ale ojciec Anny Malkogiorgos został i po pewnym czasie ożenił się z Polką. Anna urodziła się we Wrocławiu i jak przyznaje, nigdy nie mieszkała w innym mieście dłużej niż kilka miesięcy. - Znam Wrocław na wylot - śmieje się.

Na co dzień pracuje w zespole ds. dialogu międzykulturowego we Wrocławskim Centrum Rozwoju Społecznego. Uczy mieszkańców naszego miasta o wielokulturowości poprzez zajęcia w szkołach, warsztaty dla policji i straży miejskiej. - Wrocławianie są otwarci na inne kultury, ale trzeba wciąż nad tym pracować, szczególnie nad poczuciem swojej tożsamości. Kiedy ktoś wie, kim jest i ma poczucie swoich wartości, nie obawia się 'obcych' - mówi.

Wśród ulubionych miejsc we Wrocławiu wymienia Nadodrze, za kawiarnie i oddolne inicjatywy mieszkańców. Chętnie chodzi też do Kina Nowe Horyzonty, które ma według niej niepowtarzalny klimat i oferuje więcej niż tylko rozrywkę. Jest zafascynowana Odrą. Lubi jeździć rowerem po wałach i podziwiać rozległą panoramę centrum z mostu Pokoju.

Nie zapomina jednak o Grecji. Choć wychowała się w Polsce, ma duży sentyment do tamtego kraju. Jeździ do niego na wakacje, czyta o nim książki, ogląda filmy i słucha greckiej muzyki. Przeżywa też, gdy dzieje się tam coś złego i przykro jej, kiedy inni ludzie naskakują na Greków.

Od trzech sezonów śpiewa w Operze Wrocławskiej. To właśnie na jej zaproszenie tenor Victor Campos Leal - Meksykanin - przyjechał do naszego miasta. Został, bo zaproponowano mu dobre warunki. Do przyjazdu zachęcił także swoją żonę. We Wrocławiu urodziła się ich córka.

- Teraz to jest mój dom. Obchodzę tylko polskie święta. Uczę się też waszego języka. Znam cztery inne, ale polski nie jest do żadnego z nich podobny. Dlatego na początku szło mi dość kiepsko - opowiada.

Zauważa także, że Polska i Meksyk mają ze sobą dużo wspólnego. - W obu krajach dużo się pije, w Meksyku tequilę, tutaj wódkę - śmieje się Victor. Ale wymienia też inne podobieństwa. Wśród nich jest religia - Meksykanie także są katolikami. Bardzo cenią Jana Pawła II, który kilkakrotnie odwiedził ich państwo.

Zapytany o ulubione miejsca we Wrocławiu jednym tchem wymienia Halę Stulecia, most Grunwaldzki, mosty Warszawskie i okolice ulicy Kromera. Wspomina też o polskiej kuchni - uwielbia nasze zupy, szczególnie barszcz i flaki.

Polskę ceni za bezpieczeństwo. - W Meksyku życie jest niepewne. Są złodzieje i porywacze. Nie możesz puścić dziecka bez opieki na ulicę, czy do parku. Ludzie mówią, że w Polsce jest niebezpiecznie. To nie prawda - twierdzi Victor.

Jedyny problem, jaki widzi we Wrocławiu to połączenia kolejowe z Niemcami. Nie rozumie dlaczego zostały zlikwidowane.

Jest Ormianką. Wraz z rodzicami przeniosła się z Armenii do Wrocławia, kiedy miała 5 lat. W domu mówi tylko po ormiańsku. Jej rodzina kultywuje tamtejsze tradycje i przygotowuje typowe potrawy.

Araks działa także w Towarzystwie Ormian Polskich. Często dołącza się do jakiś inicjatyw. Ostatnio pomagała przy przygotowywaniu wrocławskich obchodów 100. rocznicy ludobójstwa Ormian.

Mimo podtrzymywania ormiańskich tradycji utożsamia się z Polską. Tutaj się wychowała, a teraz studiuje prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. - Nawet jak wyjeżdżam do Armenii to zaczynam tęsknić za Wrocławiem. To bardzo ciepłe miejsce - wyznaje.

Nasze miasto lubi także za wielokulturowość. Zauważa, że pojawia się w nim coraz więcej obcokrajowców. - Nigdy nie spotkałam się ze złym traktowaniem z powodu swojego pochodzenia, czy nietypowego imienia - mówi. Czasem ma tylko trudności ze względu na ormiańskie wychowanie. - Jest bardziej konserwatywne. Zawiera dużo przykazów, co wolno, a czego nie. Muszę zachowywać równowagę między tymi wartościami, a tym, jak się powinnam zachować jako Polka - opowiada.

Po raz pierwszy Mezri Hebbechi - Tunezyjczyk - przyjechał do Wrocławia w 2008 roku ze względu na swoją dziewczynę Polkę, którą poznał podczas wakacji. Po trzech latach przeprowadził się tutaj na dobre. Teraz pracuje jako lider zespołu w międzynarodowej firmie związanej z branżą telefoniczną i nie wyobraża sobie mieszkania  gdzie indziej, niż we Wrocławiu.

- Mieszkańcy są bardziej otwarci, niż w innych miastach. Tempo życia jest wolniejsze, niż w Warszawie. Poza tym Wrocław robi się coraz bardziej multikulturowy - wymienia Mezri.

Nie ukrywa jednak, że tęskni za Tunezją. Brakuje mu tamtejszej pogody, plaż i swoich bliskich. - Nie mogę ich tutaj przenieść. Dlatego tworzę sobie nowe środowisko.

Tunezyjska rodzina wysyła mu tradycyjne produkty, żeby mógł gotować swoje ulubione potrawy. Ale święta obchodzi już tylko polskie - Boże Narodzenie, Wielkanoc, a nawet Dzień Niepodległości.

Urodziła się we Wrocławiu, ale jako dziecko mieszkała także trzy lata w Nigerii, skąd pochodzi jej ojciec. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zrobiła doktorat. Mieszkała także w Stanach Zjednoczonych, Holandii i Wielkiej Brytanii. - Jest we mnie międzykulturowość. Czuję się obywatelka więcej niż jednego kraju. Choć kulturowo czuję się Polką - mówi.

Pracuje w dziale programowym Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Jego szefem jest Anglik Chris Baldwin - kurator do spraw performance. W swojej pracy Margaret ma też kontakt z artystami z Francji, Niemiec, Czech i Izraela. - Lepiej się czuję w środowisku osób pochodzących z innych kultur. Czuję, że do niego należę. Mogę się z tymi ludźmi utożsamiać.

Bardzo lubi Wrocław. Choć mieszkała w wielkich miastach, tutaj czuje się najlepiej - ze swoimi bliskimi i wśród ulubionych miejsc. - Jest mi tutaj wygodnie. Wrocław ułatwia mi życie.

Do Wrocławia przyjechał 6 lat temu na warsztaty w Teatrze Pieśni Kozła. Niedługo potem zespół zaprosił go na swoje studia magisterskie. Diego Pileggi - Włoch - dołączył się do grupy, bo bardzo zainteresowała go jej praca. Po skończeniu studiów jeszcze trochę pomagał i wrócił do swojego kraju.

Przyjechał z powrotem w 2011 roku, żeby wraz z trzema innymi aktorami tworzyć Jubilo - projekt teatralny. Polega on na pracy z lokalną społecznością, przy wykorzystaniu narzędzi aktorskich. Artyści docierają do grup wykluczonych. Prowadzili warsztaty we więzieniu przy ulicy Kleczkowskiej i w schronisku św. Brata Alberta. Oprócz tych działań Diego gra w spektaklach i doskonali swój warsztat.

Włoch lubi Wrocław za to, że jest dynamicznym miastem, ale nie ukrywa, że trzymają go tu głównie sprawy zawodowe. - Nie myślę o powrocie, bo ciągle się coś dzieje w Jubilo. Wciąż mamy nowe pomysły i plany.