By go wybudować, trzeba było przejąć blisko 1 tys. działek. Pylon, na którym został zawieszony, jest wyższy niż taras widokowy Pałacu Kultury i Nauki. Most Rędziński we Wrocławiu ma 70 tys. m kw., co czyni go największym mostem żelbetowym na świecie.
Most ma powierzchnię dziesięciu boisk na Stadionie Narodowym. Zaprojektował go Zespół Badawczo-Projektowy "Mosty - Wrocław" pod kierownictwem prof. Jana Biliszczuka. Budowa przeprawy ze względu na bezprecedensową skalę konstrukcji była wielkim wyzwaniem dla inżynierów i wykonawcy, konsorcjum firm Mostostal Warszawa i Acciona Infraestructuras. Same przygotowania trwały od lat 90. ubiegłego wieku. W maju 2008 r. rozpoczęła się realizacja i trwała do sierpnia 2011 roku. Koszt budowy wyniósł 577 mln zł brutto.
Ma wysokość 212 m (do dachu - prawie 206 m). Powstawał od grudnia 2007 r. do 2012 r. w miejscu, gdzie wcześniej znajdował się wieżowiec Poltegor, również najwyższy we Wrocławiu. Na dachu wieży znajduje się klatka meteorologiczna oraz taras widokowy. Na przedostatnim, 49. piętrze, urządzono oszklony punkt widokowy, najwyżej położony w kraju. Obok wieży zbudowano też dziewiętnastopiętrowy "żagiel", w którym znajdują się apartamenty i biura. Apartamenty można sobie wynająć na jakieś ważne okoliczności. W dolnej części obiektu znajduje się galeria handlowa. Obok sklepów jest też sala bilardowa, kręgielnia i klub fitness. W podziemnym parkingu jest stacja ładowania pojazdów z napędem elektrycznym. W budynku zastosowano 38 wind, osiem ruchomych schodów, a także dwa chodniki ruchome. Przed Sky Tower od strony ul. Powstańców Śląskich ustawiono surrealistyczną rzeźbę Salvadora Daliego "Profil czasu".
Od roku 2014 organizowany jest bieg na Sky Tower. Meta znajduje się na 49 piętrze, a do pokonania biegacze mają 1142 schody. Dla wielu jest to naprawdę mordercze wyzwanie.
Inwestorem była firma LC Corp S.A., należąca do Leszka Czarneckiego, jednego z najbogatszych Polaków. Projektantem ostatecznej wieży był Dariusz Dziubiński, zaś pierwotny projekt wykonał Łukasz Magdziarz z pracowni Zbigniewa Walasa. O autorstwo budynku toczy się spór.
Breslauerski Capitol był najbardziej luksusowym kinoteatrem we wschodnich Niemczech. Wrocławski Capitol błyszczy w całej Polsce. Zachował wszystko, co najlepsze z przeszłości - wdzięk i blichtr szalonych lat 20., a jednocześnie dostał przyszłość - nowy budynek, nową scenę, nowe technologie. Nie ma wyjścia, musi być gwiazdą.
Ulica Piłsudskiego (wcześniej Gartenstrasse), gdzie znajduje się teatr, czeka na awans, bo na początku lat 90. została okrutnie zdegradowana. Upadek Dworca Głównego sprawił, że musiała się pożegnać z pierwszą ligą, w której grała od końca XIX wieku. Zrobiła się brudna, zapyziała i prowincjonalna. Teraz się odradza, a Capitol jest symbolem tego podnoszenia się. Przebudowano go, ale nie był to zwykły remont, a odwrócenie wyroków historii.
W czasie oblężenia Festung Breslau, Gartenstrasse i przylegające do niej ulice zostały niemal doszczętnie zniszczone. Sam Capitol przetrwał wojnę, jednak poniósł znaczne straty. Zniszczeniu uległa część frontowa, którą zastąpiono niskim pawilonem (urządzono w nim kasy). Sala widowiskowa zachowała się, ale w ramach tzw. modernizacji w 1956 roku usunięto pierwotną kolorystykę, a wnętrze pomalowano temperami. Blask ekspresjonizmu zgasł i nikt nie wierzył, że kiedyś uda się jeszcze wskrzesić urodę tego miejsca. Dziś Capitol znów jest dumą Wrocławia. Ostatnio uznany został za jeden z najpiękniejszych teatrów w Polsce według rankingu portalu Culture.pl
Otwarte zostało 26 października 2014 roku. Zajmuje prawie 1 ha powierzchni i prezentuje morską oraz lądową faunę Afryki. Dzięki tej atrakcji ogród zoologiczny we Wrocławiu odwiedza więcej osób niż Wawel czy kopalnię soli w Wieliczce.
W zeszłym roku odwiedzających było w sumie 1,8 mln. Mówi się nawet, że to najczęściej odwiedzana, biletowana atrakcja turystyczna Polsce. Afrykarium składa się z dwóch części - na zewnątrz można podziwiać plażę z kotikami afrykańskimi i pingwinami, a wewnątrz - w budynku w kształcie statku - znajduje się wielkie akwarium z Kanałem Mozambickim (wewnątrz m.in. płaszczki i rekiny brunatne), tarasy widokowe oraz restauracja. W budynku znajdziemy też m.in. faunę dżungli Konga z basenami manatów czy faunę Nilu z hipopotamami.
Cały kompleks we wrocławskim zoo liczy 19 akwariów, znajduje się w nim kilka tysięcy zwierząt. Budowa pochłonęła 220 mln zł. Afrykarium wygrało konkurs na Budowę Roku 2014, organizowany przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa. Dostało też inne nagrody: Top Inwestycja Komunalna czy Grand Prix w XXV konkursie "Piękny Wrocław".
Kształtem przypomina lampion chiński. Z zewnątrz osłonięty jest membraną z tworzywa sztucznego, którą nocą można podświetlać na dowolne kolory. Wcześniej Wrocław nie miał tak nowoczesnego obiektu sportowego. Sklasyfikowany jest w czwartej (najwyższej) kategorii UEFA. Jego budowa zaczęła się w 2009 roku. Otwarty został 10 września 2011 roku. Powstał na mistrzostwa Euro 2012. Teraz użytkowany jest przez klub Śląsk Wrocław. Na trybunach areny zmieści się 45 105 widzów. Mecze rozgrywa tam również reprezentacja Polski. Do tej pory zagraliśmy we Wrocławiu m.in. z Czechami, Szwajcarami, Włochami, Słowacją czy Mołdawią. Tam także odbył się finał rozgrywek Polskiej Ligi Futbolu Amerykańskiego w sezonie 2014/15. Na Stadionie Wrocław nie zabrakło również emocji bokserskich. Na otwarcie areny walkę o tytuł mistrza świata w wadze ciężkiej stoczyli Witalij Kliczko i Tomasz Adamek. Pas obronił Ukrainiec, a dla Polaka był to początek końca wielkiej kariery na bokserskich arenach całego świata.
Na stadionie dostępne są wielofunkcyjne loże z tarasami i miejscami VIP na trybunie. To także miejsce koncertów, zagrali tam m.in. Linkin Park czy Alphaville, George Michael, James Blunt i Andrea Bocelli.
Największa i najnowocześniejsza sala koncertowa w Polsce. Designerski budynek wznosi się 30 metrów nad placem Wolności, a pod ziemią ma kolejnych 20. Zajmuje 4,5 ha i ma dziewięć kondygnacji. Mogą się tam odbywać cztery koncerty jednocześnie, w tym symfoniczny i rockowy.
W budowli zaprojektowanej przez Stefana Kuryłowicza największym wyzwaniem była klimatyzacja, bo to ona zwykle wytwarza hałas, a dla muzyki najważniejsza jest cisza. Cała konstrukcja podporządkowana została priorytetowi akustycznemu. Architekci projektowali gmach według wytycznych nowojorskiej specjalistycznej firmy Artec. Wszystkie instalacje spoczywają na tłumiących drgania resorach i podkładkach, a każdą z czterech sal posadowiono na systemie izolowanym kauczukowymi podkładkami stóp. Największa sala koncertowa, mogąca pomieścić do 1,8 tys. słuchaczy, stoi na 500 takich słupach, a w podłodze ma 900 otworów, którymi dostarczane będzie powietrze z umieszczonej poniżej komory wentylacyjnej.
TOMASZ PIETRZYK
Wszystkie sale są izolowane, mają podwójny system ścian, zamykają je śluzy dźwiękowe. Choć trzy małe są podobnej wielkości, to w każdej stworzono inny wariant akustyczny, a zróżnicowanie podkreślono kolorystyką ścian - od brązu, przez burgund, do czerni. Poza tym, że dostosowano je do akustycznych wymogów muzyki jazzowej, kameralnej klasyki i - jak to nazywa dyrektor Andrzej Kosendiak - muzyki młodzieżowej, to ze wszystkich będzie można usuwać siedziska i zmieniać je w sale konferencyjne lub bankietowe.
Najbardziej zaawansowane rozwiązania akustyczne ma sala największa. Drugiej takiej w Polsce nie spotkamy, a zastosowane w niej patenty umożliwiające modulowanie rozchodzenia się fal dźwiękowych robią wielkie wrażenie. Zawisły w niej panele sufitowe, których wysokość można dowolnie regulować. Na balkonach zainstalowane będą kotary dźwiękochłonne, a ściany dzielą wrota, które otworzyć się mogą do otaczającej wszystkie kondygnacje dodatkowej pustej przestrzeni izolującej. Regulację tych rozwiązań umożliwia system komputerowy, który pomaga okiełznać ogromne pomieszczenie.
NFM uzyskało tytuł Budowy Roku 2015 w konkursie organizowanym przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa, Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa oraz Główny Urząd Nadzoru Budowlanego.
Ultranowoczesne, multimedialne centrum wiedzy o wodzie. Kosztowało 59 mln zł i powstało w podziemiach MPWiK. Znajdziemy tam interaktywne ekrany i hologramy, na których można obejrzeć historię powstania naszej planety. Jest też sala relaksu, gdzie można wsłuchiwać się w szum morza i prawdziwe odgłosy z dżungli. Już samo wejście do budynku zaskakuje. Wchodzimy wprost na kurtynę wodną, ale nie trzeba się obawiać zmoczenia. To tylko wodna drukarka. W chwili, kiedy zbliżamy się do drzwi, strumienie wody przestają płynąć i możemy spokojnie przejść. Kiedy już wejdziemy do środka, powita nas hologram naszej planety, który wiruje nad powierzchnią tafli. Po chwili na wielkich ekranach wyświetlany jest film o tym, skąd na Ziemi wzięła się woda.
Cały obiekt podzielony został na osiem stref tematycznych, które zaprojektował artysta Mieczysław Bielawski. Kiedy już poznamy tajniki pojawienia się na naszym globie wody, przechodzimy do sali, w której znajduje się replika batyskafu Trieste. W 1960 roku dotarł on do najgłębszego miejsca na Ziemi. W kolejnych salach znajduje się prawie trzymetrowa, transparentna rzeźba Dawida wykonana z akrylu oraz 1500 ryb w ławicy, na które poluje żarłacz tygrysi.
Jego budowa zakończyła się w marcu 2012 r. i trwała ponad dwa lata. Budynek jest cztery razy większy od poprzedniego. Dzięki temu port lotniczy może obsłużyć 3 mln pasażerów rocznie. Nowy terminal jest jednym z największych w Polsce. Ma ponad 330 tys. m sześc. i cztery poziomy, w tym jeden podziemny. Przeszklona konstrukcja przykryta jest dachem w formie falujących płatów o powierzchni 19 tys. m kw. To ponad dwa boiska piłkarskie. Do tego drogi dojazdowe, place, parking na tysiąc miejsc zajmują powierzchnię 60 tys. m kw. Przy terminalu jest 16 stanowisk postojowych dla samolotów. Pasażerowie mogą korzystać z przestronnej, klimatyzowanej hali przylotów i odlotów. W budynku są także sale konferencyjne, galeria handlowa i podniebny pub z widokiem na płytę lotniska i pas startowy.
To nie jest zwykły bar, to legenda Wrocławia. Karmił, bronił, kontestował, upadał i się podnosił. Dzięki niedawnej modernizacji zyskał nowe życie. Jej autorzy (pracownia Major Architekci) z pietyzmem odnieśli się do pierwotnego projektu. To dzieło znakomitych architektów, zabudowujących w latach 1957-1962 część Świdnickiej, nazwaną później placem Młodzieżowym.
MIECZYSŁAW MICHALAK
Barbara była prototypem baru szybkiej obsługi, symbolem nowoczesności. Podczas remontu udało się zachować klimat lat 60. i 70. Kolumny - a jest ich aż 26 - zostały obłożone charakterystycznymi kamiennymi, czarnymi i białymi kostkami. Posadzka jest zaś z żywicy imitującej kremowe lastriko.
Barbara przetrwała PRL, eksperymentalne lata 90. i z baru szybkiej obsługi awansowała do roli wizytówki Europejskiej Stolicy Kultury. Jest biurem i centrum informacyjnym ESK z wkładką w postaci "przestrzeni klubokawiarnianej", w której "się dzieje".
To jeden z najstarszych dworców w mieście. Dzięki rewitalizacji przeprowadzonej w latach 2010-2012 znów jest dumą Wrocławia. Uchodzi za jeden z najpiękniejszych w Europie. Podczas remontu przywrócono mu wygląd z czasów największej świetności. W przyszłym roku będzie świętował swoje 160-lecie. Budowa zakończyła się w 1857 r. Trwała tylko dwa lata, ale to wystarczyło, żeby wznieść największy dworzec w ówczesnej Europie. Zaprojektowany w stylu neogotyckim z zewnątrz przypomina rozległy pałac. Ma niezwykłe gabaryty, długi na około 200 metrów składa się z trzech części (ryzalitów) stylizowanych na budowlę obronną.
Fot. Tomasz Szambelan / Agencja Gazeta
Wnętrze też robi wrażenie. Przepychem malowideł zaskakuje zwłaszcza Sala Cesarska. Natomiast Sala Sesyjna - kunsztownie rzeźbionym drewnianym stropem. Udało się też odnowić secesyjne okienka kasowe rzeźbione z drewna. W PRL-u były zamaskowane okładziną szklaną. Spod wielu warstw starej farby wydobyto też piękne polichromie na ścianach. Wspaniale prezentuje się również plac przed dworcem od strony ul. Piłsudskiego, gdzie pojawiły się trawiaste wyspy, fontanny tryskające spomiędzy płyt chodnikowych i oryginalne latarnie.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze