W szkole podstawowej moim ulubionym nauczycielem był ojciec Jacek Chanas, który prowadził zajęcia z wychowania fizycznego. Dawał nam dużo swobody, dlatego lekcje z nim były fajne. W liceum z podobnego założenia wychodził pan Andrzej Wicki - także wuefista, który teraz współpracuje ze Śląskiem Wrocław. Z ogólniaka pamiętam jeszcze pana Pikulskiego od matematyki, który wiedział, że z jego przedmiotu nic nie umiem, ale interesował się koszykówką i dlatego mi odpuszczał. Powtarzał tylko, żebym w przyszłości zdobył tyle medali, co ocen, to będzie super.
Miałem szczęście do dobrych nauczycieli. Do szkoły podstawowej chodziłem w Siechnicach, tak samo jak wcześniej mój tato, a teraz moje dzieci. Najlepiej z tamtych czasów zapamiętałem dwie matematyczki, panią Kosterską i panią Wiatrowską. Z kolei w technikum budowlanym we Wrocławiu spotkałem panią Marię Szarek, która świetnie uczyła nas projektowania. Jej inspirujący wpływ był jednym z czynników, które zadecydowały o tym, że jako kierunek studiów wybrałem architekturę.
Zbieg okoliczności sprawił, że mój ojciec nie tylko dał mi życie, ale był też najważniejszym moim pedagogiem. Przede wszystkim nauczył mnie odróżniać rzeczy piękne od zwykłych. Był nauczycielem rysunku i architektury, i choć nie poszedłem w jego ślady, to wywarł na mnie ogromny wpływ. Był późnym rodzicem, dlatego być może traktował mnie poważnie, jako dziecko byłem jak jego student. Nauczył mnie rozpoznawania drzew po kształcie liści i ptaków po ich śpiewie, a także wytłumaczył, dlaczego herb na mojej poniemieckiej szkole jest pięciopolowy, a ten na tarczy ma tylko dwa pola.
Najwięcej nauczycieli pamiętam z II LO we Wrocławiu, do którego chodziłem. W szkole najbardziej obawialiśmy się nie tyle matematyki czy fizyki, ale angielskiego. Uczył go profesor Szarf, człowiek niezwykle zasadniczy i wymagający. Wtedy, w latach 60., złościliśmy się, że właśnie nad angielskim musimy tyle ślęczeć. Dziś jestem za to profesorowi wdzięczny. Na studiach z angielskiego właściwie nic nie musiałem robić, a jego dobra znajomość przydała mi się, gdy wyjechałem do Stanów Zjednoczonych i wykładałem na University of Missouri.
Inny z moich licealnych nauczycieli odradził mi z kolei pójście na wymarzoną Akademię Medyczną. Ostatecznie go posłuchałem i trafiłem na Politechnikę Wrocławską. Córka do dziś mi wypomina, że to z powodu tego niezrealizowanego pragnienia wysłałem ją na medycynę.
W Liceum Ogólnokształcącym nr 12 we Wrocławiu opiekunką naszej klasy była pani Lucyna Bańska. Uczyła nas wychowania fizycznego: dzięki niej wszyscy byliśmy wysportowani. Ja zresztą, podobnie jak wielu moich znajomych z klasy, do dzisiaj lubię się ruszać.
Z kolei jeden z moich wykładowców, który uczył historii medycyny, kiedyś powiedział, że w Chinach każdy lekarz, któremu umrze pacjent, wiesza przed swoim domem lampion. Ci, którzy mają ich dużo, do końca swego życia będą mieli duże doświadczenie oraz wiedzę, jak postępować w przyszłości. Czy to jest słuszna teza, to już inna para kaloszy. Zdania w tej kwestii są podzielone. Jednak naprawdę miło wspominam tego profesora.
Pamiętam mojego polonistę z VI LO we Wrocławiu Borysława Barniaka. Uczył mnie dość dawno, bo jakieś 40 lat temu. Już wtedy był starszym panem o siwych włosach, zawsze w marynarce i pod krawatem, lekko roztargniony. Z uczuciem recytował nam romantyczne i inne wiersze. Jak ktoś mu podskoczył - wbijał w ziemię, nie miał bowiem skrupułów wobec głupoty. Dało się wyczuć, że jest krytyczny wobec ustroju. Nigdy tego publicznie jasno nie wyraził, ale czasami wspominał o Katyniu czy zsyłkach, które wtedy były tematem zakazanym. Każdy, kto przeszedł przez Barniaka w szóstce, na pewno do tej pory go wspomina
Zaledwie kilka miesięcy temu zdawałem maturę, więc mam w głowie nazwiska wszystkich nauczycieli, których spotkałem. Każdy z nich bardzo mi pomógł, bo łączenie nauki z treningami i grą w ekstraklasowym klubie nie jest proste. Gdybym miał jednak wyróżnić jedną osobę, to byłby to pan Tomasz Inglot, który w VI LO uczy matematyki. Zaraz po rozpoczęciu nauki w pierwszej klasie doznałem poważnej kontuzji kolana. Poddałem się wtedy operacji i do szkoły chodziłem o kulach. Podczas jednej z pierwszych lekcji matematyki usiadłem w ostatniej ławce. Nauczyciel nas jeszcze nie znał i po kolei wywoływał wszystkich do tablicy. W końcu padło na mnie, lecz zanim się wygramoliłem z ławki, minęło trochę czasu. Pan Tomasz, nieświadomy mojej kontuzji, spytał żartobliwie: 'Ciekawe, ile ty masz na setkę, że tyle się tam zbierasz?'. Gdy zobaczył mnie o kulach, zrobiło mu się głupio. Potem bardzo mi pomagał, a gdy miałem kłopot z dotarciem na lekcje, robił mi indywidualne zajęcia, żebym lepiej przygotował się do matury. Bez jego pomocy byłoby mi o wiele trudniej.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze