Mając kilkanaście lat, stawałam na podium w krótkodystansowych zawodach rejonowych. Ale oczyma wyobraźni widziałam siebie na olimpiadzie w Sydney lub w Atenach. Później buty do biegania zakładałam coraz rzadziej. Zaczęły się studia, praca, pierwsza ciąża, chorowanie na anemię.
Mam trójkę dzieci i męża. Znajomi z uśmiechem nazywają mnie Matką Polką ? obładowaną siatami z zakupami i obwieszoną dzieciakami. Wracam z pracy, gotuję obiad, czytam dzieciakom do snu i przykrywam je kołdrą. A później zakładam buty, słuchawki i wybiegam z domu.
Bieganie wróciło do mnie po piętnastu latach od licealnych zwycięstw. Pierwszy raz - kiedy Mateusz miał 1,5 roku. Po ciąży z Hanią - po sześciu miesiącach. Kiedy na świat przyszedł Sebastian - po trzech.
Startuję we wrocławskim maratonie trzeci raz. Trasa przebiega koło naszego domu. Lubię momenty, kiedy widzę moje dzieci za taśmami krzyczące, że dam radę. Albo gdy Mateusz na ostatnim kilometrze, biegnąc, przeciska się przez widzów i krzyczy "mamo, jeszcze tylko chwila".
Biegnę dla nich. Bo najbardziej cieszy mnie moment, kiedy przebiegam przez metę, a one stoją z mężem, rzucają mi się na szyję i mówią, że są ze mnie dumne.
A Mateusz gra w koszykówkę i piłkę nożną. Weekendami jeździmy do parku na piknik albo chodzimy po górach. Raz w miesiącu startujemy w biegu CityTrail na pięć kilometrów. Dzieciaki patrzą na kalendarz i pytają: "Kiedy następny raz? A dostaniemy medale?". Cieszę się, bo nie chciałam, żeby ich życie kręciło się wokół ekranów komputerów.
A licealne marzenia o podium wracają. Mój trener mówi, że zrobi ze mnie zawodniczkę. Co prawda nie biegłam na olimpiadzie w Sydney, ale mówi, że mogę być najlepsza w ogólnopolskich zawodach dla weteranów.
Pierwszy raz pokonałem wrocławskie 42 kilometry w czasie 2 godzin 52 minut i 21 sekund. To było szesnaście lat temu. Po drodze było jeszcze wiele innych zawodów. Rok temu pięć minut dzieliło mnie od granicy trzech godzin.
Pochodzę z Kolembrodów, niewielkiej wsi na Lubelszczyźnie. Rodzice mieli gospodarstwo rolne. Wokół pola i lasy. Kiedy byłem nastolatkiem, moje życie kręciło się wokół pomagania im. Wracałem po południu zmęczony, ale lubiłem to zmęczenie.
Zacząłem biegać po trzydziestce. Nadal lubię się zmęczyć i sprawdzić wytrzymałość organizmu. Prawie co rano wybiegam do parku. Kiedy dużo pracuję - biegam o świcie. Jestem człowiekiem, który widział chyba najwięcej wschodów słońca. Gdy byłem w Pekinie ze spektaklem, wybiegałem na ulice Pekinu. Kiedy graliśmy na Krymie, biegałem i tam. Biegając, poznaję i siebie, i świat.
A maraton jest dla mnie trochę jak spektakl - tak, jak za kulisami czekam na wejście, tak na starcie czekam na wystrzał. To dla mnie najbardziej stresujące momenty. Później, na trasie, pozostaje walka ze sobą. Odpowiadanie sobie na męczące pytania: po co to robisz? Myślisz, że dasz radę?
Dlatego czasami wymyślałem sobie intencje, które mi pomagały. Żeby wnuczka była dumna, że dziadek przebiegł. Że ten kolejny maraton jest dla żony po tym, jak zmarła.
A ten maraton dedykuję sobie: chciałbym przebiec te 42 km w czasie poniżej trzech godzin. Udowodnić sobie, że jeszcze mogę to zrobić.
Czasem mam wrażenie, że moim życiem rządziło słowo "nigdy". Ale zawsze działało na odwrót. Kiedy kończyłam liceum, myślałam, że nigdy nie wyjadę za granicę na stałe. I wyjechałam do pracy do Anglii. Kiedy studiowałam, myślałam, że nigdy nie zamieszkam we Wrocławiu. Życie potoczyło się inaczej.
Przeprowadziłam się tutaj z rodzinnej Legnicy rok temu. Nie wstawałam już o piątej nad ranem na pociąg do pracy i nie wracałam o piątej po południu do domu. Miałam czas. Nie chciałam marnować go na siedzenie przed telewizorem. A z okien mojego mieszkania widywałam biegaczy truchtających ulicą.
Koleżanka z pracy jesienią zaproponowała mi udział w biegu firmowym na 5 km. Przybiegłam na metę po 22 minutach, lepiej niż moi koledzy. Zaczęłam więc biegać.
Z ciekawości zapisałam się do programu "I ty zostań maratończykiem". Wtedy jeszcze myślałam, że nigdy nie przebiegnę maratonu, bo jestem na to za słaba. Drżałam na samą myśl o tych 42 kilometrach.
Najpierw biegałam z grupą podstawową. Po trzech miesiącach dołączyłam do zaawansowanych. W czerwcu przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z każdym kilometrem w parku, na ulicy, na bieżni strach i brak wiary zaczęły ustępować.
Teraz nie mogę doczekać się tych kilku minut przed startem: wyczekiwania, skupionych twarzy rozciągających się ludzi i widoku pistoletu uniesionego w niebo. Wiem, że to będzie moment, który będę wspominała całe życie.
Dzięki maratonowi wykreślam raz na zawsze ze słownika słowo "nigdy". Zamieniam je na "mogę".
Następny cel? W Jakuszycach co roku obserwujemy z mężem Bieg Piastów - 25 km na nartach biegowych. Nigdy nie starczyło mi odwagi, żeby się zapisać. Teraz myślę: to przecież o piętnaście kilometrów mniej niż w maratonie.
Miałem 18 lat i chodziłem do Technikum Kolejowego, kiedy podczas biegu sylwestrowego w Trzebnicy wypatrzył mnie trener Zbigniew Dziubiński. Wbiegłem na metę, upadłem na trawę, a on podszedł i powiedział: "Nadajesz się". Wystarczyło.
Od tych zawodów minęło 20 lat. Przebiegłem ponad sto tysięcy kilometrów. W osobnym pokoju w domu trzymam około 250 pucharów i medali - w tym około dziesięciu za mistrzostwa Polski.
Teraz to ja na zawodach staję za taśmą, obserwuję ruchy, błysk w oczach, podchodzę i mówię "Nadajesz się". Trenuję kilkanaście osób. Znam na pamięć najlepsze czasy niemal wszystkich. Kiedy mówią o swoich wymarzonych, ustawiam im to za cel. Dobiegamy do niego razem. Jeśli krzyczę ? to tylko na zawodach, że dadzą radę.
Razem z moją podopieczną Magdą startowaliśmy w zawodach w Opolu. Biegłem na dziesięć kilometrów. Pobiegłem jak najszybciej mogłem, żeby ją dopingować. Przekroczyłem metę jako pierwszy.
Innym razem biegła we wrocławskim City Trail na pięć kilometrów. Tam też jej pomagałem. Zajęła drugie miejsce. Napisała mi później SMS: "To był nasz wspólny sukces. Bardzo mnie to podbudowało. Dziękuję".
Moja zawodniczka Ania przebiegła swój pierwszy maraton w Warszawie. Robiłem za jej króliczka - biegłem przed nią, żeby trzymała tempo. Zajęła 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. Była drugą Polką na mecie.
Przygotowywałem się z nimi przez wiele miesięcy. Ale w maratonie startuję dla siebie.
Mam 38 lat. Chcę pobić na nim swój życiowy czas. Udowodnić tym, którzy we mnie nie wierzą i radzą, żebym dał sobie już spokój, że wciąż mogę.
Jestem pacemakarem. To człowiek, który nadaje tempo podczas maratonu. Musi mieć doświadczenie: umieć przebiec minimum o 15 minut lepiej czas, który prowadzi, i mieć za sobą kilka maratonów.
W maratonie wrocławskim biegnę w tej roli po raz piąty. Zaczepiam o pasek trzy balony napełnione helem, piszę czas, który będę osiągał z grupą, zakładam stoper i pasek z konkretnymi czasami, które musimy osiągnąć na danych odcinkach. I ustawiam się na starcie. W ubiegłym roku zaczęło ze mną 50 osób. Ukończyło - 15.
Robię to, bo pamiętam swój pierwszy bieg. Miałem 23 trzy lata. Wystartowałem w Maratonie Warszawskim. Asfalt parował z gorąca i nie było czym oddychać. Za szybko zacząłem, nie rozłożyłem równomiernie sił i ostatnie 12 kilometrów przeszedłem. Przekroczyłem linię mety wściekły na siebie. Denerwowałem się na wspomnienie o tym jeszcze przez dwa tygodnie.
Maraton to walka ze słabościami. Za każdym razem, zazwyczaj około trzydziestego kilometra, przychodzi moment kryzysu. Wtedy potrzeba motywacji.
Ja to robię. Wyciągam ich z myślenia o bólu, o kontuzji, o problemach z oddechem i ze wszystkich negatywnych myśli. Przypominam, że mamy świetne tempo albo że jesteśmy już w połowie trasy.
Na ostatnich kilometrach widzę, jak głowy zawodników zaczynają coraz bardziej zwisać, oczy patrzą w grunt, sylwetka zaczyna się garbić. Krzyczę: "zostało tylko pięć kilometrów, to jak odsłuchanie wiadomości w radiu" albo "zostały dwa kilometry, to jak dwie wasze ulubione piosenki".
Na ostatnich kilkuset metrach każę im spojrzeć w górę i pokazuję linię mety. I wtedy głowy zaczynają się podnosić, oczy świecić, a zamiast grymasu pojawia się uśmiech. Zaczynają biec szybciej i biegną już sami.
Ten widok to dla mnie najprzyjemniejszy moment. Zaraz po widoku przekroczenia przez nich mety.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze