Spacer odbył się w ramach trwającego w naszym mieście Międzynarodowego Festiwalu Kryminału. Zainteresowanie zwiedzaniem budynku opery było duże. Ostatecznie po jego pomieszczeniach przechadzało się około 40 osób.
Ich przewodniczką była nieprzypadkowo była Nadia Szagdaj. Akcja jej książki "Sprawa Pechowca" - pierwszej z cyklu "Kroniki Klary Schulz" rozgrywa się właśnie w Operze Wrocławskiej, w czasach Breslau. Tytułowa bohaterka wraz z mężem Bernardem ogląda w niej spektakl "Czarodziejski flet", podczas którego na scenie ginie śpiewający partię Papagena baryton - Emmanuel Heiss. Będąca gospodynią domową Klara postanawia rozwiązać zagadkę tego morderstwa.
Nadia Szagdaj o operze opowiadała też z perspektywy śpiewaczki - jest sopranistką. Dlatego w jej historiach nie zabrakło muzycznych detali i anegdot, o których słyszała od innych artystów.
Wycieczka zaczęła się od widowni. W wygodnych fotelach uczestnicy słuchali historii opery jako gatunku, a także budynku, w którym się znajdowali. Nadia Szagdaj przypomniała dawne czasy, kiedy na deskach sceny przy ul. Świdnickiej królowały spektakle niemieckich kompozytorów. Podkreśliła także zmiany, jakie od tamtej pory nastąpiły - zdecydowanie poprawiła się akustyka sali, zostały też przebudowane balkony.
FOT. WOJCIECH NEKANDA TREPKA
W opowiadaniach pisarki były też anegdoty. - W miejscu, gdzie teraz jest scena znajdowały się garderoby artystów. Przebierała się tam śpiewaczka Liliana Zamorska. Pracownicy opery pamiętający te czasy twierdzą, że czasami w rogu sceny pojawia się jej duch, który się przebiera - opowiadała Szagdaj.
Inne historie wiązały się z wątkami diabelskimi. - Jeśli takie motywy występują w operach podobno za każdym razem na próbach dzieje się coś złego - mówiła.
Następnym przystankiem na operowej trasie był orkiestron. Nadia Szagdaj, która sama jest instrumentalistką (gra na wiolonczeli) opowiedziała o rozmieszczeniu poszczególnych muzyków. Na ich pulpitach leżały nuty do "Latającego Holendra" - najnowszej superprodukcji Opery Wrocławskiej. Będzie ona wystawiana w czerwcu na Pergoli.
FOT. WOJCIECH NEKANDA TREPKA
Uczestnicy spaceru mogli przez chwilę poczuć się jak występujący w operze śpiewacy. Stanęli na dużej scenie i z bliska przyglądali się powstającej scenografii. Zeszli także do podziemi, by zobaczyć co kryje się pod sceną. To tam znajdują się mechanizmy odpowiedzialne za zapadnie, które w trakcie spektakli unoszą lub chowają aktorów. - Dobrą okazją do wykorzystania możliwości zapadni był spektakl "Don Giovanni", gdzie w ostatniej scenie niespodziewanie pojawił się komandor - mówiła Nadia Szagdaj.
FOT. WOJCIECH NEKANDA TREPKA
Spacerujący znaleźli się także pod widownią, gdzie zobaczyli magazyny rekwizytów. Patrzyli na nogi, korpusy i złote głowy manekinów. Mijali figurę Matki Boskiej, głowę byka i ulepionego z waty dużego bałwana.
- W latach 50-tych scenografowie używali dużo krynolin, żeby lepiej oddać dostojeństwo epoki, z której pochodziły opery. We współczesnych przedstawieniach już się ich nie używa. Dekoracje zamiast przenosić do epoki, kierują nas raczej do głowy reżysera. A jego wizje nie zawsze są zrozumiałe - opowiadała pisarka.
FOT. WOJCIECH NEKANDA TREPKA
Z podziemi Nadia Szagdaj zaprowadziła gości do foyer. Za czasów Festung Breslau była w nim palarnia dla artystów. Później - już we Wrocławiu - spotykała się tam bohema. Artyści śpiewali fragmenty arii i pieśni.
Teraz w pomieszczeniu znajduje się bufet. Odbywają się w nim także konferencje prasowe. A z balkonu można podziwiać plac Teatralny.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze