Monumentalny platan przy bramie wjazdowej od strony ul. Komandorskiej ma około 130 lat. - Kilka lat wcześniej, w 1877 roku, na działce nr 120 fundacja imienia Johanna Wenzla Hancke, założona po śmierci tego znanego wrocławskiego lekarza przez jego żonę, zaczęła budować nowy szpital. Początkowo były to niewielkie, lekkie baraki i żaden z nich nie zachował się do naszych czasów - mówi Tamara Chorążyczewska z Biura Promocji UE, autorka książki 'Historia jednego miejsca. Ulica Komandorska 118/120'. Wydawnictwo dotyczące ponad stuletnich dziejów kampusu uczelni ukaże się w maju.
W pawilonach szpitalnych przy dzisiejszej Komandorskiej było miejsce zaledwie dla kilkudziesięciu pacjentów, a czterdzieści lat później, w 1920 roku, budynek mógł przyjąć już ponad 600 pacjentów. Był drugim - po Szpitalu Wszystkich Świętych przy dzisiejszym placu Jana Pawła II - największym szpitalem wówczas półmilionowego Wrocławia.
Impulsem do rozbudowy lecznicy była epidemia cholery w 1892 roku w Hamburgu. - Wprawdzie epidemia wybuchła na północy Niemiec, ale w innych dużych miastach uznano, że trzeba być lepiej przygotowanym na takie przypadki. W poprzednich latach XIX w. Wrocław często nawiedzały epidemie - mówi Chorążyczewska.
Na przełomie XIX i XX wieku szpitale miejskie intensywnie rozbudowywano, duży udział w ich projektowaniu mieli znani wrocławscy architekci: Julius Nathanson oraz Richard Plüddemann. W tym czasie powstają zabudowania szpitalne od strony ul. Komandorskiej, kotłownia i budynek administracji szpitalnej.
- Bardzo wyraźną pozostałością z tamtego okresu jest charakterystycznych dla obiektów szpitalnych układ uliczek i alejek w kampusie. Od bramy głównej przez środek przechodzi jedna szeroka ulica, od której odchodzą mniejsze ścieżki, którymi spacerowali pacjenci - opowiada autorka książki.
Inne pozostałości z tamtego okresu to: kotłownia (dzisiaj archiwum uczelni), obecny budynek B, wmurowany w bramę portal pochodzący z dawnego z Bastionu Sakwowego oraz obecny budynek A, w którym mieściły się oddziały internistyczny, neurologii i neurochirurgii. Swoją pracownię miał w nim prof. Otfrid Foerster. Wybitny neurochirurg w latach 1922-1924 był osobistym lekarzem Włodzimierza Lenina, ale przywódca rewolucji bolszewickiej nigdy nie był pacjentem wrocławskiego szpitala.
W latach 20. i 30. poprzedniego stulecia powstał także budynek, który dzisiaj jest siedzibą rektora uczelni. W innym niewielkim obiekcie - dzisiaj zajmowanym przez bank, najprawdopodobniej mieściło się szpitalne prosektorium.
W okresie Festung Breslau niedaleko szpitala przechodziła linia niemieckiej obrony. Walki w południowej dzielnicy Wrocławia były wyjątkowo zaciekłe i spore fragmenty Krzyków zostały doszczętnie zniszczone. Ucierpiał także kompleks budynków przy ul. Komandorskiej i Kamiennej.
Część gmachu od bramy na prawo - mieściła się w nim administracja szpitalna - została niemal całkowicie zniszczona, dlatego dzisiejszy budynek C stylem odstaje od reszty skrzydła kampusu od ul. Komandorskiej. Na ocalałych budynkach A i B do dzisiaj widać ślady po kulach, a na ścianach pozostały niemieckie napisy wskazujące drogę do schronów.
Uczelnia wprowadziła się na Komandorską dopiero kilka lat po wojnie. Powołana do życia w 1947 roku prywatna Wyższa Szkoła Handlowa początkowo korzystała z sal Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, potem przeprowadziła się do budynku szkoły przy ul. Tęczowej.
W 1950 r. uczelnię upaństwowiono. Mimo że straciła przez to na prestiżu to studentów przybywało, nie mieścili się już na Tęczowej. Z czasem pojawił się pomysł przejęcia zachowanego kompleksu budynków poszpitalnych przy Komandorskiej. Rok akademicki 1954/55 rozpoczął się już w nowej siedzibie
- Rektor Józef Popkiewicz w historii uczelni ekonomicznej znaczy tyle, co Kazimierz Wielki w historii Polski. Rządził długo i sprawnie, od roku 1966 do roku 1979 i w tym czasie powstało najwięcej nowych obiektów - opowiada Chorążyczewska. - To był wizjoner, miał futurystyczne i odważne wizje.
Za jego rządów uczelnia przekroczyła ulicę Kamienną. Studentom wybudował akademiki - Ślęzak i Przegubowiec. W 1972 roku otwarto basen, który chociaż nie ma odpowiednich wymiarów, nie można na nim organizować zawód sportowych, bowiem został wybudowany oficjalnie jako basen przeciwpożarowy, uchodzi za pierwszą krytą pływalnię wybudowaną po wojnie we Wrocławiu - mówi autorka historii kampusu.
W 1974 roku powstał przygotowany z wielkim rozmachem projekt rozbudowy kampusu, zapowiadający wchłonięcie ogromnych terenów po drugiej stronie ulicy Kamiennej, nie wyłączając terenu cmentarza żydowskiego. Ostatecznie zrezygnowano z tych planów.
- Rektor Popkiewicz miał mnóstwo pomysłów. Chciał zbudować nad ulicą Kamienną szklane przejścia między obiema częściami kampusu. Mówił o budowie wielkiego stadionu na południe od Kamiennej, który miał służyć uczelni i mieszkańcom dzielnicy - mówi Chorążyczewska. - Miał mocną pozycję u władz partyjnych, uczelnia na tym tylko korzystała.
Studenci nie czekali tylko na decyzje rektora. Klub Simplex, w którym występowały i kabarety, sami zbudowali. Cegły pochodziły z ruin, jakie jeszcze długo po wojnie otaczały kampus.
W połowie lat 70. zapadła decyzja o budowie wieżowca przy ul. Ślężnej.
Chorążyczewska: - Tak zwana 'Zetka' powstawała w tej samej technologii, co Poltegor. Niestety, kiedy nastał kryzys budowa zaczęła się przeciągać, ukończono ją dopiero w 1992 roku. Łagodnie mówiąc, budynek nie jest najładniejszy, utrzymany jest w stylistyce lat 70. i 80., nie przystaje do tych starszych miejsc w kampusie
W kwartale między Komandorską, Wielką, Kamienną i Ślężną znowu zaczęto budować w latach 90., a jeszcze więcej na początku XXI wieku. Na rogu Wielkiej i Komandorskiej najpierw miało powstać przedszkole dla dzieci pracowników naukowych. Stanęło na biurowcu, gdzie mieści się 30 sal dydaktycznych i księgarnia.
Największe inwestycje pojawiły się za rektora Bogusława Fiedora, który w sierpniu kończy siedmioletnie rządy.
- W latach 60. na terenie uczelni od strony ulicy Wielkiej była strzelnica sportowa, na której zajęcia z przysposobienia wojskowego mieli studenci i uczniowie pobliskich szkół średnich. Dzisiaj w tym miejscu stoi tak zwany Okrąglak, czyli budynek P, w którym jest uczelniana aula - mówi Tamara Chorążyczewska. - Skrzydło domknął budynek Docinka, jak pracownicy uczelni nazywają otwarte w ubiegłym roku Dolnośląskie Centrum Naukowej i Ekonomicznej.
Uczelnia nie przestaje inwestować. Pod drugiej stronie Kamiennej, między Ślężakiem, pływalnią i Przegubowcem, powstaje Centrum Kształcenia Ustawicznego.
Chorążyczewska: - Platany rosną zwykle około 250 lat. Ten nasz jest w połowie swojego życia. Ciekawe, czego będzie świadkiem przez kolejne 130 lat.
Zobacz od środka kampus Uniwersytetu Ekonomicznego - galeria zdjęć 
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze