Zobacz najpiękniej odnowione dolnośląskie zabytki

Początki głogowskiego ratusza sięgają końca XIII w. Po licznych pożarach w XV i XVI w. został odbudowany w stylu renesansowym. Właściwy kompleks ratuszowy powstał w trakcie dwóch następnych stuleci, a ostateczny wygląd otrzymał w wyniku gruntownej przebudowy w latach 1832-1835. Powstały wtedy dwa kontrastujące ze sobą skrzydła: zachodnie o cechach klasycyzmu pruskiego i wschodnie w stylu neorenesansu florenckiego. W czasie walk o Głogów w 1945 roku ratusz został zniszczony.

Odbudowę rozpoczęto w 1984 roku. Wieża o wysokości 80,35 m (najwyższa wieża ratuszowa na Śląsku i druga w Polsce - po gdańskim Ratuszu Głównego Miasta) została zrekonstruowana w latach 1994?1996 na podstawie stanu z 1720 roku. W skrzydle wschodnim na parterze zachowane są cenne wnętrza, pochodzące głównie z przełomu gotyku i renesansu. Jedno z nich ma sklepienie sieciowe, wsparte na centralnym słupie. Sąsiadująca z nią sala ozdobiona jest sklepieniem kryształowym. Prace we wnętrzach zakończono w 2010 roku.

Nagroda została przyznana za 'kompleksową, wieloletnią i konsekwentną rewaloryzację cennego obiektu, który zniszczony w czasie II wojny światowej nie tylko odzyskał dawną funkcję, ale również zmienił oblicze centrum Głogowa'.

Epitafium w formie architektonicznej z centralnie umieszczoną sceną Ukrzyżowania i sceną Zmartwychwstania w zwieńczeniu datowane jest na rok 1588. Wykonane z piaskowca i alabastru - rzeźbionego, polichromowanego i złoconego. Wymiary 600 na 333 cm.

Prace konserwatorskie miały na celu przywrócenie płaskorzeźbie dobrego stanu technicznego i walorów estetycznych. Przeprowadzono badania historyczne i technologiczne, usunięto warstwy zabrudzeń i przemalowań, wyeksponowano oryginał. Przeprowadzono impregnację, uzupełniono ubytki formy, zaprawy, warstw malarskich i złoceń.

Kapituła konkursu podkreśliła, że renowacja epitafium była połączeniem rzetelnego rzemiosła i wizji konserwatorskiej.

Neogotycki pałac z połowy XIX w., częściowo przebudowany w końcu XIX w. W latach 70. XX w. przejęty w złym stanie technicznym przez Caritas.

Remont obejmował przebudowę zabytkowego pałacu wraz z jego adaptacją dla potrzeb Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego dla Dorosłych. Zakres zrealizowanych prac obejmował m.in. naprawę lub wymianę zniszczonych elementów konstrukcji budynku, przebudowę wnętrz z usunięciem wtórnych podziałów i przystosowaniem do funkcji obiektu służby zdrowia dla osób niepełnosprawnych, wymianę i częściową konserwację stolarki okiennej i drzwiowej, konserwację zachowanego wystroju wnętrz (stolarka, wystrój sztukatorski sal parteru, witraże, zabytkowe piece ceramiczne, roboty kamieniarskie). W drugim etapie wykonano remont elewacji wraz z konserwacją elementów wystroju rzeźbiarskiego i architektonicznego.

Budynek dworca kolejowego z magazynem z 1897 roku, w konstrukcji ryglowej z wypełnieniem z cegły. Przez kilka lat nieużytkowany, obecnie przebudowany na Centrum Edukacji, Turystyki i Kultury. Budynek dworca i magazynu poddano rewaloryzacji w celu przywrócenia obiektowi wartości zabytkowych i technicznych z równoczesną adaptacją do nowej funkcji. Zachowano pierwotny układ przestrzenno-funkcjonalny dworca i jego zabytkową substancję, wprowadzając współczesne elementy użytkowe. Przeprowadzono konserwację elementów drewnianych (więźby dachowej, stropów, konstrukcji ryglowej i wyposażenia).

Zrekonstruowano stolarkę okienną, elementy snycerki, wyprawy tynkarskie i  kolorystykę elewacji.

Barokowy obiekt znany wrocławianom jako 'Dom Pod Czwórką', siedziba Duszpasterstwa Akademickiego, powstał w latach 1702-1715 według projektu J. B. Peintnera  z przeznaczeniem na sierociniec dla szlachetnie urodzonych (Orphanotropheum).W trakcie działań wojennych nie uległ większym zniszczeniom, w związku z czym nie przeprowadzano w nim dotąd znaczących prac rewaloryzacyjnych. Obecny remont obejmował adaptację do funkcji Centrum Duszpasterskiego Archidiecezji Wrocławskiej, w tym zmianę układu funkcjonalnego pomieszczeń z adaptacją poddasza wraz z wyeksponowaniem walorów zabytkowych wnętrz parteru,  rekonstrukcję i konserwację elewacji oraz dostosowanie budynku dla potrzeb osób niepełnosprawnych

Barokowy budynek dawnej Kamery Cesarskiej (urzędu skarbowego ) z I połowy XVIII w., przebudowany i nadbudowany w partii dachu w 1901 roku. Budynek murowany z kamienia i cegły, wzniesiony na rzucie prostokąta, nakryty dachem mansardowym z lukarnami. Elewacje ożywiają podziały architektoniczne, dekoracyjne kamienne obramowania otworów okiennych i portale. Aktualnie użytkowany jako obiekt dydaktyczny Wydziału Filologii Romańskiej UWr.

Obecny remont obejmował adaptację do funkcji obiektu dydaktycznego, w tym zmianę układu funkcjonalnego pomieszczeń z wyeksponowaniem walorów zabytkowych wnętrz, rekonstrukcję i konserwację elewacji z przywróceniem pierwotnego wejścia.

Kamienica rodu Bonerów powstała na miejscu dwóch domów z XIII w. (zachowane relikty), wielokrotnie była przebudowywana i powiększana. Ostateczny kształt w stylu barokowym uzyskała po przebudowie w latach 1694-1695 i remontach w latach 1727 i 1740. Zespół kamienic, jeden z najcenniejszych w obrębie Rynku, będzie pełnił funkcję muzeum i miejsca przechowywania rękopisu 'Pana Tadeusza'.

Pracami konserwatorskimi objęto detal architektoniczny, stolarkę okienną i drzwiową elewacji, Konserwacji i częściowej rekonstrukcji poddano zabytkowy detal wnętrz, w tym gotyckie i renesansowe polichromowane stropy drewniane, barokowy wystrój sal (malarstwo, złocenia, srebrzenia, stiuki, sztukaterie) jak również mury kamienno-ceglane piwnic i parteru.

Zespół pałacowo-parkowy pochodzi z przełomu XVIII i XIX w. Zakresem prac renowacyjnych objęto budynki folwarku, plac folwarczny, staw oraz ogród kuchenny. Folwark odzyskał dawny wygląd na podstawie badań konserwatorskich i analizy archiwalnych fotografii. Wykonano remonty więźb dachowych, pokrycie nową dachówką, renowację elewacji i wnętrz. Stajnia została adaptowana na restaurację, a spichlerz na przestrzeń wystawienniczą, zrekonstruowano dawną kuźnię. Do folwarku powróciły również zwierzęta hodowlane.

Barokowy pałac zbudowany w 1725 roku, częściowo przebudowany w XIX w., składa się z korpusu i skrzydła mieszczącego pierwotnie bielarnię. Po wojnie w pałacu początkowo działał dom dziecka, następnie budynek został opuszczony i uległ częściowemu zniszczeniu. Od lat 90. XX w. w rękach prywatnych.

Budynek murowany z kamienia i cegły, tynkowany. Główne skrzydło wzniesione na rzucie prostokąta, podpiwniczone, dwukondygnacjowe, nakryte dachem mansardowym z lukarnami. Układ wnętrz dwutraktowy, w część pomieszczeń zachowane sklepienia kolebkowe. Zachowała się dekoracji stiukowych, fragmenty oryginalnej stolarki, kominki oraz salonik o ścianach wyłożonych płytkami fajansowymi z Delft.

W trakcie obecnych prac pałac zaadaptowano na nowoczesny hotel z basenem w odbudowanym skrzydle dawnego bielnika.  Przeprowadzono rekonstrukcję zniszczonego dachu z pokryciem naturalnym łupkiem, wyremontowano elewacje. Przeprowadzono również konserwację zniszczonej kamieniarki i wykonano stolarkę okienną zgodnie z ikonografią. Osuszono obiekt po wykonaniu melioracji i uregulowaniu koryta potoku.

Ogród powstał w XIX w. przy budynku dawnej Resursy Kupieckiej jako element dawnych plant miejskich. Obecnie stanowi fragment ciągu spacerowego Promenady Staromiejskiej od ul. P. Skargi do ul. Świdnickiej. Rewaloryzacją i częściową rekonstrukcją objęto układ kompozycyjny ogrodu.

Szachulcowy spichlerz wybudowano około 1730 roku. W stanie ruiny zakupiony został przez Tadeusza Kołacza, który przeprowadził remont zabezpieczający i przekazał obiekt Fundacji Gallen.

Fundacja przeprowadziła remont całościowy z dostosowaniem spichlerza do funkcji Muzeum Powozów. Remont obejmował częściową rekonstrukcję i konserwację dachu, elewacji oraz zmianę układu funkcjonalnego pomieszczeń, wyposażenie budynku w nowe instalacje i zabezpieczenia p. poż. oraz wykonanie wystroju zabytkowych wnętrz.

Rzeźba z ok. 1380 roku w drewnie lipowym, drążona od strony odwrocia, całkowicie pokryta płótnem łącznie z drążonym odwrociem. Od strony frontalnej w całości pokryta została warstwą zaprawy kredowo-klejowej. Pierwotnie polichromowana, ze srebrzeniami. Krzyż (późniejszy) wykonany w drewnie iglastym bez śladów zapraw i polichromii.

Prace konserwatorskie miały na celu wyeliminowanie przyczyn zniszczeń, przywrócenie rzeźbie dobrego stanu technicznego i walorów estetycznych. Przeprowadzono badania historyczne i technologiczne, usunięto warstwy wtórnych przemalowań i wyeksponowano oryginał. Przeprowadzono impregnację, uzupełniono drobne ubytki formy, zaprawy, srebrzeń i polichromii.

Kolumna wykonana w latach 1698-1699 przez kamieniarza Josefa Jetzingera. Autor figury wieńczącej jest nieznany. Całością prac kierował Johann G. Knoll. Figura Madonny, zwieńczenie kolumny z drobnoziarnistego piaskowca dolnośląskiego, nie zachowała się do obecnych czasów. Pozostała jedynie część cokołowa oraz trzon kolumny.

Prace remontowo-konserwatorskie zachowanych elementów objęły stabilizację konstrukcji cokołu i trzonu kolumny oraz konserwację zachowanych elementów. W związku z brakiem materiałów ikonograficznych postać Madonny wymodelowano zgodnie z utrwalonym w tradycji typem ikonograficznym, w duchu i stylistyce śląskiej rzeźby barokowej w sposób harmonizujący z oryginalnie zachowanym trzonem i cokołem. Za wzór do wykonania figury Madonny posłużyły jako materiał porównawczy ? zachowane kolumny maryjne przy kościele p.w. św. św. Erazma i Pankracego w Jeleniej Górze i na terenie kompleksu klasztornego w Lubiążu.

Epitafium pochodzące z ok. roku 1593 wykonane z użyciem piaskowca, alabastru i porfiru. Piaskowiec polichromowany i złocony. Wymiary: 140 x110 cm.

Prace konserwatorskie miały na celu przywrócenie płaskorzeźbie dobrego stanu technicznego i walorów estetycznych. Przeprowadzono badania historyczne i technologiczne, usunięto warstwy zabrudzeń i przemalowań, wyeksponowano oryginał. Przeprowadzono impregnację, uzupełniono ubytki formy, zaprawy, złoceń i polichromii.