Bazylika pw. św. Elżbiety Węgierskiej to jeden z dwóch dawnych kościołów parafialnych w mieście (obok kościoła św. Marii Magdaleny), położony na placu pomiędzy ulicami Kiełbaśniczą, Odrzańską, św. Mikołaja i św. Elżbiety.
Pierwszy kościół, w tym miejscu powstał na początku XIII w. Obecny kościół ufundowany został przez Bolesława III powstał od początku XIV wieku w stylu gotyku redukcyjnego.
Na zdjęciu kościół prawdopodobnie w 1529 r., jeszcze z gotycką wieżą.
Ukończona w połowie XV w. masywna, wieża osiągnęła wraz z hełmem wysokość 130,5 m, była najwyższą wieżą na Śląsku i jedną z najwyższych budowli na wiecie.
W 1525 r., podczas reformacji, kościół był pierwszy na Śląsku, który przejęli ewangelicy. Pastorem został Ambrosius Moibas, a zgodnie z legendą, kościół został wygrany w kości przez patrycjusza Heinricha von Rybischa od mistrza krzyżowców Erharda Scultetusa.
Kościół św. Elżbiety na rysunku Wernera z ok. 1750 roku. Przed kościołem widoczna kaplica św. Materna
Pod koniec XIX w. wyburzono większość okolicznych domków altarystów, za wyjątkiem dwóch, połączonych bramką, zwanych Jasiem i Małgosią.
Budynek przetrwał II wojnę światową bez poważniejszych uszkodzeń. W listopadzie 1946 r. został odebrany kościołowi ewangelicko-augsburskiemu przez władze i przekazany ordynariatowi polowemu Kościoła katolickiego jako kościół garnizonowy.
Choć szczęśliwie ocalała z pożogi Festung Breslau (zniszczenia oszacowano zaledwie na 10 proc.), straciła swoje skarby w wyniku najgroźniejszego w swojej historii pożaru, który wybuchł w 1976 roku.
Wyposażenie kościoła spłonęło w dużej mierze w trzech pożarach. Pierwszy, w 1960 r., wskutek uderzenia pioruna, strawił szczyt wieży i został uszkodzony dach. Dach i wieża zostały odnowione, lecz w 1975 r. wieża ponownie się zapaliła.
W 1975 r. całkowicie zniszczone zostały: renesansowy hełm, kamieniarka wieży oraz najmniejszy z trzech dzwonów.
fotopolska.eu
Najpoważniejszy pożar miał miejsce w 1976 r. i prawie całkowicie zniszczył drewniane wyposażenie kościoła. Spłonęły organy i więźba dachowa, zawaliło się w dużej mierze sklepienie nawy głównej. Tłumy ludzi stały wtedy na ulicach, bezsilnie patrząc, jak ginie chwała Śląska.
fotopolska.eu/ Archiwum Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu
Odbudowa ciągnęła się w nieskończoność i nabrała tempa dopiero po transformacji politycznej. Wrocławianie poczuli, że miasto do nich należy i że są odpowiedzialni za dawną miejską farę (dawną, bo teraz jest kościołem garnizonowym). Wiele prac sfinansowano z miejskiego budżetu.
Dzisiaj kościół jest cały czas otwarty, turyści zwiedzający Rynek nie mają problemów z obejrzeniem świątyni, a kolejni proboszczowie robią, co mogą, żeby Elżbieta robiła się coraz ładniejsza.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze