Odgruzowywanie placu Dominikańskiego we Wrocławiu. Typowy sprzęt używany przy odgruzowaniu.
Odgruzowanie Wrocławia po wojnie stało się głównym zadaniem. W ostatnich miesiącach wojny centrum leżało niemal całkowicie w gruzach. W biuletynie 'Władze miejskie Wrocławia w latach 1945-1948' można przeczytać, że południowo-zachodnia część miasta przekształciła się w kamienną pustynię, zniszczenia tych części miasta oceniano na 100 procent.
Dawne główne arterie komunikacyjne: Firedrich Wilhelmstr. (ul. Legnicka), Gräbschenerstr. (ul. Grabiszyńska) oraz Kaiser Wilhelmstr. (ul. Powstańców Śląskich) straszyły spalonymi kamienicami.
Wtedy powstały pierwsze plany odgruzowania. Teren Starego Miasta pokrył się siecią szyn. Gruz ładowano na kursujące po nich wagoniki i wywożono na ul. Legnicką bądź ul. Ślężną (wzgórze im. Władysława Andersa).
Źródło: Władze miejskie Wrocławia w latach 1945-1948 wydane przez Radę Miejską Wrocławia 2005, fot. A. Czelny.
6 października 1947. Wielka akcja odgruzowania Wrocławia. Na zdjęciu prezydent miasta Bolesław Kupczyński na gruzach przy dzisiejszej ul. Piłsudskiego.
Źródło: Władze miejskie Wrocławia w latach 1945-1948 wydane przez Radę Miejską Wrocławia 2005, fot. A. Czelny.
Maj 1945 r. Zrujnowany główny gmach Uniwersytetu Wrocławskiego. Widok od północy. Po lewej widoczna ruina nieistniejącego już dziś budynku Instytutu Chemii.
Fot. z archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego.
Bardzo szybko po wojnie we Wrocławiu udało się uruchomić przedsiębiorstwa komunalne: elektrociepłownię, wodociągi i gazownię. Na zdjęciu uczestnicy uroczystości uruchomienia gazowni, 22.08.1945 r.
1948 rok. Odbudowa zrujnowanego głównego gmachu uniwersytetu. Prace przy fasadzie północnej. Fot. z archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego
1945. Ul.Oławska. Budynek dzisiejszego DH Kameleon nie został zniszczony tak mocno, jak inne budynki okolicznej zabudowy.
Źródło zdjęcia: Wrocław Godzina '0', Ryszard Majewski, Wydawnictwo Spółka Autorska Z.K. Garbaczewscy, Wrocław 200.
Lata 1945-1946. Dworzec Główny krótko po zakończeniu II wojny światowej.
Fot. Ośrodek Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej we Wrocławiu
Lata 1945-1946. Na zdjęciu sobór greckokatolicki św. Wincentego i św. Jakuba zaraz po wojnie. Fot. pochodzi z 'Ochrona Zabytków', nr 1 (28), 1955
Lata 1945-1946. Studenci podczas prac przy odgruzowywaniu nieukończonej budowy budynku A-2. W tle fragment budynku A-1.
1945 r. Ulica Oławska przy obecnej trasie W-Z. Widok w kierunku północno wschodnim. Żaden z widocznych na zdjęciu budynków obecnie nie istnieje.
Źródło: Muzeum Historyczne we Wrocławiu
1947. Kamienica przy pl. Solnym 11 po II wojnie światowej.
Źródło: 'Ochrona Zabytków', nr 1 (28), 1955.
Przyjazd repatriantów, maj 1945. Według statystyk Państwowego Urzędu Repatriacyjnego z 1948 r. we Wrocławiu swój nowy dom znalazło 295 796 osób.
Rynek i ul. Oławska w 1946 roku. Na zdjęciu kamienica "Pod Złotą Koroną" w ruinie.
Źródło: Stare Miasto we Wrocławiu, Wydawnictwo PWN, 1985 r.
Ruiny baszty Niedźwiadka (średniowieczna baszta w systemie fortyfikacji miejskich Wrocławia, znajdująca się między dzisiejszymi ulicami: Piaskową a Kraińskiego) i fragment murów miejskich po wojnie. Z lewej strony widać część Hali Targowej.
Źródło: "Ochrona Zabytków", nr 1 (28), 1955 r.
Lata 1946-1948. Na pierwszym planie zniszczone resztki budynku E-3 dzisiejszej Politechniki Wrocławskiej. W czasie II wojny światowej jako jedyny z kompleksu uległ zniszczeniu w 75%. Po 1963 roku został odbudowany w uproszczonej formie (bez wieżyczki). W 2015 roku rozpoczęto rekonstrukcję budynku. Przywrócono mu przedwojenny kształt z wieżyczką.
Źródło: "Politechnika Wrocławska w okresie dziesięciolecia 1945-1955", PWN, 1957
Al. Słowackiego w roku 1945 między ul. Dobrzyńską i Kujawską. Obecnie nie ma już kamienic widocznych z prawej strony - są za to estakady pl. Społecznego.
Źródło: Muzeum Historyczne we Wrocławiu
1945. Zniszczona nawa główna wrocławskiej katedry.
Źródło: Muzeum Historyczne we Wrocławiu
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
Znaczy - można. Oczywiście że można, trzeba tylko chcieć.
A dzisiaj - jak mawiał pewien poseł - co by tu jeszcze (...) Panowie? No właście - co jeszcze?