To górski kościółek w niewielkiej wsi koło Wałbrzycha na Dolnym Śląsku. Został wzniesiony, po tym jak jego poprzednik - świątynia z 1667 r. - została trafiona przez piorun i spłonęła. Po pożarze przez 17 lat mieszkańcy musieli chodzić na nabożeństwa do ubogo urządzonej stodoły szkolnej. Nie było pieniędzy na nowy kościół. Kamień węgielny pod jego budowę położony został dopiero 7 października 1707 r. Trzy lata później kościół był gotowy i dedykowano go Zwiastowaniu Najświętszej Marii Panny. Obok niego w 1788 r. stanęła plebania, którą do dziś zdobi herb opactwa w Grüssau.
Oba obiekty zostały pieczołowicie wyremontowane. Wiele z prac udało się przeprowadzić tylko dzięki ofiarności i zaangażowaniu parafian oraz życzliwych osób. Część robót zostało wykonanych nieodpłatnie, albo za symboliczną zapłatę. W podobny sposób pozyskano sporo materiałów budowlanych.
Pracom konserwatorskim poddane zostały ołtarze, w tym Serca Pana Jezusa, a także organy oraz stacje Drogi Krzyżowej.
Kolejny wiejski kościółek, położony w górach niedaleko Jeleniej Góry. Cenny, ale bardzo zaniedbany zabytek, został odrestaurowany w 2015 roku. Pierwsza świątynia w Miłkowie z około 1284 r. nie przetrwała wojen husyckich. Udało się ją odbudować dopiero ponad wiek później. Świadczą o tym daty wykute na nadprożu drzwi zakrystii (1543) i obramieniu jednego z okien (1542). Najpewniej fundatorem prac była władająca wówczas wsią rodzina von Reibnitz z pobliskiego Staniszowa.
W XVI wieku kościół przejęła parafia protestancka, bo tego wyznania była większość mieszkańców. Sto lat później jednak - po zamieszkach we wsi - kościół został odebrany protestantom. Budynek był kilka razy przebudowywany, ostatnio w 1875 r., kiedy to powstały rozmaite przybudówki kościoła i ceglana - rzadko spotykana w takiej formie - wieża, nakryta ostrosłupowym hełmem. W budowli zachowały się gotyckie, ostrołukowe okna, ale widoczne są także elementy neogotyckiej przebudowy w formie przypór, sterczyn czy kwiatonów.
Jednym z najbardziej oryginalnych elementów jest wewnętrzna kaplica, której górna kondygnacja (dziś niewykorzystywana) pełniła pierwotnie funkcję loży kolatorskiej. Wewnątrz zachował się oryginalny wystrój, którego cennymi elementami są m.in. figura gotyckiej Madonny (z ok. 1450 r.) i figura Chrystusa Frasobliwego z początku XVI w., jedna z najładniejszych rzeźb tego typu na Dolnym Śląsku.
* Opis na podstawie materiałów uzyskanych od Proboszcza parafii oraz z publikacji: "Kościoły i kaplice Kotliny Jeleniogórskiej", Wojciech Kapałczyński, Romuald M. Sołdek, Wrocław, 2011
Gotycki kościół wybudowany został przy ul. Sikorskiego w centrum Kątów Wrocławskich. O pierwszej świątyni w tym miejscu źródła historyczne wzmiankują już w 1302 r. Obecny budynek pochodzi z początku XV wieku. Góruje nad nim wysoka, ośmioboczna wieża. To jeden z charakterystycznych elementów panoramy miasta. Najcenniejszym i najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest figura Madonny z Dzieciątkiem. Wykonana została z drewna polichromowanego.
W 2014 r. poddano renowacji wieżę kościoła, natomiast w 2015 r. remont objął korpus świątyni. Rok później odnowione zostało prezbiterium i zakrystia.
Pod koniec XVI wieku do Kłodzka zostali sprowadzeni jezuici. Zakon dostał zgodę papieską na prowadzenie nauki. Rozpoczęli ją w budynkach dawnego klasztoru augustianów na Górze Zamkowej. W 1787 r. zakon rozwiązano, a dobra klasztorne byłego kolegium zlicytowano. W 1800 r. z części dawnego kolegium utworzono męskie gimnazjum. Dziesięć lat później przekształcono je w Królewskie Gimnazjum Katolickie. W roku 1945 w budynku utworzono liceum ogólnokształcące i gimnazjum.
Gmach szkoły zaprojektował Włoch Carlo Lurago. Budynek powstał w latach 1665-1690 na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem o powierzchni 600 m kw.
* Opis na podstawie opracowania Michała Dmitrowicza.
XIX-wieczne zabytkowe kamienice pierzei południowej prochowickiego rynku zyskały nowe elewacje. Budynek mieszczący się pod numerem 6 został odnowiony kosztem 161 tys. zł. Dom pochodzi z pierwszej połowy XIX w. Pod koniec tego samego stulecia został przebudowany. Potem przez lata niszczał. Teraz znów jest ozdobą rynku. Podczas prac niestety nie dało się uratować całości oryginalnego pokrycia dachowego. Ze względu na fatalny stan techniczny fragment trzeba było wymienić na nowe.
Prowadzili go opaci krzeszowscy, nazywany jest Długim Domem. Obecnie mieści się tam hotel sanatoryjny. Budynek znajduje się przy ul. P. Ściegiennego 5/7. Nominowany jest w kategorii obejmującej adaptacje obiektów zabytkowych. Obiekt został całkowicie zmodernizowany w 2014 i 2015 roku. Dzięki prowadzonej z wielkim pietyzmem przebudowie pochodzącego z 1696 roku zabytku powstał nowoczesny hotel zdrojowy. Długi Dom znajduje się w samym sercu uzdrowiska, tuż obok Domu Zdrojowego. Przy budynku znajduje się mały, klimatyczny ogród. Zaś do wspaniale zrewitalizowanego Parku Zdrojowego jest zaledwie 120 m.
To jedna z najważniejszych inwestycji budowlanych w Bolesławcu przełomu XIX i XX w. Obiekt powstał na plantach w malowniczym otoczeniu zieleni. W 1895 r. wzniesiono łaźnię w stylu włoskiego neorenesansu. Realizację przedsięwzięcia wsparł bolesławiecki radca finansowy Albert Kessler, który pokrył większość kosztów budowy. O tym fakcie informował napis umieszczony na elewacji powyżej okien parteru po bokach wejścia: Łaźnia miejska fundacji Kesslera (niem. Städtisches Bad Kesslers Stiftung). W holu wmurowana była mozaika z napisem Salve, co po łacińsku oznacza Witaj. W poszczególnych pomieszczeniach usytuowano urządzenia kąpielowe.
mat. term
Drugi etap prac budowlanych obejmował wzniesienie krytej pływalni przy budynku łaźni. Obiekt ten powstał dzięki hojności innego bolesławianina - Maxa Taemmera. W roku 1911 Wilma Taemmer przekazała miastu, zgodnie z życzeniem swego zmarłego męża, 150 000 marek na wybudowanie basenu krytego i sali ćwiczeń. W miesiącach letnich 1914 r. rozpoczęto budowę basenu, włączając w kompleks basztę należącą do średniowiecznego systemu fortyfikacji. Rok później prace zostały zakończone. Zastosowanie nowoczesnej konstrukcji z wykorzystaniem łuków żelbetowych pozwoliło na przeszklenie dużej partii dachu i doświetlenie umieszczonego poniżej basenu.
Basen o wymiarach 20 m długości i 10 m szerokości mieścił się w budynku o nowocześnie rozwiązanych wnętrzach, do których dekoracji użyto kafli ceramicznych o różnych odcieniach morskiej zieleni dekorowanych ornamentem geometrycznym i motywem wolich oczu. Całość uzupełniał zespół rzeźb, podkreślających przeznaczenie obiektu, z których do dziś zachowały się jedynie niewielkie owalne płaskorzeźby wyobrażające konika morskiego i kormorana oraz monumentalne płaskorzeźby autorstwa bolesławieckiej artystki Jenny Bary-Doussin, rozdzielone reliefowym napisem. Na wysokości pierwszej kondygnacji, od strony zachodniej powstała galeria, która umożliwiała widzom oglądanie zmagań pływaków. Wzniesiono także salę do ćwiczeń rehabilitacyjnych i rzymską łaźnię parową.
Obecnie budynek nosi nazwę Termy Bolesławiec i został gruntownie odnowiony. Prace objęły m.in.: remont elewacji wraz z uzupełnieniem okładziny klinkierowej, wymianę stolarki drzwiowej i okiennej, a także wymianę pokrycia dachu i świetlika nad halą basenową. Istotnych zmian dokonano we wnętrzu budynku, starano się jednak zachować dawny charakter Zakładów Kąpielowych. W hali basenowej udało się naprawić część uszkodzeń ozdobnych kafli oraz zabytkowych ceramicznych okładzin ściennych.
Ponadto dokonano konserwacji i zabezpieczenia plakiet z wizerunkami konika morskiego i kormorana oraz monumentalnych płaskorzeźb autorstwa Jenny Bary-Doussin. Jako pamiątkę przeszłości w pobliżu basenów jacuzzi zachowano także jedną z dawnych wykładanych terakotą kabin prysznicowych. Do użytku zaadaptowano wnętrze dawnej średniowiecznej baszty, w której usytuowano basen solankowy. Ponadto odrestaurowano i podwyższono kute balustrady galerii, na której zlokalizowano sauny: fińską suchą i mokrą oraz parową.
Kiedyś w tamtym miejscu stał renesansowy dwór von Ziedlitzów. Pałac wzniesiono w latach 1600-1620. Fundatorem budowy rezydencji była rodzina von Tschammerów, w której rękach majątek pozostawał do 1945 roku. Składająca się z dwóch kondygnacji wczesnobarokowa budowla z cegły oparta jest na planie kwadratu. Posiada rzadko spotykany wewnętrzny dziedziniec. W dwuspadowych dachach umieszczono lukarny. Przy wejściu znajdują się cztery kolumny podtrzymujące balkon. Ozdobą budynku jest ryzalit z kartuszem herbowym i renesansowy portal w zachodniej elewacji.
Zabytek przez lata stał pusty i niszczał. Teraz po remoncie działa tam Dom Kultury Jowisz.
Gaworzyce są położone 15 km na zachód od Głogowa na Dolnym Śląsku.
Obecny ratusz w Ziębicach ma niespełna 130 lat. Eklektyczna budowla wzniesiona została w latach 1887-1890. Z dawnego ratusza, który stał w tamtym miejscu, zachowała się jedynie renesansowa wieża z roku 1561. Dwuskrzydłowa bryła zbudowana jest na planie prostokąta. Do wejścia prowadzą schody kończące się loggią z kolumnadą. Szczyty dachu wieńczą neorenesansowe i neobarokowe kamienne detale rzeźbiarskie. Obecnie w ratuszu działa jedyne w Polsce Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego. W podziemiach natomiast jest stylowa restauracja.
Ratusz nominowany jest w kategorii obejmującej adaptacje obiektów zabytkowych.
Jury konkursu doceniło pałac w kategorii specjalnej za właściwe użytkowanie i trwałą opiekę nad zabytkiem. Historia Pałacu Miłków, położonego 3 km od Karpacza, ma swój początek w XVII wieku.
W 1768 r. budynek spłonął w pożarze. Po dobudowie, którą przeprowadził ówczesny właściciel, hrabia von Lodron elewacja zyskała klasycystyczny wystrój. Hrabia założył też w pobliżu park. Kolejną metamorfozę zabytek przeszedł w XIX w. Zmienił się układ i wystrój pomieszczeń. Przebudowę przeprowadzili nowi właściciele, rodzina Matuschka. Dwukondygnacyjny pałac zbudowany został na planie podkowy. Budynek ma wyniosłe mansardowe dachy, wydatne kominy i lukarny. Wejście główne ujęte zostało w kolumnowy portal, zwieńczony kartuszem herbowym.
Obecnie w pałacu jest hotel z restauracją.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze