Rowerową wyprawę zaczynamy w centrum miasta. Przez wiele lat było ono nieprzejezdne, ale powoli staje się miejscem dla rowerzystów przyjaznym. Wzdłuż ulicy Kazimierza Wielkiego można pojechać wytyczonym w 2011 roku pierwszym w mieście pasem rowerowym. Od tego czasu pojawiło się ich wiele, powstają też wydzielone drogi i śluzy (wyznaczone dla cyklistów miejsca, w których mogą ustawić się na światłach).
Studio Gazeta
Na pl. Dominikańskim kierujemy się na ulice Skargi i Kołłątaja, gdzie pasy rowerowe wyznaczono w 2015 roku dzięki wygranej we Wrocławskim Budżecie Obywatelskim. Dalsza jazda sprawia dziś problem, ale już w czerwcu będzie można pojechać nowym kontrapasem wzdłuż ul. Kościuszki. Dalej, na pl. Kościuszki, skręcimy w lewo, częściowo jadąc po ulicy, ale już przy skrzyżowaniu z ulicą Piłsudskiego na jezdni pojawia się znowu osobny pas.
Wzdłuż Powstańców Śląskich znajduje się najbardziej uczęszczana droga rowerowa we Wrocławiu. Według danych z 2014 roku jeździ nią od 480 do 730 osób na godzinę, zależnie od pory dnia. Niedługo też osobna trasa dla cyklistów pojawi się też po drugiej stronie ulicy, co ciekawe tam właśnie rowerowa droga istniała już przed wojną.
Fot. Mieczysław Michalak / Agencja Gazeta
Za ul. Hallera, w okolicach al. Jaworowej, warto skręcić w lewo, w osiedle willowe Borek. Drogą rowerową dojedziemy zresztą tylko do okolicy zajezdni tramwajowej, bo dalszy odcinek, zaplanowany przez oficera rowerowego, dopiero czeka na realizację.
Dawną wieś Borek (której nazwa pochodzi od ?boru?, polskiej nazwy lasu iglastego), przyłączono do Wrocławia w 1897 roku. Od tego czasu powstawały tam okazałe wille budowane przez zamożnych wrocławian. Do dziś zachowała się większość z nich. Ulice osiedla nazwane są od drzew, które były na nich zasadzone, np. na Dębowej do dziś spotkać można dęby, a Kasztanowej - kasztanowce.
Ulica Kasztanowa. Fot. Kamila Kubat / Agencja Gazeta
Ulicą Januszowicką dojechać można do popularnego wśród mieszkańców parku Południowego. Ten dwudziestopięciohektarowy teren powstał dzięki żydowskiemu kupcowi i posiadaczowi ziemskiemu Juliusowi Schottländerowi, który przekazał ziemię miastu w zamian za podłączenie okolicy do wodociągu i prądu. Na środku parku jest malowniczy staw, niedaleko którego w 2004 roku ustawiono pomnik Fryderyka Chopina.
Po południowej stronie parku znajduje się tzw. Wzgórze Bendera, nazwane tak od przedwojennego prezydenta miasta. Propozycja oficjalnego zatwierdzenia tej nazwy parę lat temu wzbudziła kontrowersje wśród wrocławskiej prawicy. Zaraz za wzgórzem przebiega kolejowa obwodnica towarowa wybudowana pod koniec XIX wieku, by pociągi towarowe nie musiały przejeżdżać przez centrum.
Żeby pojechać dalej w stronę Gaju, trzeba przejechać pod wiaduktem na ul. Wyścigowej i skierować się ulicą Koszycką, która tak naprawdę jest gruntową dróżką, poprowadzoną wśród bujnej zieleni. Po drugiej stronie zostawiamy zaś 4. Wojskowy Szpital Kliniczny oraz szpital Uniwersytetu Medycznego. Pierwszy z nich powstał został jeszcze za czasów hitlerowskich i służył jako lazaret garnizonowy. Drugi zaś był budowany przez ponad 30 lat, aż w końcu w 2010 roku doczekał się otwarcia.
Przy ul. Borowskiej można wrócić na północną stronę obwodnicy kolejowej, mijając nowe osiedla, zbudowane na Gaju. Gruntową ścieżką docieramy do Wzgórza Gajowego, górki usypanej po 1945 roku z gruzu po zniszczonym mieście. W 1933 roku mieścił się tu pierwszy w Niemczech obóz koncentracyjny Wrocław-Tarnogaj (Breslau-Durrgoy). Założony został z inicjatywy śląskiego szefa S.A. Edmunda Heinesa, a uwięziono tu m.in. Paula Löbego, przewodniczącego Reichstagu. Od lat wzgórze czeka na zagospodarowanie, a często przeszukują je poszukiwacze pamiątek po przedwojennym mieście.
Wzgórze Gajowe. Fot. Tomasz Szambelan / Agencja Gazeta
Wzdłuż ul. Bardzkiej znajduje się asfaltowa droga rowerowa, którą dotrzeć możemy do ul. Morwowej. Tak dotrzemy do Tarnogaju, gdzie częściowo zachowało się dawne osiedle gazowników z lat 20, wybudowane obok ówczesnych miejskich zakładów gazowych (wyburzonych w latach 90.) Np. przy ul. Ząbkowickiej możemy zobaczyć niewielkie, szeregowe, pomalowane na biało, urokliwe domki.
Spokojną ulicą Ziębicką dojeżdżamy do obwodnicy śródmiejskiej: al. Armii Krajowej, wzdłuż której znajduje się droga rowerowa. Ulica prowadzi estakadą nad linią kolejową w kierunku Opola. Stąd mamy widok na ogromne tereny kolejowe, rozpościerające się między Tarnogajem a Dworcem Głównym. Nie tylko kilometry torów, ale też stare lokomotywownie czy wraki pociągów.
Niedaleko węzła z ul. Krakowską możemy wjechać do malowniczego Parku Wschodniego, położonego w odnogach rzeki Oławy. Park warto objechać, dojeżdżając m.in. jazu wodnego, zresztą w różnych miejscach natrafimy na mniejsze odnogi rzeki.
Niestety, z parku Wschodniego wyjechać można tylko jedną kładką, bo drugą wiele lat temu wyburzono. Wzdłuż ul. Krakowskiej dojeżdżamy do ul. Wilczej, która kiedyś była główną drogą wsi Wilczy Kąt. Po niej zostało tylko parę domostw. Kilkaset metrów dalej skręcamy w lewo w kierunku zielonej kładki Siedleckiej, którą można przeprawić się w stronę lasu Rakowieckiego. Przez okolicznych mieszkańców zwany jest także Małpim Gajem. To las położony najbliżej centrum Wrocławia, w którym można znaleźć szereg pozostałości po niemieckich bunkrach i fortyfikacjach z okresu II wojny światowej.
Wyjeżdżając z lasu od strony Odry, można skorzystać z drogi rowerowej urządzonej na wale przeciwpowodziowym. Tędy dojedziemy do kładki Zwierzynieckiej, łączącej osiedle Rakowiec z ogrodem zoologicznym,
Zaraz obok znajduje się wielki kompleks Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji, którego perłą jest wysoka na 40 metrów wieża ciśnień. Od kilku miesięcy działa w tym miejscu muzeum wody Hydropolis, w którym można zobaczyć szczegóły działania wodociągów.
Przejeżdżając przez kładkę (rower trzeba sprowadzić przez pochylnię) docieramy do grobli Szczytnicko-Bartoszowickiej, która otacza tzw. Wielką Wyspę. To obszar położony między różnymi odnogami Odry, którego częścią są m.in. Szczytniki i Sępolno.
Niedaleko grobli, na niewielkim osiedlu Dąbie, przy ul. Wittiga, znajduje się kościół Matki Bożej Pocieszenia. Niewielka świątynia z 1919 roku wybudowana jest w malowniczym szachulcowym stylu. Kościół prowadzony jest przez znany zakon redemptorystów, a na plebani swoją siedzibę dawniej miała fundacja Lux Veritatis ojca Tadeusza Rydzyka, prowadząca m.in. telewizję Trwam.
Jadąc groblą, mijamy zbudowane w latach 20. modernistyczne osiedle Biskupin, dziś jedną z najdroższych dzielnic we Wrocławiu. W okolicach jazu Opatowickiego stoi odremontowany, ale opuszczony budynek Wilhelmshafen przy ul. braci Gierymskich. Został zbudowany w XIX wieku jako tzw. etablissement, czyli restauracja połączona z salą koncertową, kabaretem i lekkim teatrem.
Na końcu grobli, nad kanałem powodziowym, znajduje się charakterystyczny zielony most Bartoszowicki. Można nim dojechać do Swojczyc. Podróż kontynuujemy bulwarem położonym nad drugim kanałem, Żeglugowym, gdzie teraz na miejscu dawnych magazynów powstają nowe osiedla deweloperskie.Oba kanały wybudowano w 1912 roku jako zabezpieczenie miasta przed powodzią. W 1903 roku wielka woda spustoszyła centrum Wrocławia i ówczesne władze zaplanowały ogromną przebudowę węzła wodnego. Wystarczyło do roku 1997, gdy miasto zniszczyła woda o wiele większa niż ta sprzed stu lat.
Jadąc nadrzeczną ulicą Marca Polo w kierunku północno-wschodnim warto odbić kilkaset metrów w kierunku Swojczyc. Tam da się zobaczyć pozostałości po Czarnej Wodzie, jednej z odnóg Odry, która kiedyś płynęła przez okolice Swojczyc i Zalesia. Niedaleko, przy ul. Monopolowej, znajduje się też fabryka wódek Wratislavia, przed wojną należąca do firmy Karla Schirdewana. Modernistyczne ceglane gmachy z lat 20. z ekspresjonistycznymi elementami nadal robią wrażenie, nie tylko na fanach architektury przemysłowej.
Monopolowa to ślepa ulica, dlatego dalszą podróż trzeba kontynuować albo ulicą Folwarczną (między wałami) albo po stronie Stadionu Olimpijskiego. W okolicach Zalesia można natrafić na tzw. Kilimandżaro, niewielką górkę, którą uwielbiają miłośnicy górskich rowerów.
Kolejny raz przez rzekę przejeżdżamy przy mostach Jagiellońskich, pod którymi w ubiegłym roku powstał specjalny przejazd dla rowerzystów i pieszych. Tam zaczyna się grobla Karłowicka-Rędzińska, która prowadzi pod mostami Warszawskimi.
Przejeżdżając obok Karłowic, polecamy wjechać w osiedle, np. ulicą Adolfa Dygasińskiego. Karłowice powstały w okolicach 1910 roku jako podwrocławskie miasto-ogród, z własnym rynkiem (dziś pl. Piłsudskiego) i do dziś zachowały spokojny ogrodowy charakter.
Plac Piłsudskiego na Karłowicach. Fot. Mieczysław Michalak / Agencja Gazeta
Groblą dojeżdżamy do pętli tramwajowej przy ul. Zawalnej. Ok. 100 metrów dalej na północ zaczyna się ulica, której nazwa bliska może być cyklistom - Rowerowa. Niewielka karłowicka uliczka zamknięta jest zresztą dla ruchu samochodów.
Ulicą Kamieńskiego wracamy do Żmigrodzkiej, wzdłuż której wyznaczona jest wygodna droga rowerowa, choć tylko po jednej stronie.
Rowerowa podróż kończy się przy ważnym dla wrocławskich cyklistów miejscu: torze kolarskim im. Wernera Józefa Grundmanna. Welodrom o obwodzie 200 metrów, powstał w 1930 roku według projektu Clemensa Schürmana, który sam był kolarzem i zaprojektował szereg podobnych obiektów. Rekordowy czas pokonania dwustumetrowej pętli wynosi tylko 11 sekund.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze