Erotyczne miejsca Wrocławia. Atrakcyjne nie tylko w walentynki [HISTORIE]

Jeśli randka, to po uprzednim zapewnieniu sobie protekcji Amora vel Erosa. Nigdy nie wiadomo, do czego zaprowadzą nas uczucia. Dlatego wrocławianie 102 lata temu na wszelki wypadek wystawili  synowi Wenus pomnik. Lokalizacja bardzo prestiżowa, na Promenadzie, rzeźbiarz też uznany i drogi - Theodor von Gosen. Na szczęście bożek miłości nie ma łuku ani kołczanu. Podobno był uzbrojony, ale wrocławianie doszli do wniosku, że serca (oraz reszty ciała) nie zdobywa się przemocą. Tym bardziej, że to ryzykowna przyjemność. Jedni tracą majątki, inni zdrowie, a nawet życie. No cóż, rację miał mistrz aforyzmów Jan Sztaudynger, który twierdził, że 'już od czasów Adama, niestety, bokiem mężczyznom wychodzą kobiety'.

Nie wierzycie? Pierwszy dowód to żona Bogwała, pantoflarza z wystawianej właśnie w Ratuszu 'Księgi Henrykowskiej'. Sąsiedzi twierdzili, że była gruba i bardzo głupia. Może i gruba, ale nie głupia, bo mąż robił wszystko, nawet  żarna obracał. W tamtych czasach kompromitacja. Wymagało od mężczyzny większej odwagi niż bieganie w spódnicy i szpilkach po Rynku.

Numer 2 - Wlokyne, hersztka bandy, której historię zapisał w 'Roczniku Głogowskim' pod datą 1458 jeden ze śląskich kronikarzy. Miała rządzić tak twardą ręką, że 'męża swego pozostawiła niczym strażnika na swym zamku, sama zaś zabrawszy z sobą czeladź grabiła mieszkańców innych grodów. Jeździła bowiem konno z bronią i zbroją jak mocny mężczyzna i żadnego nie oszczędziła przeciwnika. Sama też grabiła zamki i wsie swoich wrogów'. Mąż dzieci pilnował, bo Wlokyne o przyrost naturalny dbała.

Numer 3 - Hermenegilda, co Polaka nie chciała. Zabiła naszego księcia Władysława Laskonogiego, bo się do niej zaczął dobierać. Mogła się rzucić do jakiegoś stawku, ale wolała dać w łeb. Zdarzyło się to w Środzie Śląskiej, a poddani przyjęli taki koniec władcy ze zrozumieniem, bo mieli dość jego 'rozpusty i wszeteczeństw'.

Kobiety lubią być rozpieszczane, a mistrzami w tej sztuce są Francuzi. Śląski magnat hrabia Guido Henckel von Donnersmarck zafundował La Pa'vie , jednej z najsłynniejszych kurtyzan epoki, wspaniały pałac przy Champs-Elysées 25. Pani kąpała się w wannie z posrebrzanego brązu, która miała trzy kurki ozdobione klejnotami - do wody ciepłej, zimnej i do szampana. Na pałac nie wszystkich stać, ale wanna z szampanem - czemu nie!

Natchnienia szukajcie w pałacu Hatzfeldtów czyli siedzibie BWA przy ul. Wita Stwosza. W 1807 roku pałac stał się siedzibą najmłodszego brata cesarza Francuzów, Hieronima Bonapartego, który po trwającym miesiąc oblężeniu zdobył Wrocław, a potem skwapliwie korzystał z przywilejów zwycięzcy.

Oj, lubił się on zabawić i nobliwy pałac stał się widownią gorszących hulanek, drogo kosztujących wrocławskich mieszczan. Do kwatery księcia wydającego wesołe uczty trzeba było dostarczać codziennie 250 butelek czerwonego wina - co zrodziło pogłoskę, jakoby książę używał tego zacnego trunku do kąpieli - a zapraszane tam damy musiały brać przykład z pani Walewskiej, jak 'piękna hrabina von E., urodzona von P.', która w łożu Hieronima składała dowody patriotycznego poświęcenia. Notabene, Warszawa też ekscytowała się opowieścią o marszałku Muracie, który miał kąpać wybranki w szampanie, który przez chytrych kupców był powtórnie butelkowany.

'Myjcie się dziewczyny, nie znacie dnia, ani godziny', radził Jan Sztaudynger i okazuje się, że miał rację. We Wrocławiu kąpiele miały zbawienny wpływ na demografię - Francuzi wkroczyli do miasta w styczniu, a jesienią zaobserwowano masowy przylot bocianów. Uwaga, ten sposób na ratowanie narodu przed wymarciem jest tańszy niż projekt 500 plus. Za 100 tys. zł (suma wypłacona przez 18 lat) można kupić nawet 150 butelek Dom Perignon. Każdą można przed wlaniem do wanny spróbować.

Fredro może i jest wiekowy, pozieleniały ze starości, ale życie zna jak mało kto. Nic dziwnego, że pod jego pomnikiem, przeniesionym ze Lwowa via Wilanów i ustawionym w Rynku w 1956 roku umawiają się kolejne pokolenia wrocławian. Fredro nauczy was wszystkiego - 'miłości symetryczno-lirycznej, i niekoniecznie czystej', jak śpiewa zespół Enej.

Żołnierz napoleoński, oficer ordynansowy w sztabie cesarza, objawił wyjątkową eksperiencję w 'Sztuce obłapiania' - nauce, 'z której to użycia/ Tryska zdrój czysty rozkoszy i życia'. Nie ukrywał też, że obłapianie po polsku, "na Sarmatę", w szopie pełnej zboża lub na owsianym snopie, jest mało wyrafinowane, bo 'nie ma tam figli, które świat dziś chwali'.

Ale za to jest polska dzielność! Generał Franciszek Morawski, który będąc u schyłku życia, wspominał lata spędzone w armii napoleońskiej, twierdził, że okazał męstwo nie tylko pod Smoleńskiem i Berezyną. 'Były to czasy, lecz gdzież są za nami/ Gdym i ja zwalczał Paryżanki śmiałe/ I jednej nocy trzynastu razami/ Szerzył, uwieczniał narodową chwałę - twierdził z dumą Morawski.

Żeby nam hrabiego nie oskarżono o deprawację młodzieży, która ma wstępować w związki małżeńskie (kobieta z mężczyzną, względnie odwrotnie),  podkreślmy, że Fredro też uparcie chciał powiedzieć sakramentalne 'tak'.  W 1819 roku mając  25 lat zakochał się w Zofii z Jabłonowskich Skarbkowej, żonie jednego z najznamienitszych i najbogatszych galicyjskich magnatów, Stanisława Skarbka. Zdobył jej serce, ale na rękę przyszło Aleksandrowi czekać dziesięć lat. Tęsknił, cierpiał, myślał nawet o samobójstwie. W końcu ukochana się rozwiodła i Fredro przestał być singlem. A potem znowu cierpiał...

Chcesz się ożenić, ale potencjalne kandydatki uciekają z wrzaskiem, gdy wspominasz, że chcesz ratować naród przed wymarciem. Nie martw się, tylko zaprowadź oporne osobniczki na Mostek Pokutnic. Wisi 46 metrów nad ziemią, pomiędzy wieżami kościoła św. Marii Magdaleny przy ul. Szewskiej.

Konstrukcja jest z żelbetu, wykończenie z drewna i blachy miedzianej, ale najważniejszym elementem są duchy. Widać je gdy wieczór zapada nad miastem, kłębią się na mostku niczym stado owieczek. To pokutujące dusze singielek. Marzył im się 'Seks w wielkim mieście', ale bez prasowania męskich koszul, gotowanie obiadów, tudzież sprzątania po panu i władcy, więc przez całą wieczność muszą zamiatać mostek. I to zwykłą miotłą, iRobot Roomba na mostku nie działa.

Z mostkiem związany jest jeszcze jeden przesąd. Otóż narzeczeni, którzy nań wspólnie wchodzą, potrafią się dogadać we wszystkich spornych sprawach. Szczególnie jeśli jedno z nich ma lęk wysokości. Wtedy można wynegocjować każdą intercyzę.

Mostek jest wieczny. Płonął (m.in. w nocy z 22 na 23 marca 1887, gdy od iskry sztucznych ogni zajęła się wieża północna), spadał (w 1945 roku, tuż po kapitulacji Festung Breslau, po silnej eksplozji, która rozpruła wieżę południową), ale z powrotem go odbudowywano. W rodzinę warto inwestować.

W Pałacu Królewskim o miłość zawsze łatwiej. Wprawdzie pierwszy królewski lokator rezydencji przy dzisiejszej ul. Kazimierza Wielkiego, pruski monarcha  Fryderyk Wielki nie wykazywał zainteresowania kobietami, ale jego bratanek i następca Fryderyk Wilhelm II w dwójnasób rekompensował te zaniedbania. Jego portret wisi nad marmurowym kominkiem w tzw. Zielonym Pokoju.

Nie wygląda na Casanovę, choć dorównuje mu w sławie uwodziciela. Fryderyk Wielki wieszczył: -Życie na dworze stanie się bardzo wesołe. Mój kuzyn roztrwoni skarb, pozwoli zdemoralizować się wojsku. Pod rządami kobiet państwo upadnie.

Historyk Szymon Askenazy porównywał dwór Fryderyka Wilhelma do największego domu publicznego Europy. Oczywiście przesadzał, nie da się jednak ukryć, że król był zadeklarowanym poligamistą. Dwie oficjalne żony i trzy prawie żony (chwilowych fascynacji nie warto wymieniać) urodziły mu tuzin dzieci. Opłacało się. Jedna z prawie żon, wieśniaczka Wilhelmina Enke, dostał tytuł hrabiny von Lichtenau, dwa majątki ziemskie i jednorazowe subsydium w kwocie pół miliona talarów. Ogromna kwota, roczny zarobek rzemieślnika to w tym czasie 200-600 talarów. Inna rzecz, że Fryderyk Wilhelm miał z czego płacić - wziął udział w II i III rozbiorze Polski, a przy okazji obrabował skarbiec koronny na Wawelu. Cóż, kobiety mogą zrujnować państwo.

Pod Szermierzem studenci umawiają się od ponad stu lat, choć to ryzykowne posunięcie. Szermierz wygląda jakby przeszedł przez photoshopa, albo studia spędził na siłowni. Autor tego dzieła, Hugo Lederer, był znanym rzeźbiarzem. Zaprojektował również fontanny w Poznaniu, Frankfurcie i Berlinie oraz pomnik Bismarcka w Hamburgu. Lubił eksperymentować i miał poczucie humoru. O jego życiu erotycznym wiemy niewiele, ale rozsądny raczej nie był.

Jak niesie wieść gminna, posąg Szermierza miał być pokutą Lederera za błędy młodości i przestrogą dla młodszych kolegów-studentów, aby nie oddawali się hazardowi. Jak Lederer. Pewnego razu karta wyjątkowo mu nie szła i wesoły student najpierw pozbył się całej zawartości sakiewki, a potem odzieży, łącznie z niewymownymi. Pozostała mu tylko szpada, jako że mężczyzna może stracić ineksprymable, ale broni symbolizującej jego honor i rodową dumę za żadną cenę nie powinien się pozbyć.

Za czasów Lederera kobiety już się pojawiły na uniwersytecie (pierwsze słuchaczki studenci zobaczyli w roku akademickim 1895/96), choć mężczyźni wcale nie byli zachwyceni ich obecnością. Również wielu wykładowców uważało, że kobieta została stworzona wyłącznie dla uszczęśliwiania męża i dzieci. Jej obecność na Uniwersytecie jest zatem moralnie dwuznaczna i dla studentów niebezpieczna. Opowiadano sobie anegdotę, jak jeden z profesorów renomowanej uczelni przybił na drzwiach sali wykładowej tabliczkę z napisem: 'Psom i paniom do mojego kolegium wstęp wzbroniony'.

Panowie, którzy czuli się zagrożeni przez koleżanki-studentki, relaksowali się w domach publicznych. W efekcie ok. 25 proc. zapadało na wstydliwe choroby. Na ratunek przyszedł im dawny student Uniwersytetu Wrocławskiego, wybitny patolog i serolog Paul Ehrlich. Był oryginałem, pisał bez dużych liter, według własnych reguł ortograficznych, żeby zaoszczędzić czas potrzebny na pracę naukową, ale jak już opisał wyniki badań, to się okazało, że są na miarę Nobla. Dostał go w 1908 r. za prace nad immunologią. A rok później wywołał jeszcze większą sensację, odkrywając, że salwarsan, preparat na bazie arsenu (dosłownie: 'zbawczy arsen') zabija zarazki kiły. Zaczynała się epoka miłości bez konsekwencji.

'Kiedy kobietę w własne łoże złożę, / Spokojny jestem, że nie cudzołożę', twierdził Jan Sztaudynger. Ale w kamienicy 'Pod Złotym Słońcem' musiałby zmienić zdanie, bo tam się cudzołożyło podwójnie, a może nawet potrójnie.

Owszem, kamienica jest pozornie bardzo nobliwa (siedziba ossolińskiego Muzeum 'Pana Tadeusza'!), gościła królów, na pierwszym piętrze ma reprezentacyjny salon ozdobiony plafonem przedstawiającym królestwo Junony. Bogini zasiadającej na tronie z berłem towarzyszą Eos i dwa pawie, a wokół unoszą się wśród obłoków putta i dziewięć nadobnych panien (być może muzy). Piętro wyżej jest już znacznie swobodniej.

Na drewnianym stropie oglądamy m.in. rozpustnego mnicha, błazna podglądającego parę w miłosnym uścisku (a nawet wsadzającego rękę pod kołdrę), nagą kobietę z lisią kitą między udami, parkę obściskującą się koło krzewu róży i grzeszącą w beczce. W łóżku nie można się przecież nudzić.

Wprawdzie Mark  Twain twierdził, że łóżko jest najniebezpieczniejszym miejscem na świecie - 80 proc. ludzi w nim umiera - ale wielu zaczyna w nim też życie.

Most Tumski, występujący w przeszłości pod nazwą pons Cathedralis, zyskał stosunkowo niedawno nowy przydomek: most zakochanych. Może to ten zielony kolor (symbolizujący nadzieję, ale także kojarzony z czarownicami), a może gazowe latarnie i czar Ostrowa Tumskiego, który w minionych wiekach był widownią miłosnych dramatów na miarę 'Romea i Julii', sprawiły, że stał się miejscem romantycznych randek. A jak już w zakochanych uczucie zaczęło wzbierać jak Odra w 1997 roku, to postanowili zostawić światu znak miłości aż po grób. Na moście pojawiły się kłódki.

Nihil novi sub sole, te kłódki z napisem "Tylko Paweł" albo 'Ewelina forever' to świadome lub nie kopie m.in. XV-wiecznej złotej kłódki odkrytej w brytyjskim Nottinghamshire, na której widnieje francuski napis: 'Z całego serca'.  Dużo ich, bo zakochani dość nierozważnie po zapięciu kłódki wrzucają jedyny kluczyk do Odry. A za jakiś czas trzeba znowu kłódkę przypiąć. To naturalne,  pamiętajmy, że 'on był zawsze stały, tylko one się zmieniały'.  A ona 'była wierna jak skała, tylko czasem kruszała'.

Niewielką, poręczną piłkę do metalu można kupić za kilkadziesiąt złotych. Gwarancja dożywotnia.

Wieczorny spacer po bulwarze Piotra Włostowica, w odpowiednim towarzystwie, gwarantuje romantyczne uniesienia. To jedno z najbardziej urokliwych miejsc Wrocławia, z pięknym widokiem na Ostrów Tumski. Bulwar wytyczono wokół dawnego klasztoru Kanoników Regularnych (augustianów) i kościoła Najświętszej Marii Panny na Piasku, które swe powstanie zawdzięczają Piotrowi Włostowicowi, najbarwniejszemu VIP-owi średniowiecznego Wrocławia i jego żonie Marii.

Włostowic to mistrz sztuki uwodzenia. Zagarnął dla siebie cudzą narzeczoną. Według relacji Ortlieba, mnicha z klasztoru w Zwiefalten, Piotr został wysłany przez jednego z polskich możnowładców jako swat do księżniczki ruskiej. Okazał się jednak niebezpiecznym pośrednikiem, ze swata stał się oblubieńcem. Tym chętniej, że panna miała świetne koligacje - była krewniaczką czy nawet siostrą pierwszej żony Bolesława Krzywoustego, Zbysławy, i dostała spory posag.

Wrocławscy kawalerowie mogą uczyć się od Włostowica, jak skutecznie zdobyć kobietę. I posag. Powinni też pamiętać, że bezpieczniej wsadzić głowę w paszczę lwa niż zadrzeć z kobietą. Włostowic podobno zadarł  i skończył jednak życie jako ślepiec z obciętym językiem. Historycy twierdzą, że został ukarany za zdradę przez księcia seniora Władysława (syna Krzywoustego). Kronikarze piszą, że zniszczyła go żona tegoż księcia, Agnieszka. Wojewoda poddał w wątpliwość jej małżeńską wierność, więc Agnieszka  - jak pisał Długosz - 'radą i perswazją nakłania swego męża, księcia Władysława, by wywarł zemstę na komesie Piotrze, judząc, że jeśli go nie zostawi w spokoju, książę Władysław nie uzyska absolutnie pełnej władzy nad Królestwem Polskim'.

A wystarczyło zachować dyskrecję....