Wrocławska scena niezależna w latach 80. tętniła życiem. Powstawały zespoły, wydawano nielegalne gazety i kasety. Koncerty, też nielegalne, odbywały się nawet w najdziwniejszych miejscach.
Próby opisu wrocławskiego undergroundu podjął się Paweł Piotrowicz, poeta, dziennikarz, redaktor naczelny czasopisma 'Rita Baum', pod szyldem którego wydaje też płyty z nagraniami kapel z lat 80. Ukazały się m.in. Kormorany, Klaus Mit Foch oraz Kaman & The Big Bit. Wydana pod koniec października książka 'Wrocławska niezależna scena muzyczna 1979-1989' to zapis rozmów z osobami, które miały ogromny wpływ na kształt ówczesnej muzyki.
- Na pewno nie ma tu podziału na gatunki: jest punk, muzyka nowofalowa, reggae, początki techno. Zależało mi na pokazaniu pełnej gamy stylów - mówi Piotrowicz.
Dodaje, że chciał tą książką wprowadzić naszych twórców do kanonu polskiej muzyki niezależnej. - Dziś mówi się o jej historii głównie przez pryzmat Trójmiasta czy Warszawy, pomijając Wrocław - podkreśla Piotrowicz.
Kompozytor, basista i autor tekstów. Debiutował na festiwalach piosenki studenckiej pod koniec lat 70., występując z żoną Bożeną. Do rocka wszedł w 1979 roku, gdy założył Klausa Mitffocha. - Pierwszy koncert daliśmy w akademikach przy Grunwaldzkiej. Graliśmy u mnie w domu, w łazience, usłyszeliśmy, że niedaleko jest jakaś dyskoteka. Kaziu Sycz powiedział: 'Chodźcie, zagramy na prawdziwym sprzęcie'. (...) Zagraliśmy trzy kawałki, wszyscy się na nas dziwnie patrzyli, a my byliśmy trochę przerażeni, trochę rozradowani, bo w końcu udało nam się zagrać na prawdziwych instrumentach. Jeszcze nie nazywaliśmy się Klaus Mitffoch.
W kwietniu odebrał Złotego Fryderyka w kategorii 'Muzyka Rozrywkowa' za całokształt twórczości. - Zamierzam jeszcze coś nagrać - powiedział, odbierając go.
Bębnił w zespołach Sedes, Program 3, Los Loveros, Serpent Beat i Heysel. Z Los Loveros wystąpił przed The Swans w Pałacyku. - Swansi wnoszą sprzęt, ciężarówka stoi, a my taką małą furgonetką podjechaliśmy. 'Nie, kurwa, nikt tu nie będzie grał' - usłyszeliśmy. 'Ale posłuchaj tej kasety' - odparliśmy. Swansom tak się spodobało, że od razu chcieli nas zapraszać do Stanów. Ale my bez paszportu, bez niczego, materiał sklecony, słodkie początki kapeli. Zajebiście było.
Kajtek gra nadal, teraz zasiada za perkusją składu Friktal.
Fot. Krzysztof Mokanek
Archiwum
- Nigdy nie poszedł na żadne układy z cenzurą, nawet jeśli karą było odebranie całej gaży po koncercie - mówi Piotrowicz. Kaman, z wykształcenia artysta ceramik, znany jest jako twórca tekstów i muzyki Miki Mousoleum, grupy, która od czasów strajków studenckich w 1981 roku w rytmie reggae opisywała rzeczywistość. W stanie wojennym nagrodzony przez paryską 'Kulturę' - 500 dolarów wręczył mu w konspiracji profesor Suchodolski. Kaman był bohaterem paru dokumentów filmowych, w tym słynnego 'Wrocławskiego szamana', a jeden z koncertów Miki Mousoleum stał się klasyką dzięki opisowi w 'Niskich łąkach' Piotra Siemiona. Kłosowicz założył też formację Kaman & The Big Bit.
Fascynuje go sztuka Wschodu, przed laty pracował nawet jako stróż w Ogrodzie Japońskim. Obecnie mieszka i pracuje w Jeszkowicach pod Wrocławiem.
Fot. Krzysztof Mokanek
Śpiewał i grał w zespołach Program 3, Program, Progrram i Kostas New Progrram. - W Mozaice grał Program z Moskwą, wpuścili nas bez biletów. Przepchnąłem się raz-dwa, aż w końcu dostałem od kogoś. No i się zaczęło, jak zapałka rzucona w stóg siana. (...) Ludzie się non stop tłukli, tak więc trochę może w pomroczności jasnej sprowokowałem największą zadymę w historii wrocławskiego punk rocka. Ale też poznałem całą ekipę Programu 3, co później zaowocowało wspólnym graniem.
Kostas nadal gra okazjonalnie, ma wydawnictwo i agencję koncertową.
Fot. Bartek Barczyk
Założyciel zespołu Kormorany, wokalista, saksofonista, performer. - Graliśmy pod Jazem Opatowickim, niesamowita akustyka, ciasne pomieszczenie (...). No i my stwierdziliśmy, że popełnimy jakieś artystyczne, raczej symboliczne samobójstwo. Ale miało wymiar dość dotkliwy, bo odpaliliśmy zomowski gaz. My z Molikiem mieliśmy maski, reszta ludzi nie, doszło do regularnej paniki, ludzie próbowali rzucać się z drabinek (...). Dobre doświadczenie, dokąd sięga człowieczeństwo - okazuje się, że chwila zagrożenia i możesz zamienić się w potwora.
Jego znane z murów wrocławskich kamienic szablony były pierwowzorem dzisiejszego street artu, jest też autorem plakatu z krasnoludkami używanymi potem masowo przez Pomarańczową Alternatywę.
Dziś zajmuje się grafiką komputerową.
Fot. Krzysztof Mokanek
Autor tekstów, kompozytor i wokalista, już jako uczeń szkoły plastycznej był w zespole Miki Mousoleum. W 1988 roku założył Stage Of Unity. - Pojechaliśmy całą ekipą na festiwal Róbrege nad Wartą. Jako fani, wyposażeni tylko w dready, jointy i namioty. Bez instrumentów. No i zespół Dżem się spóźniał, była luka w programie. Nasza przyjaciółka poleciła nas organizatorom. Zagraliśmy na pożyczonych instrumentach. (...) Magia jakaś. Setki ludzi z dreadlockami na głowie. Wszędzie zapach konopi. Po koncercie rzucali nam na scenę całe krzaki konopi, bili brawo przez 20 minut. Absolutny świr i wycie.
Kubiaka słychać w niektórych piosenkach zespołu Wszystkie Wschody Słońca. Obecnie jest w Amsterdamie. Maluje obrazy.
Archiwum
Kompozytor i pianista, maturę zdawał w Toruniu, potem, przez studia na inżynierii dźwięku na Politechnice związał się z Wrocławiem. Studiował kompozycję, chodził na wykłady z filozofii, regularnie bywał na jam session w Rurze i Pałacyku. Jego klawisze słychać na płycie Klausa Mitffocha i 'Historii podwodnej' Janerki, organizował festiwal New Jazz Index. - Pod hasłem Festiwal Nowej Fali Jazzu i Rocka grał tam i Klaus Mitffoch i Śmierć Kliniczna, a z drugiej strony awangarda jazzu z Tie Breakiem i Stańką. Środowiska rockowe i jazzowe z małymi wyjątkami (były próby zadzierania nosa przez jazzmanów) jakoś się wtedy dobrze uzupełniały.
W roku 1983 Konikiewicz przeniósł się do Warszawy. Brał udział w sesjach nagraniowych Izreala i Tiltu, grał z Free Cooperation, własnym triem i z projektem Tribute To Miles Orchestra. Dziś pisze muzykę współczesną, elektroniczną oraz do filmów i spektakli, zasiada w radzie artystycznej amerykańskiego stowarzyszenia ISIM. W dorobku ma płyty wydane w kraju i za granicą, koncerty na kilku kontynentach, uczy i prowadzi warsztaty na uczelniach nie tylko w Polsce.
Punka słuchał już w liceum. Wydawał fanzin 'Specjalnie', które ewoluował w 'Bez alternatywy?' i w końcu w 'Antenę Krzyku'. Gazetę sklejał ręcznie, pierwszy egzemplarz drukował u franciszkanów na Karłowicach, następne w drukarni, gdzie powstawał 'Tygodnik Solidarność'. Organizował też koncerty polskich i zagranicznych kapel: - Kiedy robiliśmy trasę jednego z amerykańskich zespołów, to w Wodzisławiu Śląskim ubecja, która wszystko śledziła, wypytywała moich kolegów (...). W czasie koncertu wyszedłem na scenę i powiedziałem, żeby ci panowie, którzy rozmawiają o mnie za moimi plecami, porozmawiali ze mną. A oni odwrócili się i wyszli.
Fot. Michał Matraszek
Wraz z fanzinem powstała wytwórnia Antena Krzyku, pod jej szyldem publikował samodzielnie nagrywane kasety z nielegalnych koncertów wrocławskich kapel. Po 1989 roku zajął się handlem sprzętem AGD, ale muzycy z kanadyjskiego zespołu NoMeansNo przekonali go, by wrócił do fonografii. W 2001 roku zabrał kilka polskich kapel na prestiżowy festiwal CMJ do Nowego Jorku, lecieli 11 września, po atakach na WTC samolot zawrócono do Frankfurtu. Rok potem z Markiem Gluzińskim i Sławkiem Świdurskim założył wydawnictwo płytowe Rockers Publishing. Opuścił je jednak i ponad rok temu przeprowadził się do Rzeszowa. Nadal jako Antena Krzyku wydaje polską i zagraniczną muzykę alternatywną.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze