To miejsce trafiło na listę Rekordów Guinessa. W piwnicy, która przypomina jaskinię, na sufitach i ścianach zawieszono pukle włosów. Jest ich tam około 16 tysięcy różnych rodzajów, a każdy dokładnie opisany. Wszystkie są kobiece. Choć muzeum trochę przeraża, odwiedzają je tłumy turystów jak i samych mieszkańców Avanos. Kolekcję tworzył od końca lat 70-tych Chez Galip. Włosy gromadził w piwnicy pod sklepem, gdzie handlował ceramiką. Teraz co roku można mu wysłać swoje włosy na konkurs. Właścicielki 10 wylosowanych pukli dostają zaproszenie na tygodniowe wakacje do Avanos. Mogą także przejść kurs wyrabiania ceramiki.
Na ekspozycję składają się penisy ponad 215 islandzkich ssaków, zarówno lądowych jak i morskich, także z gatunku homo sapiens. Prezentowane są w pojemniczkach, większych pojemnikach, a najokazalsze egzemplarze w ogromnych słojach. Te ostatnie należą do wielorybów i niedźwiedzi polarnych. Trudno przegapić na przykład penisa kaszalota, którego długość dochodzi do 170 cm, a waga to około 70 kg. Z kolei penis chomika trzeba oglądać przez lupę, bo ma dwa milimetry. Muzeum powstało w 1997 roku z inicjatywy historyka Sigurur Hjartarson, fallusologa amatora. Ekspozycja czynna jest od maja do września. Odwiedza ją nawet 11 tysięcy turystów rocznie.
Phallus.is
Osoby wrażliwe powinny raczej unikać tego miejsca. Na półkach i w gablotach zgromadzono szeroką reprezentację wszelakiego rodzaju owadów, pijawek, larw, pcheł, roztoczy, tasiemców i glist. Pokazane są zarówno okazy ludzkie jak i zwierzęce, do tego w różnych stadiach rozwoju. Największą atrakcją jest dziewięciometrowy tasiemiec. Eksponatów jest w sumie około 300. Gdyby któryś szczególnie przypadł komuś do gustu, może zajrzeć do muzealnego sklepiku z pamiątkami. Tam wyposaży się w t-shirt z tasiemcem lub kubek czy brelok z innym bohaterem wystawy. Wstęp do muzeum jest darmowy. Co ciekawe, młodzi Japończycy nieraz wybierają to muzeum na miejsce randek.
Na określenie tego miejsca właściciele posługują się skrótem "MT wi". Poczucia humoru im nie brakuje. Na pomysł muzeum wpadli "w pewnym wrocławskim sklepie spożywczym przy stoisku ze stosownymi produktami" - jak czytamy na ich stronie internetowej. - Stała tam długa kolejka mężczyzn o trudnej urodzie, którzy niskim głosem wydawali polecenia ekspedientce: "tania rozkosz, raz!" , "tania rozkosz, dwa razy !!" - wspomina Joanna Lamparska, Samozwańczy Kustosz Muzeum. Okazało się, że zaczerwienieni panowie kupują wina z blond kowbojką na etykiecie i napisem "Rozkosz". - Po pewnym czasie zaczęłam odkrywać świat innych fantazyjnych etykiet - nagich gracji o imionach Stella, Viola i Nimfa, kuszących brunetek przykrytych hasłem "Pokusa", Kapitoli, Wielkich Bratów, Komandosów, Turów, Byków, Szalonych Koni i Szalonych Janosików. Tak zaczęła powstawać ta kolekcja - tłumaczy Lamparska.
W muzeum szybko przybywało eksponatów. W tworzeniu kolekcji pomagało grono przyjaciół i znajomych, którzy w najdalszych częściach kraju przeszukiwali małe sklepiki i bary. - Co ciekawe nikt nie odważył się otworzyć żadnej z butelek. Prawda jest jednak taka, że kiedy w domu rozbił nam się jeden z eksponatów, natychmiast doszło do masowej eksterminacji much, których nie sposób było wytrzebić. Jak wynika ze statystyk ludzie są jednak bardziej odporni, bowiem miesięcznie w Polsce produkuje się ... 2,5 miliona tanich win - wylicza kustosz.
Fot. Kaja Naumowicz/Chata Walońska
W muzeum jest kilkaset etykiet i ponad 100 butelek. Kilkanaście z nich to dar znanego aktora - Stefana Friedmanna. - Artysta zgodził się przekazać swoją piwniczną kolekcję pod wpływem zrozpaczonej żony, obawiającej się, że kolekcja pewnego dnia wybuchnie, pokrywając oparami siarki domostwo - wyjaśnia Lamparska.
Zaczęło się oczywiście od jednej pluszowej zabawki. Teraz natomiast Steve Lubanski i Candace Frazee mieszkają w gigantycznym Muzeum Królika. Ich dom wypełniony jest 30 tysiącami eksponatów i w 1999 r. został wpisany do Księgi Rekordów Guinessa. Małżeństwo zgromadziło największą kolekcję królików na świecie. Gryzonie są w formie figurek, pluszaków, są wzorami na pościeli i tapetach, ich kształt mają lampy i sprzęt kuchenny. Można tam również znaleźć żywe zwierzaki.
Psy zawsze były w zamku Leeds, pilnowały bram, pomagały w polowaniach, stąd pomysł, by uczcić je w nietypowy sposób. Podobnego muzeum nie ma w całej Wielkiej Brytanii, a możne na świecie. Prezentowana kolekcja składa się z ponad stu obroży i innych psich akcesoriów. Najstarsze eksponaty mają pół tysiąca lat, a więc używane były w średniowieczu. Najnowsze są z czasów wiktoriańskich. W dawnych czasach psy nie miały łatwo. Zakładano im masywne, stalowe obręcze, głównie po to, by podczas polowań chroniły szyje przed kłami wilków czy dzików.
W baroku obroże zaczęły służyć ozdobie. Wykonywano je z delikatnej skóry i dekorowano dodatkami z metalu, szlachetnymi kamieniami i jedwabiem. Umieszczano też na nich tabliczki z inskrypcjami autorstwa najlepszych złotników. Tłoczenia zawierały dane właściciela lub informację o zasługach danego czworonoga, np. jakie zdobył tytuły.
Muzeum założyli antykwariusze Gertrude i John Hunt. Ich kolekcję ogląda rocznie około 500 tysięcy osób. Niestety psy mają zakaz wejścia.
Na Ukrainie słonina jest takim przysmakiem, że umieszczono ją nawet w muzeum. Wśród eksponatów są wykonane ze smalcu rzeźby, np. popiersie Franciszka Józefa, ogromne słoniowe serce, piersi Wenus, nos Mikołaja Gogola czy usta Marylin Monroe. Zobaczymy ufoludka ze słoniny i akty kobiet przykrytych słoniną, a także największy na świecie pomnik słoniny z marmuru. Po obejrzeniu wystawy można się zastanawiać, po co to wszystko. Wtedy dostaje się do spróbowania słoninę na kilkanaście sposobów, np. jako dodatek do sushi, czy baza pod czekoladę.
fot. Albert Zawada
Socjolog dr Bindeshwar Pathak ma nietypową pasję. Poświęcił życie zgłębianiu historii sedesów. To on wpadł na pomysł, by w Nowym Delhi założyć Muzeum Toalet. Znajduje się tam ekspozycja, która pokazuje ewolucję tego wynalazku i jak na przykład zmieniały się materiały, z których wykonywano toalety. Wśród eksponatów są nocniki, klozety, bidety i meble toaletowe. Najstarsze używane były w 1145 roku. Część wystawy dotyczy natomiast toalet przyszłości.
Większość z nas przynajmniej raz próbowała zupki z torebki. To mało finezyjne danie, dlatego fakt, że poświęcono mu muzeum może zaskakiwać. Wiele osób zdziwi się też, że taka zupka wbrew nazwie i powszechnemu przekonaniu wcale nie pochodzi z Chin. Wymyślono ją w Japonii i tam też działa Muzeum Zupek Chińskich. Zgromadzono tam setki opakowań tego produktu w najróżniejszych smakach. Do tego można obejrzeć reklamy zupek i filmy przedstawiające proces ich produkcji. W muzealnej kuchni zwiedzający mogą natomiast sami przyrządzić makaron. Najważniejszym eksponatem jest replika pierwszej chińskiej zupki, którą miał podobno zjeść samuraj Mito Komon w XVII wieku.
Wydaje się, że to romantyczne miejsce. Wielu może się zdziwić, bo wśród eksponatów jest na przykład kolekcja torebek do wymiotowania z różnych linii lotniczych, które mają upamiętniać związki na odległość. Okazuje się, że różne przedmioty codziennego użytku mogą symbolizować rozstanie. To m.in. klucze do wspólnego mieszkania, które ktoś przesłał do muzeum, bo nie były mu już potrzebne. Jakaś dziewczyna przekazała do zbiorów telefon komórkowy, który zwrócił jej chłopak, by więcej do niego nie dzwoniła. Na wystawie jest też światełko z psiej obroży ku pamięci małżeństwa, które rozpadło się po 13 latach. Do tego można oglądać mnóstwo pluszaków, elementy garderoby i inne rekwizyty, z którymi wiążą się wspomnienia.
Niegdyś robiono je ręcznie, teraz produkowane są na specjalnych maszynach - skarpetki też mają swoją historię. To właśnie jej poświęcone jest chińskie muzeum. Prezentowana tam kolekcja liczy ponad tysiąc par skarpet z różnych części świata. W Pekinie można się przekonać jak inspirująca bywa ta część garderoby. W muzeum pokazane są dzieła sztuki wykonane właśnie ze skarpet. To przeróżne obrazy i kompozycje, np. różnobarwna konstrukcja na ścianie złożona z setek par skarpet, ale też lalki i pluszowe zabawki.
Jak dużo solniczek i pieprzniczek może zgromadzić małżeństwo? Jedna para z Ameryki zebrała ich aż 20 tysięcy, na dodatek z całego świata. Nie mogła ich pomieścić w domu, stąd pomysł na otwarcie muzeum. Można je zwiedzać na obrzeżach Great Smoky Mountains National Park, w miasteczku Gatlinburg, w stanie Tennessee. Najstarsze eksponaty pochodzą z XVI wieku. Część to wyjątkowe dzieła sztuki, inne to zupełny kicz.
W Witaszycach koło Jarocina znajduje się jedyne w Polsce prywatne Muzeum Wojen Napoleońskich. Nie wiadomo, co by na to powiedział cesarz, ale częścią tego muzeum jest wystawa poświęcona także innym wojnom - Gwiezdnym. To największa w Polsce kolekcja unikatowych przedmiotów z najsłynniejszej sagi. Ponad tysiąc eksponatów ze wszystkich części fabularnych i animowanych. Postacie w skali 1:1 - R2D2, Darth Maul, Szturmowcy i wiele, wiele innych. Chętni mogą stoczyć pojedynek na miecze świetlne lub obejrzeć kolekcja klocków Lego Star Wars. Ważne, żeby na koniec nie zapomnieć o tradycyjnym pożegnaniu rycerzy Jedi - "Niech Moc będzie z Tobą!"
To ekspozycja "sztuki zbyt złej, by przejść obok niej obojętnie". Zgromadzono na niej ponad 600 nieudanych, tandetnych, szkaradnych obrazów. Muzeum jest prywatne i działa od 1994 r. Jego motto brzmi "celebrować wysiłki artystów, których prace nie zostałyby odpowiednio docenione i wystawione na żadnym innym forum". Wielbicieli brzydoty jest najwyraźniej wielu, bo muzeum ma dwa oddziały. Jeden znajduje się w Dedham w stanie Massachusetts, drugi koło Somerville. Na pomysł nietypowej wystawy wpadł antykwariusz Scott Willson. Zaczęło się od tego, że któregoś dnia znalazł koło śmietnika obraz, który był tak brzydki, że sam nie mógł uwierzyć. Pokazał go przyjaciołom, a ci zaproponowali, by stworzył kolekcję podobnych antyarcydzieł.
Kłopotu ze znalezieniem eksponatów Willson raczej nie miał. W muzeum jest na przykład portret kobiety o męskiej twarzy. Z jakiegoś nieodgadnionego powodu dama trzyma w dłoni rakietę do tenisa i kolorowy pióropusz. Jest też podróbka "Mleczarki" Vermeera, podobizna mężczyzny pożartego przez czerwonego kota i obraz leżącej w rowie i zapłakanej Statui Wolności. By chociaż zwiedzanie uporządkować, zbiory podzielone zostały na kategorie, m.in. portrety, błękitni ludzie, złe gusta. Każdy, kto zna niespełnionego artystę, może mu zaproponować przekazanie dorobku do Muzeum Złej Sztuki. Przyjmowane są jednak tylko najgorsze prace.
To pierwsze takie muzeum na świecie. Carpigiani Gelato Museum otwarte zostało na terenie fabryki niedaleko Bolonii znanej z produkcji maszyn do lodów. Można tam prześledzić historię wytwarzania tych przysmaków, od pierwszych prymitywnych sposobów po najnowocześniejsze urządzenia. Całość uzupełniają fotografie, których jest aż 10 tysięcy, do tego archiwalne dokumenty, ilustrujące rozkwit branży i niekwestionowany prymat Włoch w tej dziedzinie. Można m.in. poznać historię Francesco Procopio Cuto, który rozdał lody ludowi, wcześniej były dostępne wyłącznie dla najbogatszych. Przedstawiono też dorobek braci Carpigiani, którym muzeum zawdzięcza nazwę. To oni zbudowali maszynę do lodów, z której do teraz korzystają producenci przysmaków. Z automatów tej marki sprzedaje się dziennie 150 mln lodów na całym świecie.
W zakrystii jednego z rzymskich kościołów zgromadzono kilkanaście dowodów na to, że dusze czyśćcowe istnieją i domagają się modlitw za swoje zbawienie. Można tam obejrzeć tajemnicze znaki pozostawione na kartkach biblii i różnych modlitewników. Prezentowane są odciski dłoni, które w niewyjaśnionych okolicznościach pojawiły się na tkaninach czy meblach. Jest też fragment muru starej kaplicy, która spłonęła pod koniec XIX wieku. Po pożarze pojawił się na nim cień w kształcie głowy człowieka. Zwiedzanie mistycznej kaplicy jest darmowe.
Nie jest to najbardziej porywające muzeum świata. Eksponaty niewiele się od siebie różnią. Tym bardziej dziwne to muzeum. Zgromadzono tam fragmenty asfaltu z całego świata, z tak znanych dróg jak m.in. Route 66 czy Via Appia Antica, czyli najstarszej drogi rzymskiej, a także Highway 1, która przebiega przez wszystkie stany Australii i ma długość 24 tys. km. W muzeum jest także "kamień" z trzęsienia ziemi w San Francisco z 1906 r. oraz - co jeszcze bardziej ekscentryczne - dzieła sztuki z asfaltu.
Eksponaty przekazali muzeum ofiarodawcy ze Stanów Zjednoczonych, Szkocji, Australii, a nawet Tanzanii.
Jedni są zakręceni na punkcie asfaltu, innych fascynują kosiarki ogrodowe. Muzeum tego sprzętu działa w Anglii i dla tamtejszych miłośników wypielęgnowanych trawników jego powstanie z pewnością nie było niczym zaskakującym. Zresztą nie chodzi o jakieś tam zwykłe kosiarki. Prezentowane urządzenie należały do sławnych osób. Swoją kosiarkę przekazali muzeum książę Karol i lady Diana, a także słynni prezenterzy telewizyjni Richard Madeley i jego żona Judith Finningan. Dodatkowo muzeum kilka razy w roku urządza zawody wspólnie z Brytyjskim Stowarzyszeniem Wyścigów na Kosiarkach.
To jedyne na świecie takie muzeum, znajduje się w pobliżu Liverpoolu. Założył je Brian Randam, entuzjasta kosiarek, który specjalizuje się w ich udoskonalaniu. Zwiedzając ekspozycję można prześledzić całą historię tych urządzeń. Najstarsze skonstruowane zostały ponad 200 lat temu. Te produkowane obecnie to już skomplikowane cuda techniki.
Taka ekspozycja mogła powstać tylko w Niemczech. Kiełbasę uwielbiają tam wszyscy. Może nie jest zdrowa, bo tłusta, ale ma fanów zarówno wśród sportowców, jak i polityków, na artystach i celebrytach kończąc. Muzeum powstało w 2009 roku i prezentuje historię oraz ciekawostki dotyczące niemieckiego przysmaku. Poznamy tradycje spożywania słynnych kiełbasek i sposoby ich przyrządzania. Można nawet zobaczyć filmy, gdzie kiełbaski występowały w roli gwiazd, a nawet usiądziemy na kanapie w kształcie kiełbaski.
To miejsce nie funkcjonuje oficjalnie jako muzeum. Na budynku koło cmentarza nie wisi żaden szyld, a jedynie napis "Serveis Funeraris" (usługi pogrzebowe). Dopiero, gdy zgłosimy się na recepcji, wskażą, gdzie jest wystawa. By obejrzeć karawany z XIX i XX wieku, dawne wozy pogrzebowe i nagrobki trzeba zejść do piwnicy. Wśród eksponatów jest karoca, w której po śmierci w swoją ostatnią podróż wyruszył Antoni Gaudi. Chętni zapoznają się też z dawnymi obrzędami pogrzebowymi. Zwiedzaniejest za darmo.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze