Złoto, obrazy i inne nigdy nieodnalezione skarby w Polsce

Dolny Śląsk dla poszukiwaczy skarbów jest właśnie najbardziej atrakcyjny. Wczoraj pisaliśmy, że do radcy prawnego Starostwa Powiatowego w Wałbrzychu zgłosiły się dwie osoby, które ubiegają się o 10 proc. znaleźnego. Jedna z nich ma obywatelstwo niemieckie. Prawdopodobnie chodzi o pociąg z czasów II wojny światowej z dokumentami, mundurami i kamieniami szlachetnymi.

Czy może chodzić o tzw. złoty pociąg? Legenda głosi, że wyruszył on z zakładów zbrojeniowych w Piechowicach. Lokomotywa ciągnęła 12 wagonów pełnych złota i kosztowności. Został zatrzymany, a cała obsługa - zamordowana. Niemieckich kolejarzy i żołnierzy mieli zastąpić esesmani. Następnie pociąg wjechał tajnym tunelem do podziemnego kompleksu w górze Sobiesz pod Piechowicami na Dolnym Śląsku, w rejonie Jeleniej Góry. Ma tam być ukryty do dziś. A może to zaginiony na 66. km linii kolejowej między Świebodzicami i Wałbrzychem w 1944 roku? Tam też według legend miał znajdować się tajny tunel.

22 kwietnia 1944 roku pełnomocnik rządu III Rzeszy informował wydział samorządowy Prowincji Śląskiej, że najcenniejsze zbiory Żagania, archiwum Doroty Talleyrand, zostały zapakowane do skrzyń i umieszczone w piwnicy. Dorota de Talleyrand-Périgord, urodziła się 21 sierpnia 1793 w Berlinie. Była księżną kurlandzka, księżna żagańska, księżna Dino (od 1817 r.), bardzo aktywnie zajmowała się polityką i znana była jako mecenas kultury. Po niezbyt udanym małżeństwie z Edmundem de Talleyrand została wieloletnią towarzyszką stryja jej męża ? Karola de Talleyrand-Périgord, księcia Benewentu, ministra spraw zagranicznych Francji. W jego towarzystwie wkroczyła na najwyższe salony Europy. Księżna zmarła 19 września 1862 w Żaganiu. Bezcenne, obrazy, listy i biblioteka pozostała w pałacu w Żaganiu. W czasie wojny planowano przewieźć je do Miodnicy lub do dworu w podszprotawskiej Borowinie. Były także plany ukrycia skarbów w Kliczkowie w okolicy Bolesławca. Wszystkie kosztowności spakowano w skrzynie, a sam pałac miał stać się szpitalem. Jednak po dziś dzień nie wiadomo co stało z 47 skrzyniami i pakunków oraz pojedynczymi przedmiotami. W jednej ze skrzyń znajdował się słynny zbiór listów i rękopisów.

Ostatni protokół odnoszący się do skrzyń spisano w grudniu 1944 r., półtora miesiąca przed wkroczeniem do Żagania wojsk radzieckich. Nikt nie wie, co wydarzyło się z bezcenna kolekcją.  Niemiecki historyk sztuki Palmbeck same tylko zbiory sztuki wycenił na 4 mln marek. Osobne inwentarze sporządzono dla bibliotek- francuskiej i niemieckiej oraz unikalnego zbioru listów. Dorota de Talleyrand-Périgord utrzymywała ścisłe kontakty z wieloma władcami i artystami, bywali u niej m.in. król Fryderyk Wilhelm IV czy Franciszek Liszt, korespondowała m.in. z Chopinem i Aleksandrem Fredrą.

W 1944 roku do Szprotawy wg listy Grundmanna trafić mają zbiory archiwum Biblioteki Miejskiej z Wrocławia, a do pobliskiej Borowiny zbiory Archiwum Miejskiego. Ponoć mieszkańcy, którzy po wojnie wrócili do miejscowości wręcz potykali się o obrazy. Po zakończeniu działań wojennych na szeroką skalę starano się przeszukać wszystkie skrytki z listy Grundmanna. Czy odzyskano wszystkie dzieła? Nie wiadomo. Zaskakujące jest także, to że w Szprotawie znaleziono również passe-partou z napisem KGL. NATIONAL GALERIE "BERLIN'', czyli "Królewska Galeria Narodowa w Berlinie''. (na zdjęciu)

Aleksander Samsonow był generałem rosyjskim, dowódcą wojskowym w czasie I wojny światowej. W Sierpniu 1914 roku. Rozbity przez niemieckiego generała Paula von Hindenburga w walkach pomiędzy Olsztynkiem a Nidzicą.  Wycofuje się z resztką armii ''Narew'' lasami w kierunku Wielbarka. Wiezie ze sobą na taczance (dwukółce) kasę pułkową, na którą składają się podobno złote i srebrne ordery i 100 kg złotych rubli. Wobec tego, że pierścień okrążenia zaciska się, 30 sierpnia generał rozdziela kasę pomiędzy kilku najbardziej zaufanych oficerów z poleceniem przedarcia się przez siły wroga. Sam odchodzi i popełnia samobójstwo strzałem z pistoletu. Skarbu do dziś dzień po okolicznych lasach szukają wszyscy miłośnicy historii.

Tylko na obszarze administrowanym przez Urząd Morski w Gdyni do tej pory zidentyfikowano około 200 wraków. Jednym z najcenniejszych znalezisk, z historycznego punktu widzenia, było natrafienie na Zatoce Gdańskiej na wrak szwedzkiego żaglowca o nazwie "Solen". Statek ten uczestniczył w bitwie pod Oliwą w 1627 roku. Odkryto go podczas budowy toru wodnego do Portu Północnego. Po zbadaniu przez archeologów wrak został przetransportowany w miejsce gdzie ma powstać podwodny park archeologiczny "Zatoka Gdańska".

Historia z Bydgoszczy przypomina ostatnią historię z pociągiem w Wałbrzychu. Dwóch mieszkańców Stuttgartu, występując w imieniu bezpośrednich uczestników ukrycia nazistowskiego depozytu, negocjowało w drugiej połowie lat 80. z Ministerstwem Finansów PRL warunki ujawnienia jego lokalizacji. Skarb ponoć ukryty został na terenie Bydgoszczy. Ponoć w czasie II Wojny Światowej brali oni udział w ukryciu kilku kilogramów złota. Do umowy między polskim rządem, a niemieckim pilotem nigdy nie doszło.

Grudzień 1944 roku. Lotnisko polowe Bromberg-Schwedehöhe. 22 letni Unteroffizier Karl Tränkle i jego trzej kompani z 4. Dywizjonu Zapasowego Bliskiego Rozpoznania zostali przydzieleni do realizacji specjalnego rozkazu. Polegała na zakopaniu nieopodal koszar, w pobliżu bydgoskiego lotniska, depozytu 600-700 kg sztab złota. Nieco później Karl Tränkle w bliżej nieznanych okolicznościach wykonuje kolejną misję. Jego samolot po wystartowaniu z lotniska Szwederowo skierował się na północ. Po przebyciu niecałych 100 km, gdy maszyna znalazła się nad Borami Tucholskimi, wyrzuca z pokładu ok. 80 kg sztabek złota w rejonie Czerska. Złota nigdy nie odnaleziono. Źródło: Piotr Maszkowski / odkrywcy.pl

To tylko mała cześć historii jakie możemy przeczytać na temat skarbów ukrytych na polskich ziemiach. W książce Włodzimierza Antkowiaka ''Nieodkryte skarby'', skąd pochodzi cześć informacji znajdziemy mapę, na której zaznaczono 100 różnych miejsc, gdzie ukryte mogą być skarby.