Nowe Horyzonty zmieniły ich życie. Historie uczestników [FOTO]

Zainteresowanie kinem zawdzięczam mamie, która od dzieciństwa pokazywała mi filmy Davida Lyncha i Jima Jarmuscha. Dlatego, kiedy w 2006 roku dowiedziałem się, że festiwal Nowe Horyzonty ma po raz pierwszy odbyć się w naszym mieście (wcześniej był w Sanoku i Cieszynie) od razu postanowiłem wziąć w nim udział. Wrocławska edycja zrobiła na mnie takie wrażenie, że na następne kupowałem karnety, aby móc obejrzeć jak najwięcej filmów. W 2010 roku Stowarzyszenie Nowe Horyzonty zorganizowało pierwszą edycję American Film Festivalu, na którym postanowiłem pomagać jako wolontariusz w biurze prasowym.

Ta praca pozwoliła mi lepiej poczuć klimat imprezy. Dlatego ponad pół roku później zgłosiłem się na wolontariat do takiego samego działu na festiwalu Nowe Horyzonty. Biuro prasowe współpracuje z departamentem gości, dlatego mogłem poznać wielu dziennikarzy i twórców filmowych. Sporym przeżyciem były dla mnie spotkania z dziennikarzami radiowej Trójki i pomaganie im przy tworzeniu audycji.

Festiwal stał się dla mnie najciekawszym momentem w roku. Wracałem na niego nie tylko ze względu na filmy, ale także dla ludzi. Choć niektórzy wolontariusze wyprowadzili się z Wrocławia albo nie mogą do niego przyjechać w lipcu, wciąż spotykam znajomych między seansami w kinie albo podczas nocnych koncertów w Arsenale.

W tym roku pierwszy raz od lat jestem tylko widzem. Aby przychodzić na festiwal wziąłem półtora tygodnia urlopu w pracy. Każdego dnia oglądam 5 filmów, a po nich jeszcze chodzę do Arsenału. Wracam późno w nocy, a rano tylko prysznic, śniadanie i to samo od nowa. Znajomi dziwią się, że zamiast polecieć do innego kraju albo zaszyć się w lesie, wolę być na festiwalu. To dla mnie święto.

Jestem nauczycielem języka angielskiego. Mieszkam w miejscowości Czerwionka Leszczyny pod Rybnikiem. Oprócz tego, że oglądam filmy, to czasami o nich pisuję. Nie jestem zawodowym dziennikarzem, ale współpracowałem m.in. z portalem Filmaster. Jestem też członkiem Klubu Krytyków, który działa przy Nowych Horyzontach. Działam na forum pod pseudonimem Psubrat.

To mój 14. raz na festiwalu Nowe Horyzonty, nie udało mi się pojechać tylko na pierwszą edycję do Sanoka. Lubowałem się w dobrym kinie, filmach Davida Lyncha i Larsa von Triera. Zobaczyłem, że taka impreza startuje w 2001 roku w Cieszynie. A ponieważ miałem niedaleko z Rybnika, to postanowiłem pojechać.

Początki w Cieszynie były bardzo fajne. To była raczej skromna impreza w małym miasteczku, nie przyjechało zbyt wiele osób. W konkursie startowały filmy reżyserów wtedy jeszcze kompletnie nieznanych, a dziś typowych dla Nowych Horyzontów. Z pierwszej edycji pamiętam film konkursowy "Sombre" Francuza Philippe'a Grandieux, thriller o mordercy, który grasuje nocą. Nie zapomnę oburzenia i jęków widowni cieszyńskiej, nieprzyzwyczajonej do tego rodzaju powolnego, niekonwencjonalnego kina. Film zajął wtedy ostatnie miejsce w konkursie.

Później festiwal stopniowo rozrastał się i Cieszyn tak się zatłoczył, że nie był w stanie pomieścić gości festiwalu. Nie było odpowiedniej bazy noclegowej i cateringowej dla przyjezdnych. Pojawiło się też kilka fajnych inicjatyw, np. próby przeniesienia festiwalu na czeską stronę. I w końcu udało się zorganizować pokazy w Czechach - w kinie "Central", w miejscowym teatrze i w "Erze", która na co dzień była obiektem sportowym.

Po przeniesieniu imprezy do Wrocławia, repertuar pozostał podobny. Nie zmienił się też klimat festiwalu opiniotwórczego, gdzie można podyskutować o filmach, a nawet odważnie wyjść z kina w trakcie zbyt radykalnego seansu. Ale pamiętam też miłe niespodzianki, jak obraz "13 jezior" Jamesa Benninga, który przedstawiał po prostu statyczne kadry jezior. Szedłem tam z takim nastawieniem, że zdepczę ten film i dam mu możliwie najniższą ocenę. Tymczasem wyszedłem z seansu zachwycony i zacząłem zastanawiać się, gdzie jest granica nudy w kinie.

Po latach znam już organizatorów festiwalu, ale też innych forumowiczów. Teraz spotykamy się między seansami, polecamy sobie filmy czy umawiamy się, że razem pójdziemy na któryś film. Dzięki Nowym Horyzontem poznałem około 20-30 osób, z którymi mam kontakt też poza festiwalem, mimo że pochodzimy z różnych stron Polski. Jest wśród nas silna reprezentacja z Trójmiasta, z Warszawy i ze Śląska.

Kiedyś zdarzało mi się oglądać po pięć filmów dziennie. Czułem presję, że nigdzie indziej tych filmów nie zobaczę. Teraz nie mam już potrzeby "zaliczania" filmów. Zdarzają się dni, że zobaczę dwa czy trzy filmy i nie mam do siebie o to żalu. Wybieram je świadomie. Z drugiej strony, coraz częściej mam możliwość zobaczenia niektórych tytułów na innych festiwalach. Raz na Nowych Horyzontach wygrałem nawet wyjazd na Berlinale.

Kiedyś byłem widzem festiwalu, ale od pięciu lat pracuję przy Nowych Horyzontach. Jestem rzecznikiem prasowym, a oprócz tego zajmuję się całą oprawą medialną i szatą graficzną festiwalu. Na co dzień jedną nogą jestem w Warszawie, a drugą we Wrocławiu. W trakcie festiwalu my, organizatorzy, jesteśmy praktycznie niewidzialni, ale staramy się, żeby cała machina hulała. Przygotowania zaczynają się oczywiście dużo wcześniej, więc dla mnie rozpoczęcie festiwalu to tak naprawdę końcówka.

Moja przygoda z Nowymi Horyzontami rozpoczęła się jeszcze w Cieszynie. W 2004 roku studiowałem filmoznawstwo w Łodzi. Miałem dwadzieścia kilka lat i festiwal zrobił na mnie niesamowite wrażenie. Mimo że oglądałem wtedy miliony filmów, to jednak tam zetknąłem się z kinem, którego wcześniej nie znałem. Z filmami bardzo kontemplacyjnymi, wyważonymi i trudnymi. Później byłem jeszcze dwukrotnie na Nowych Horyzontach jako widz. Za każdym razem było bardzo gorąco. Tegoroczna edycja jest chyba najchłodniejszą z tych, które pamiętam.

W Cieszynie klimat festiwalu był całkiem inny. Czułem się tam jak w komunie. Przyjeżdżaliśmy całą grupą, były wakacje, oglądaliśmy po pięć filmów dziennie, a później gadaliśmy o nich do rana. Wracaliśmy strasznie zmęczeni, ale z nowymi pomysłami i z "nowymi horyzontami" właśnie. Cieszyn to małe miasteczko, nie było tam klimatyzowanego kina z dużym ekranem i świetnym dźwiękiem. W tamtych czasach wiele filmów było wyświetlanych jeszcze z taśm, a teraz już wszystko jest na nośnikach cyfrowych. Wiele osób wspomina to z nostalgią, bo "to był Cieszyn". Wrocław to większe miasto, więc może nadaje festiwalowi więcej powagi. Chociaż myślę, że najważniejsza rzecz, czyli miłość do niełatwego kina, pozostała.

Z drugiej strony, w Cieszynie obiekty festiwalowe były rozproszone po mieście. Podobnie było na początku we Wrocławiu. Teraz wszystko jest skondensowane w jednym kinie i to sprzyja integracji. To szalenie ważne, że festiwal ma tutaj swój obiekt, który jest czynny przez cały rok.

W 2011 roku znalazłem się po drugiej stronie festiwalu, już jako organizator. Jak to się stało? Urodziłem się w 1982 r. i wychowałem się w latach 90. na filmach Pedra Almodóvara, Jima Jarmuscha czy Wonga Kar-Wai'a, które Roman Gutek wprowadzał do kin. Nie chcę, żeby to zabrzmiało dziwnie, ale Roman Gutek był dla mnie legendą i zawsze marzyłem o tym, żeby dla niego pracować. Po to studiowałem filmoznawstwo, żeby pracować w branży filmowej. Interesowałem się bardzo kinem amerykańskim i kiedy ruszał American Film Festival, uderzyłem do dyrektorki artystycznej Urszuli Śniegowskiej z pomysłem zorganizowania retrospektywy Billy'ego Wildera. Przez przypadek znalazłem się we właściwym czasie we właściwym miejscu, bo Stowarzyszenie szukało akurat rzecznika prasowego. Poszedłem na rozmowę z Romanem Gutkiem i dostałem tę pracę. I już nie oglądam filmów. W ciągu całego festiwalu udaje mi się zobaczyć maksymalnie dwa. W tym roku wiele oddałbym za możliwość zobaczenia odnowionego "Lamparta" Luchina Viscontiego na dużym ekranie. Ale trwa aż trzy godziny, więc nie dam rady się wyrwać.

W 2012 roku szukałam festiwalu, przy którego organizacji mogłabym pomagać podczas wakacji. W ten sposób trafiłam na wolontariat na Nowych Horyzontach. Przyjęli mnie do działu gości. Bardzo mi się tam podobało, bo spotykałam filmowców i innych genialnych ludzi, którzy mieli takie same zainteresowania, jak ja. Dużo się od nich nauczyłam. Poza tym mogłam poznać festiwal filmowy od strony produkcyjnej. To był dla mnie coś nowego, bo dotychczas interesowałam się sztuką i teatrem.

Nowe Horyzonty były dla mnie przełomem. Inaczej nie wiedziałabym nawet, że lubię oglądać filmy! Festiwal ma wysoki poziom techniczny, dobrą organizację i możliwość kontaktu z branżą. System wolontariatu jest bardzo dobrze przemyślany. Każdy znajdzie coś dla siebie.

Kilka lat temu założyłam ze znajomymi centrum kultury Kolektyw A1 w Poznaniu. Decydowałam tam o programie filmowym. Ale poważną pracę zaczęłam przy Short Waves Festivalu. To było momentami trudne doświadczenie, ale sprawdziłam się. W poniedziałek zaczynam pracę na festiwalu filmów dokumentalnych w Budapeszcie.

Zawsze będę pamiętać o Nowych Horyzontach. Wraz z innymi wolontariuszami w dziale gości stworzyliśmy chyba najbardziej zgraną paczkę w historii festiwalu. Bardzo się ze sobą zintegrowaliśmy i polubiliśmy. Wciąż mamy kontakt i jeździmy razem na festiwale filmowe do różnych europejskich miast.

W 2008 roku znajomi powiedzieli mi, że na Nowych Horyzontach jest fajnie. Szybko zrozumiałem ich zachwyt festiwalem. Zobaczyłem, że to wyjątkowe miejsce, w którym ludzie rozmawiają ze sobą o filmach jeszcze długo po seansach. Filmy w nich siedzą. Rok później, kiedy dalej byłem gimnazjalistą, zabierałem ze sobą na pokazy swoich znajomych i nauczycielki ze szkoły. Chodziłem na 4 lub 5 filmów dziennie. Z czasem zacząłem też chodzić na koncerty do Arsenału. Można tam na luzie porozmawiać z reżyserami albo rozpocząć rozmowy o filmach z przypadkowymi osobami.

Najlepiej wspominam retrospektywę Tsai Ming-Lianga. Opowiadała o samotności, a ja wtedy szukałem takich tematów. Pamiętam też pierwszy film, który obejrzałem na festiwalu. To było "Wzgórze bezprawia".

Zawsze wybieram się też na filmy klasy B z cyklu "Nocne Szaleństwo". Mogę się podczas nich rozluźnić po dniu często trudnych filmów.

Rodzice pytają, dlaczego nie pojadę z nimi do Chorwacji. Znajomi namawiają, żebym przyjechał do Krakowa albo Warszawy. Ale ja wolę zostać we Wrocławiu, który w lecie żyje dzięki Nowym Horyzontom. Wystarczy spojrzeć na pokazy na Rynku, plażę na placu Solnym czy Arsenał.

Poza tym na festiwalu mogę porozmawiać z wieloma reżyserami, którzy są bardzo otwarci. Od dawna widziałem się w takim zawodzie, ale Nowe Horyzonty przyczyniły się do ukształtowania mojego gustu filmowego.

Jestem absolwentem animacji filmowej na akademii w Berlinie. Niektórzy po obejrzeniu mojej dyplomowej produkcji powiedzieli, że jest bardzo "nowohoryzontowa".

Studiowałam w Toruniu i pomagałam przy festiwalu filmowym Tofifest. Po przeprowadzce do Wrocławia w 2008 roku postanowiłam zgłosić się na wolontariat na Nowe Horyzonty, bo dużo o nim słyszałam. Dostałam się do działu gości, gdzie zajmowałam się polskimi reżyserami i aktorami. Poznałam ludzi, których wcześniej widziałam tylko na ekranie. Poza tym przeszłam bardzo dobrą szkołę organizacji. Nie bez znaczenia był także aspekt towarzyski. Zgrałam się z innymi wolontariuszami, dlatego naturalnym dla mnie był powrót na festiwal w kolejnym roku.

Po skończeniu studiów zaczęłam pracę we wrocławskim stowarzyszeniu zajmującym się kulturą dawną. Miałam pomysły na kilka projektów łączących tę dziedzinę z kinem. Zgłosiłam się z nimi do prezesa stowarzyszenia Nowe Horyzonty Romana Gutka. Ostatecznie moje propozycje nie zostały zrealizowane, ale w międzyczasie Roman Gutek został kuratorem do spraw filmu Europejskiej Stolicy Kultury i zapytał, czy nie zostałabym jego asystentką.

W biurze ESK rozmawiam z organizatorami projektów filmowych. Doradzam im w sprawach technicznych i finansowych. Pracuję także na tegorocznym festiwalu Nowe Horyzonty. Organizuję pobyt gościom z różnych krajowych i zagranicznych instytucji.