Znamy już nazwiska osób, które przez jeden będą fotoreporterami 'Wyborczej'. Spotkaliśmy się z nimi w maju, podczas pierwszej części warsztatów prowadzonych przez Mieczysława Michalaka, szefa działu foto wrocławskiej 'GW'. Był to cykl zajęć z fotografii reportażowej. Wzięło w nich udział 30 osób, których prace zostały wyłonione w konkursie.
Adepci fotografii będą reprezentować - 'Wyborczą' na wydarzeniu 'Mosty'. Rozegra się ono 20 czerwca w wielu częściach Wrocławia, na mostach i kładkach. Co tydzień przedstawiamy sylwetki kolejnych sześciorga nowych fotoreporterów.
Krzysztof Horoszkiewicz
Zacząłem robić zdjęcia jeszcze w liceum, analogowym radzieckim Zenitem. Miałem dwa filmy dziennie do wykorzystania i już. Później był stres, niepewność czy wszystko wyszło w porządku. Później zajmowałem się fotografią zawodowo. Od 2001 r. przez cztery lata pracowałem jako fotoreporter w 'Gazecie Wrocławskiej'.
Zaczęło się od przypadku. Jechałem ulicą Krzywoustego i przy centrum handlowym 'Korona' zrobiłem zdjęcie dźwigu. Wysłałem je do 'Słowa Polskiego' i poszło do druku. Potem były kolejne zdjęcia, aż wreszcie zostałem na stałe w redakcji. Dowiedziałem się, że kontynuuję rodzinną tradycję, bo mój dziadek w latach 70. też był fotoreporterem we Wrocławiu.
Później zacząłem pracować w telefonii komórkowej. Przez kilka lat nie robiłem zdjęć poza dokumentowaniem życia rodzinnego. Pomyślałem, że warsztaty z okazji ?Mostów? zmotywują mnie do wyciągnięcia z szafy i odkurzenia Canona na kliszę.
Często robię zdjęcia telefonem komórkowym, bo plecak ze sprzętem jest ciężki. Co innego mój 4-letni syn Jaś. Dla niego aparat musi być wielki i z wielkim obiektywem. Ostatnio zrobił 1100 zdjęć cyfrową lustrzanką Canona.
Mam 26 lat, a we Wrocławiu mieszkam od siedmiu. Przyjechałam tutaj na studia ze Słupska. Skończyłam filologię ukraińską i pracuję jako asystentka ds. eksportu w firmie kosmetycznej.
Fotografia od wielu lat chodziła mi po głowie. Bakcyla zaszczepił mi mój tato. Kiedy byłam nastolatką, kupił sobie cyfrową lustrzankę Sony Alpha 300. Włóczyłam się wtedy z nim po plaży i razem robiliśmy zdjęcia. W zeszłym roku zaczęłam myśleć na poważnie o fotografii. We wrześniu zapisałam się na kurs w Ośrodku Postaw Twórczych. Wtedy tato podarował mi swoją lustrzankę.
W fotografii wciąż jeszcze szukam swojego stylu i ulubionej tematyki. Lubię łapać chwile i emocje, nie tylko stricte reportersko, ale też wśród znajomych. Lubię też fotografować brzydkie, zaniedbane miejsca. Moja koleżanka mówi na nie: 'te twoje śmieci'. Np. na Nadodrzu wciąż zachowało się wiele podwórek, do których strach wejść. Podobnie jest na tzw. Trójkącie.
Teraz mam kilkuletni plan, który zakłada, że fotografia z czasem stanie się moim głównym lub dodatkowym źródłem utrzymania. W tym postanowieniu bardzo wspiera mnie moja współlokatorka. Wyszukuje dla mnie informacje o wszystkich możliwych konkursach fotograficznych. To ona znalazła też w internecie zapowiedź warsztatów ?Wyborczej?.
Z wykształcenia jestem socjolożką. Studia były przyjemne i nawet dość ciekawe, ale jeszcze zanim je ukończyłam, czułam, że to nie jest moja wymarzona ścieżka zawodowa. Nie jestem z tych, co to urodzili się z Zenitem w ręce. W świat fotografii stopniowo wprowadzał mnie mój chłopak. Mieliśmy stary aparat Fuji i na początku wspólnie z niego korzystaliśmy. A później już cały czas nosiłam przy sobie aparat i robiłam zdjęcia wszystkiemu, co się rusza. Jeszcze na studiach fotografowałam koleżanki.
Z czasem zaczęłam interesować się kwestiami technicznymi. Wszystkiego nauczyłam się sama, okazało się, że mogę zajmować się fotografią zawodowo i przełożyć to na zysk. Powiedzieć, że pasja stała się moją pracą to straszny banał, ale w moim przypadku to prawda. Zapragnęłam mieć bardziej profesjonalny sprzęt. Teraz robię zdjęcia Nikonem D700, ale co chwilę okazuje się, że przydałby mi się nowy obiektyw czy kolejny statyw. Fotografia to studnia bez dna.
Pracuję jako wolny strzelec. Współpracuję z agencjami, które organizują wydarzenia, fotografuje wnętrza, architekturę i śluby, wykonuję portrety biznesowe. Najbardziej lubię fotografować ludzi, kiedy nie wiedzą, że znaleźli się w obiektywie.
Przyjechałam do Wrocławia z Żarów. Studiuję na drugim roku Akademii Sztuk Pięknych. Kierunek nazywa się mediacją sztuki.
Jeszcze w liceum plastycznym miałam zajęcia z fotografii, ale wtedy jakoś mnie nie zaciekawiły. Fotografowanie wciągnęło mnie dopiero na studiach, w dużej mierze dzięki wykładowcy prof. Piotrowi Komorowskiemu. Poza tym prowadzę stronę mojego kierunku na Facebooku i tam też często wrzucam zdjęcia.
Używam zwykłego aparatu kompaktowego, bo lustrzanki jeszcze się nie dorobiłam. Interesuje mnie przede wszystkim fotografia uliczna, nie lubię inscenizowanych zdjęć. W moim rodzinnym mieście wzięłam udział w akcji fotograficznej ?24 sierpnia... w Żarach?. Konkurs polegał na tym, żeby sfotografować jeden dzień z życia mieszkańców. Wstałam o czwartej rano i poszłam z aparatem na miasto. Później wygrałam 500 zł nagrody. To dodało mi pewności i zaczęłam startować w innych konkursach.
Na dyplom licencjacki będę realizować cykl fotografii ulicznej, połączony z akcją fotograficzną we Wrocławiu. Pomysł jest taki, żeby każdy uczestnik sfotografował część Wrocławia za pomocą lustra.
Jestem studentem pierwszego roku informatyki na Politechnice Wrocławskiej. Od siedmiu lat w wolnym czasie robię zdjęcia.
Moja przygoda z fotografią zaczęła się w gimnazjum, kiedy zostałem wyznaczony na fotografa szkolnej gazetki ?Klik?. Nie zgłosiłem się sam, ale jakoś szczególnie się przed tym nie wzbraniałem. Dostałem szkolny aparat, lustrzankę marki Pentax i byłem odpowiedzialny za oprawę fotograficzną gimnazjalnych wydarzeń. Z czasem fotografia mnie wciągnęła.
Teraz mam własny aparat, Nikona D7000, i robię głównie sesje zdjęciowe modelkom. Koleżanki stwierdziły, że mam oko do ustawiania i portretów. Nie zajmuję się tym zarobkowo, tylko artystycznie. Dzięki temu sam mogę wybierać modelki. Traktuję fotografię jako sposób wyrażenia siebie.
W przyszłości planuję żyć z informatyki. Świadomie wybrałem pewny zawód, który da mi pieniądze, m.in. na sprzęt fotograficzny. Należę do działającej przy Politechnice grupy twórczej 'SpAF' (skrót od 'Stowarzyszenie paraArtystycznej Fotografii'). Mamy tam studio i ciemnię. Często jesteśmy też proszeni o relację fotograficzną z wydarzeń organizowanych przez uczelnię.
Długo przyglądałem się fotografii z boku. Ukończyłem kulturoznawstwo, na studiach miałem zajęcia z historii sztuki i zawsze było we mnie poczucie piękna i estetyki. Tak się jednak złożyło, że pracuję w banku.
Wszystko zmieniło się w tym roku, kiedy znajomy polecił mi, żebym założył sobie konto na Instagramie. Robienie zdjęć komórką wciągnęło mnie na tyle, że kupiłem sobie lustrzankę Nikona D3200. I jak to często bywa z nowymi pasjami, fotografia pochłania cały mój wolny czas. Wychodzę z pracy i pierwsze, co robię, to biorę aparat do ręki. Potrafię tak chodzić po mieście, robiąc zdjęcia, przez pięć godzin. Fotografia to dla mnie relaks, odskocznia od stresu w pracy. Wieczorem siadam do obróbki cyfrowej przy komputerze.
Zacząłem od robienia zdjęć architektury Wrocławia, a później spodobała mi się fotografia uliczna. Muszę przyznać, że robię zdjęcia ukradkowo, z perspektywy podglądacza. Czasem używam do tego telefonu komórkowego, bo nie rzuca się w oczy. Kupiłem sobie też teleobiektyw do aparatu, więc mogę zaczaić się daleko od fotografowanej osoby.
Czasem wrzucam na Facebooka fotografie, z których jestem zadowolony. Znajomym się podobają, dlatego bardzo mnie dopingują.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze