Afery i błędy wrocławskich lekarzy

12 maja 2015 roku lekarz ze szpitala przy Borowskiej wyciął 57-latkowi zdrową nerkę, zamiast tej, w której był 9-centymetrowy guz. - Pacjent był zakwalifikowany do operacji guza nerki. Przez pomyłkę, z winy chirurga, doszło do usunięcia nerki prawej zamiast lewej. Zostało narażone zdrowie i życie pacjenta, ale nie ma skutku śmiertelnego - mówił wtedy prof. Piotr Szyber, kierownik Kliniki Chirurgii Naczyniowej, Ogólnej i Transplantacyjnej w USK. - Operował znakomity chirurg. Być może zgubiły go rutyna i pośpiech - dodał. Pomyłka wynikała także z błędnej dokumentacji medycznej. Nawet sam pacjent był przekonany, że ma chorą prawą nerkę, nie lewą. Niestety zdrowej nerki nie można było ponownie wszczepić. Narząd do przeszczepu pobiera się bowiem inaczej niż podczas operacji usuwania. W sprawie szpitala prowadzi postępowanie prokuratura. Na razie przesłuchuje świadków i gromadzi dokumentację medyczną. Nikt nie usłyszał jeszcze zarzutów.

22 września 2014 roku ośmioletniego Bartka potrąciły w Oleśnicy dwa samochody. Chłopiec miał rozległe obrażenia narządów wewnętrznych, złamania kości, uszkodzoną czaszkę.

Wezwany helikopter przetransportował go do szpitala przy Borowskiej. Gdy załoga śmigłowca tam wylądowała, usłyszała, że tamtejsi lekarze nie zajmą się chłopcem, bo lepszą opiekę dostanie w szpitalu wojskowym przy ul. Weigla, który pełnił tego dnia nieformalny dyżur neurochirurgiczny. Bartek został tam przewieziony, ale nie udało się go uratować.

"Szpitalny Oddział Ratunkowy i Centrum Urazowe nie ma prawa odmówić przyjęcia pacjenta będącego w stanie zagrożenia życia" - czytamy w raporcie po kontroli Ministerstwa Zdrowia.

Raport sporządzony przez Ministerstwo Zdrowia jest jednoznaczny i stanowczy. W pisemnym wystąpieniu pokontrolnym skierowanym do dyrektora wrocławskiego szpitala Piotra Pobrotyna czytamy też: "Dziecko powinno być przyjęte na Oddział Intensywnej Terapii, a szpital powinien zorganizować zespół neurochirurgiczny do jego operacji".

Autorem raportu po kontroli jest prof. dr hab. Jerzy Robert Ładny, konsultant krajowy w dziedzinie medycyny ratunkowej.

Dwóch lekarzy Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego przy ul. Borowskiej usłyszało zarzut narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia ośmioletniego chłopca.

- Ci lekarze mieli obowiązek podjąć czynności lecznicze, tym bardziej że byli świadomi, że są one konieczne. Nie podjęli się jednak ratowania dziecka i odmówili przyjęcia go do szpitala - mówi Małgorzata Klaus, rzeczniczka wrocławskiej prokuratury. Lekarze, którzy podjęli taką decyzję, zostali już wcześniej zawieszeni, a następnie zwolnieni z USK.

- Sprzeniewierzyli się zasadzie, która obowiązuje w szpitalu: "co wyląduje, ma być przyjęte". Trzeba jednak powiedzieć dziś, kiedy wiemy więcej, że chłopiec nie miał szans na przeżycie po tak poważnym wypadku. Jego narządy nie nadawały się nawet do przeszczepu - mówił wtedy prof. Piotr Szyber, kierownik kliniki chirurgii naczyniowej, ogólnej i transplantacyjnej w USK.

56-letni Roman Zwierz, przedsiębiorca z Wrocławia, chorował na przewlekłą białaczkę limfatyczną. W 2009 roku trafił na szpitalny oddział ratunkowy przy ul. Traugutta z podejrzeniem zawału.

Lekarze określili jego stan jako stabilny i zlecili badania krwi. Okazało się, że ma alarmująco niski poziom hemoglobiny. Lekarka dyżurna zdecydowała, że pacjent powinien być leczony na oddziale internistycznym. Interna działała w tym szpitalu w ramach oddziału toksykologicznego, ale lekarka twierdziła, że nie było miejsc. Pacjenta po mniej więcej 2,5 godz. karetką przewieziono do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego przy ul. Koszarowej. Ale i tam lekarze nie podali mu krwi. Po kilku godzinach mężczyzna zmarł. Tę historię opisywaliśmy już na łamach "Gazety". Krystyna Zwierz uważa, że lekarze zaniechali ratowania jej męża.

- Z dokumentacji medycznej wynika, że mój mąż został przyjęty na Koszarową już w stanie skrajnie ciężkim. Po pięciu godzinach zmarł, nie doczekawszy się krwi. Do końca walczył. To był silny, wysportowany mężczyzna - mówi Krystyna Zwierz.

Aż 3,5 roku Krystyna Zwierz czekała na opinię biegłych. W końcu ją wydali, wskazując na wiele błędów popełnionych przez wrocławskich medyków.

Stwierdzili, że w dniu śmierci Romana Zwierza oddział toksykologiczny w szpitalu przy Traugutta, który miał zakontraktowane łóżka internistyczne, dysponował 16 wolnymi miejscami. Dlatego, według biegłych, decyzji odesłania pacjenta do innego szpitala nie można w żaden sposób uzasadnić jego dobrem. Ale nie można też jednoznacznie stwierdzić, że fakt odesłania pacjenta do innego oddziału internistycznego spowodował narażenie go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

Biegli przyznają jednak, że zwłoka zmniejszyła szanse udzielenia skutecznej pomocy. Poza tym pacjent po przyjęciu na oddział szpitalny przy ul. Koszarowej powinien mieć natychmiast przetoczoną krew. Nie wiadomo, dlaczego tak się nie stało, nie można ustalić, kto podjął decyzję o rezygnacji z zamówionej krwi w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa. W ocenie biegłych znaczne opóźnienie w zamówieniu krwi dla pacjenta naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

Pani Krystyna tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia zażądała 2 mln zł.

Pacjent - mężczyzna w średnim wieku - trafił w styczniu 2013 roku do szpitala wojskowego przy ul. Weigla z bólem pleców w okolicy lędźwi. Zaordynowano mu kroplówkę. Gdy bóle minęły, mężczyznę odesłano do domu.

Następnego dnia wrócił. Tym razem wykonano mu m.in. badanie krwi. Internista uznał, że wyniki są niepokojące. Ale na oddziale chorób wewnętrznych brakowało miejsca. W nocy pacjenta przewieziono więc do szpitala im. Falkiewicza na Brochowie.

Była pierwsza w nocy. Po kilkunastu godzinach lekarze stwierdzili, że to prawdopodobnie sepsa, i odesłali go z powrotem do szpitala wojskowego. Tym razem dlatego, że na Brochowie nie ma oddziału intensywnej terapii, a takiej opieki wymagał pacjent, kiedy choroba się rozwinęła.

Po dwóch dniach na OIOM-ie pacjent zmarł.

Rodzina uznała, że lekarze - nie zlecając od razu odpowiednich badań i odsyłając mężczyznę z miejsca na miejsce - popełnili błąd w sztuce. Komisja, opierając się na opinii biegłego lekarza, przyznała jej rację. Orzekła, że oba szpitale powinny wypłacić rodzinie zadośćuczynienie.

Marzena Kasperska, rzeczniczka szpitala przy ul. Weigla, podkreśla, że sytuacja jest trudna: - Współczujemy rodzinie. Po raz pierwszy spotykamy się ze sprawą przed komisją ds. orzekania o zdarzeniach medycznych. Nie wykluczamy możliwości zawarcia porozumienia z rodziną bądź odwołania się od orzeczenia. Decyzja w tej sprawie jeszcze nie zapadła.

Młodego mężczyznę, który próbował odebrać sobie życie, 7 maja w 2014 roku ze szpitala przy ul. Borowskiej, do którego trafił, odesłano do oddalonego o trzy minuty jazdy szpitala wojskowego przy ul. Weigla. Lekarz pełniący tego dnia dyżur na SOR-ze przy Borowskiej uznał, że to na Weigla jest jego rejon.

Jak informuje rzeczniczka szpitala wojskowego Marzena Kasperska, odesłany z Borowskiej pacjent trafił do nich w bardzo ciężkim stanie, z niewydolnością oddechową i niewydolnością krążenia. Pomocy udzielono mu najpierw w szpitalnym oddziale ratunkowym, skąd natychmiast został przewieziony na oddział anestezjologii i intensywnej terapii. Po kilkunastu godzinach mężczyzna zmarł.

Dyrektor ds. medycznych pogotowia ratunkowego we Wrocławiu Zbigniew Dragan uważa, że choć w tym konkretnym przypadku decyzja lekarza dyżurnego mogła nie mieć decydującego wpływu na życie pacjenta, to jednak chodzi o zasady obowiązujące w ratownictwie medycznym.

- W stanie zagrożenia życia nie ma czegoś takiego jak rejonizacja - podkreśla dyrektor. Jego zdaniem doszło tu do naruszenia podstawowych zasad działalności medycyny ratunkowej. - Pacjentów w ogóle nie powinno się odsyłać z SOR-ów, a w szczególności pacjentów w ciężkim stanie. Trzeba im najpierw udzielić podstawowej pomocy medycznej i ustabilizować - tłumaczy Dragan. Dodaje, że mimo niejednokrotnie opisywanych w "Gazecie" problemów ze stojącymi w kolejce karetkami pod SOR-em przy Borowskiej sytuacja, w której szpital odsyła pacjenta w ciężkim stanie bez udzielenia mu jakiejkolwiek pomocy, była jednak incydentalna.

U Małgorzaty Ossmann w sierpniu 2007 roku zbyt późno przeprowadzono cesarskie cięcie. Lekarze zlekceważyli ją, chociaż skarżyła się na silny ból brzucha i razem z mężem błagała o pomoc.

W akcie oskarżenia czytamy, że prof. Andrzej K., który w tamtym czasie kierował kliniką przy Chałubińskiego i od początku prowadził ciążę pacjentki, "nie wdrożył intensywnego i ciągłego nadzoru rejestrowania podstawowych parametrów życiowych matki i płodu, ciągłego monitorowania kardiotokograficznego płodu oraz nie zapewnił pełnej gotowości operacyjnej z zabezpieczeniem krwi do przetoczenia".

Sześć operacji w kilka dni

Kobieta, u której już na początku ciąży Andrzej K. zdiagnozował tak zwane łożysko przodujące - jest ono wskazaniem do cesarskiego cięcia, kiedy płód jest już dojrzały, a tak w tym przypadku było - dostała silnego krwotoku, kilkakrotnie traciła przytomność. W końcu zapadła w śpiączkę.

W kolejnych dniach przeszła sześć operacji. Między innymi usunięto jej macicę. Po wybudzeniu dowiedziała się o śmierci dziecka i o tym, że już nigdy nie zostanie matką. Przeszła załamanie nerwowe.

Andrzej K. powiedział nam, że nie ma sobie nic do zarzucenia. Jego zdaniem odpowiedzialność ponosi lekarz dyżurny - Marek M.

Marek M. podobnie jak Andrzej K. nie przyznaje się do winy. Małgorzata Klaus, rzeczniczka Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu mówiła - Andrzej K. uznał, że dolegliwości pacjentki są pochodzenia jelitowego, i zalecił lek na wzdęcia. Potem przekazał pacjentkę Markowi M. jako kierownikowi dyżuru. Zalecił obserwację i konieczność wykonania cesarskiego cięcia, gdyby jej stan się nie poprawił. Marek M. nie podjął jednak akcji, mimo że stan pacjentki pogarszał się z każdą godziną. Podczas przesłuchania Andrzej K. tłumaczył, że sytuacja była "nagła, nieprzewidywalna i wymagała natychmiastowej interwencji obecnego zespołu dyżurnego". Z kolei Marek M. wyjaśniał, że "istotne pogorszenie stanu zdrowia pacjentki nastąpiło o godz. 17.43, a operacja odbyła się zaledwie 17 minut później". Jego zdaniem nadzór okołoporodowy nad pacjentką był prawidłowy.

Prokuratorka próbowała tuszować sprawę

Zarzuty usłyszała także Justyna D., prokuratorka, która prowadziła śledztwo w tej sprawie. W 2012 roku okazało się, że celowo je opóźniała i próbowała to tuszować: fałszowała dokumenty, a w końcu ukryła akta sprawy. Sąd Dyscyplinarny uchylił prokurator immunitet, ale dopiero po odwołaniu się do wyższej instancji. W pierwszej instancji, pod koniec 2013r., Sąd Dyscyplinarny dla prokuratorów wniosek o uchylenie immunitetu pani prokurator Justyny D. odrzucił. Prokuratura odwołała się i dopiero sąd wyższej instancji immunitet pani prokurator z Wrocławia uchylił. Prokuratura z Legnicy dopiero w grudniu 2014 roku postawiła jej zarzuty.

Sierpień 2013 ogromny upał w mieście, a w szpitalu na Borowskiej brakuje nawet wiatraków, a o klimatyzacji się marzy.

- Nie mamy klimatyzacji. Niestety, oddział nie ma też wiatraków, by ulżyć rodzicom i ich pociechom. Ale staram się pilnować, by w salach były pozasłaniane rolety i pozamykane okna. Dzięki temu żar nie wchodzi do środka - mówi prof. Danuta Zwolińska, szefowa Kliniki Nefrologii Pediatrycznej w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym przy ul. Borowskiej we Wrocławiu.

Rodzice pacjentów przynoszą własne wentylatory. - Dobrze, że mam wiatrak, bo ciężko byłoby tu oddychać. Rano nie jest źle, ale sala najgorzej nagrzewa się popołudniami. Myślę, że ciemniejsze rolety mogłyby skutecznej zatrzymywać ciepło - mówi Anna Kutyła, mama półrocznego wówczas Marcela z oddziału nefrologicznego. Na upał skarżą się też pielęgniarki. W jednym z ich pomieszczeń wiszący tam termometr wskazywał w czwartek ponad 30 stopni. Marzy im się klimatyzacja.

Po interwencji Gazety po kilku dniach zaczął się montaż przenośnych klimatyzatorów.

Na oddziale ratunkowym Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego przy ul. Borowskiej w nocy z piątku na sobotę (17018 maja 2014r.) ochroniarz powalił na ziemię kobietę - tak twierdzi świadek. Szpital: "Ten incydent nie powinien był mieć miejsca"

- Kobieta, która czekała na chorą matkę, została zaatakowana przez ochroniarza. Stało się to w chwili, gdy zaproponowała mi złożenie wspólnej skargi na zachowanie personelu oddziału - twierdzi pacjentka SOR-u Natalia Woźnicka, która była świadkiem incydentu.

Kilka chwil wcześniej w poczekalni doszło do scysji między lekarką a Woźnicką, która przyjechała do szpitala z ostrymi bólami kręgosłupa. - Po prawie 12 godzinach spędzonych na SOR-ze przy ladzie zapytałam lekarzy, czy jest już opis moich badań. Informacji miał mi udzielić mój lekarz prowadzący. Zdziwiona zapytałam, jak to możliwe, że jest nim pani doktor, która w ogóle mnie nie badała, wtedy lekarka kazała mi sobie pójść i wyzwała mnie od głupich gówniar - twierdzi 25-letnia Natalia Woźnicka.

Widząc to, kobieta towarzysząca matce podeszła bliżej. - Chciała podać mi swój numer telefonu, abyśmy razem złożyły skargę na personel medyczny. Nie zdążyłam zapisać, bo wtedy przyszedł ochroniarz - mówi Natalia Woźnicka. - Kazał jej natychmiast opuścić SOR. Ale nie dał jej spokojnie wyjść, ale zaczął szarpać. Złapał za kark, przechylił, pociągnął za szyję w dół, zwinął ręce na plecy i powalił na ziemię.

Rozbieżne wersje wydarzeń

St. asp. Łukasz Dutkowiak z dolnośląskiej policji potwierdza, że gdy przed godz. 1 w nocy policjanci przyjechali do szpitala przy Borowskiej, zastali na oddziale ratunkowym kobietę i pracownika ochrony. Oboje opowiedzieli swoje wersje wydarzeń. Są rozbieżne.

25-letnia wtedy Edyta Terka, matka dwójki dzieci, we wrześniu 2002 roku poddała się operacji tarczycy we wrocławskim Szpitalu im. Rydygiera. Po zabiegu przestała oddychać, doszło do niedotlenienia mózgu. Kobieta zapadła w śpiączkę. Wrocławskie sądy orzekły, że obaj lekarze, którzy opiekowali się Edytą popełnili błąd.