Nowa podwrocławska galeria handlowa. Filmowa [ZDJĘCIA]

Zwykle filmowe sceny, które dzieją się w galeriach handlowych, kręcone są w autentycznych obiektach, nocami. - Ale skoro wielu naszych bohaterów pracuje w galerii i tam toczy się spora część akcji, musielibyśmy przejść na nocny tryb pracy - śmieje się Marek Warszewski, główny scenograf serialu 'Galeria'.

Wygodniej było zbudować własne centrum handlowe dla potrzeb filmu. - Nie udajemy, że to cała galeria. Z filmu wiadomo, że to jedynie fragment większego budynku - zastrzega scenograf. Steel Oak Plaza w ujęciach od zewnątrz gra wrocławska Magnolia Park. Anonimowo, ale oczywiście nie bez umowy.

Scenografia powstała na szkielecie tej, która zagrała w serialu 'Tancerze'. - Od razu postanowiliśmy ograć postindustrialny charakter tego wnętrza. Nasza galeria miała wyglądać, jakby mieściła się w zaadaptowanym budynku pofabrycznym - mówi scenograf. Najbardziej pracochłonne było stworzenie ścian. - Zależało mi na tym, żeby nie były w kolorze fabrycznej cegły - tłumaczy Marek Warszewski. Dlatego najpierw ścianki oklejono styropianem, potem wypalano i kilkakrotnie malowano, by osiągnąć upragniony efekt. Nawet z bliska wyglądają autentycznie, pięknie postarzone.

Podobnie jak przy projektowaniu prawdziwej galerii handlowej, także na planie filmowym są ograniczenia finansowe. Ale częściej techniczne. Zakazane są lustra, bo odbija się w nich ekipa, trzeba uważać też na szyby. Niewskazane są również duże jednobarwne płaszczyzny w mocnych barwach albo białe - bo po prostu źle się prezentują. Dla głównego scenografa nie stanowiło to problemu. Na pytanie, czy musiał zrezygnować z czegoś, co chętnie umieściłby w projekcie, odpowiada bez wahania: - Ja od razu myślę filmowym obrazem, traktuję wnętrze jak dekorację na planie.

I tak na przykład w przymierzalni sklepu z bielizną na ścianie nie ma lustra. Jest za to duży otwór, a za nim ścianka ze sklejki. Gdy się ją częściowo rozbierze, można tam umocować kamerę i pokazywać gości sąsiedniego lokalu.

Jak w prawdziwych centrach handlowych zmieniają się najemcy, tak i na planie Steel Oak Plaza trzeba zmienić czasem asortyment. W pustym lokalu po sklepie z dizajnerskimi meblami pozostał tylko szyld. Wkrótce główna bohaterka otworzy tu wymarzony sklepik z biżuterią.

Jak wybierano branże sklepów? Niektóre były opisane w scenariuszu - to te, w których kręcone są zdjęcia, czyli tzw. grające. To tylko pięć lokali - kawiarnia (zwana barem u Huberta), sklep odzieżowy, kwiaciarnia, salon z bielizną Salome oraz butik biżuteryjny (w planach).

Sklep z tytoniem i fajkami powstał, bo mógł zmieścić się w malutkim wnętrzu, podobnie jak cukiernia.

Są także same witryny, jak Maisonette Home Concept z artykułami wyposażenia wnętrz.

Jeden sklep obuwniczy w Steel Oak Plaza gra dwa sklepy. Pierwszy to prawdziwy Deichmann z butami tej firmy, ale tylko w niektórych scenach. W pozostałych te same buty widać na witrynie innego sklepu, już tylko filmowego - Modern Style Stylish Shoes & More.

- Deichmann z góry zdecydował się podpisać z nami umowę, nie oglądając serialu. Pozostałe marki na razie są fikcyjne. Ale jeśli zgłosi się firma, która chciałaby, żeby w naszej filmowej galerii pojawiło się jej stoisko, nic nie stoi na przeszkodzie - mówi Monika Salińska, producent wykonawczy 'Galerii'.

Nazwy powstały podczas burzy mózgów w zespole złożonym z reżysera, scenografa, grafika i dekoratora. Domenique Van Conte, MBS The Bike System, Bartolli, Kanzi, Lou Perry, Prosport, Escape - Professional Extreme Equipment. Wszystkie obcobrzmiące. Jak sklep z ubraniami, to Laura Boutique, jak kwiaciarnia, to Orchidee Papillon. - No tak, jesteśmy tacy bardziej międzynarodowi - przyznaje scenograf serialu.

Tworząc niektóre nazwy, filmowcy puszczali oko do widzów. Najlepszym przykładem są symbole kart kredytowych obsługiwanych przez jeden ze sklepów. Oczywiście wszystkie fikcyjne, ale kojarzą się w oczywisty sposób, skoro na jednej z nalepek są dwa barwne przenikające się koła, a nazwa zaczyna się na 'M'. Poniżej oczywiście logo głównego konkurenta - karty na 'V'.

- Ale wszystkie czcionki są kupione przez nas, sprawdzaliśmy też w urzędzie patentowym, czy ktoś ich nie zastrzegł - mówi scenograf. - Natomiast my naszych nazw nie zastrzegaliśmy. Jeśli ktoś nazwie swój salon z bielizną 'Salome', to prosimy bardzo, przecież dla nas to tylko reklama - dodaje producentka.

Dekoratorka wnętrz Patrycja Kisiel zadbała o szczegóły - jeśli na przykład na zapleczu baru u Huberta stoi lodówka, którą czasem przez chwilę widać w kadrze, jest na niej logo, oczywiście również wykreowane dla potrzeb serialu. W przeszklonej gablotce leżą ciastka, które wyglądają zadziwiająco autentycznie jak na plastikowe. Okazuje się, że to jednak prawdziwe eklerki i serniki.

Za to gipsowe są mufinki i pralinki w 'niegrającej' cukierni. Jednak ich producentowi tak bardzo zależało, by wszystko świetnie się prezentowało, że złamał sobie ząb, robiąc nadgryzioną czekoladkę.

W sklepie z bielizną na wieszakach wiszą różnokolorowe staniki i majtki bliżej nieokreślonych marek. Ale już w bliskich planach widać metki z logo sklepu i jego wizytówki na ladzie.

Ubrania w sklepach pochodzą z magazynów studia ATM, ale już biżuteria sprzedawana w butiku prowadzonym przez główną bohaterkę została wykonana na zamówienie.

W kilku miejscach stoją plansze z planem galerii. Kunsztownie wypisano na nich nazwy sklepów, każda właściwą czcionką, choć w kadrze dokładnie ich nie widać.

Obok kwiaciarni jest winda, chciałoby się powiedzieć - jak żywa. Ale jest raczej jak malowana. Bo chociaż prezentuje się pięknie, widać nawet zmieniające się cyferki oznaczające piętra, to za drzwiami nie ma szybu, tylko korytarz. Ujęcia we wnętrzu windy kręcone są zupełnie gdzie indziej. A cyferkami steruje się od tyłu (na zdjęciu demonstruje to scenograf, Marek Warszewski) - jest do tego specjalny mechanizm. Wystarczy pstryknąć.

Jest też kantor z wypisanymi na ścianie kursami walut. Są dość aktualne, ale bez przesady - nikt nie wpisuje ich codziennie. Odcinki serialu nie są przecież kręcone chronologicznie, ale grupami ujęć, a potem dopiero montowane. Kantor ma jednak tylko przód. Tak naprawdę jest ruchomą ladą, która maskuje wejście do wnętrza hali, gdzie mieści się punkt dowodzenia, czyli reżyserka.

Umieszczone w środku hali drzwi, imitujące wejście do galerii, są zrobione z matowego szkła i tak oświetlone od zewnątrz, że dają złudzenie, jakby rzeczywiście prowadziły na zewnątrz budynku. Różnego rodzaju lampy imitują świetliki. A przecież cała galeria jest zbudowana w hali, gdzie nie dociera światło słoneczne. Także dzięki olbrzymim lampom na planie jest zadziwiająco ciepło.

W serialu grają też schody prowadzące na pierwsze piętro. Ale na wyższej kondygnacji wnętrza sklepów nie widać, a tylko witryny. Nawet nie wszystkie są przeszklone. Dodatkowe piętro jest jednak potrzebne, bo inaczej nie byłoby galeryjki, z której właściciel dogląda interesu, podobnie jak w pierwowzorze 'Galerii' - telenoweli 'CentoVetrine' nadawanej we włoskiej telewizji od 2001 roku. Jednak miejsce, z którego na galeryjkę wchodzi, nie jest wcale jego gabinetem, a tylko maleńką kanciapką ze składanym krzesełkiem. Bo ujęcia w 'prawdziwym' gabinecie szefa kręcone są nie w studiu, ale w autentycznych pomieszczeniach biurowych ATM. Podobnie jak wszystko, co dzieje się w części administracyjnej galerii.

Galeria nazywa się Steel Oak Plaza nieprzypadkowo, ale od okazałej rzeźby w kształcie drzewa zaprojektowanej przez Marka Warszewskiego. Drzewo stoi kamiennej niecce. Na pierwszy rzut oka nie wiadomo, czy to pleksi, czy tafla wody? Jednak woda, ale głęboka ledwie na dłoń. - Wymieniamy ją regularnie - mówi scenograf. - Ale chyba nikt wam tu monet nie wrzuca? - dziwimy się. - Oczywiście, że wrzucają. Ekipa. Choćby statyści - odpowiada z kamienną twarzą Marek Warszewski.

Steel Oak Plaza, czyli filmowa galeria handlowa - więcej zdjęć