Jak wygląda Wrocław w oczach zagranicznych studentów

Od chłopaka, który studiuje medycynę w Krakowie dowiedziała się o organizacji EEC, która rekrutuje Norwegów na studia w krajach Europy Środkowej. Przyjeżdżają do Wrocławia, by zostać weterynarzami, a do Krakowa, by zdobyć zawód lekarza i dentysty.

Przez pierwsze dni snuła się po parkach na Biskupinie, zwiedziła rynek, napiła się w knajpie polskiego piwa.

Poznawała dorosłe życie sama. Albo z pomocą Polaków. Na przystanku zepsuł się tramwaj. Wysiadła jak inni. Nie wiedziała, gdzie jest. Koło niej stał trzydziestokilkuletni mężczyzna. Nie mówił po angielsku. Na migi pokazał, że powinna pójść w drugą stronę. Szedł z nią dwa przystanki, pokazywał zdjęcia żony, dziecka, psa. Wsiadła w autobus, on również. Kiedy wysiadła szedł za nią. Przyspieszył kroku, jak ona. Wyjęła klucze do kamienicy, otworzyła drzwi, obróciła się.

Mężczyzna ukłonił się, powiedział ''OK'' i pomachał jej na pożegnanie.

Nigdy nie odczuła, żeby Polacy byli źle nastawieni do obcych. Ale o tym słyszała.

Nie wie, co zrobi po studiach, ale uważa, że po tych kilku latach wypada znać język polski. Dopytuje więc o odmianę rzeczowników, co znaczy ''tu'', a co ''tam''. W sklepie zawsze mówi ''do widzenia''.

Kupiła na pchlim targu na Młynach stary rower z koszykiem. Sprzedawca śmiał się, że nikt go nie ukradnie. Jeździ nim wszędzie. W domu to było ciągle pod górkę lub z górki, a Wrocław ma dużo ścieżek, i jest taki płaski.

Półtora roku temu zastanawiał się, gdzie wyjechać na magisterkę. Południe Europy jest zbyt podobne do Turcji. Zachód za drogi. Północ za zimna. Wybrał Wrocław, bo był tu wcześniej na Erasmusie. Spodobała mu się atmosfera ''meeting place''. Ma znajomych Polaków, Holendrów, Hiszpanów, Anglików, Ukraińców.

Studiuje communication management na Uniwersytecie Wrocławskim. Studia w języku angielskim, płatne 1500 euro za semestr. Rodzina pomaga mu się utrzymać.

Jest dla niego względnie tanio. Z Polski może też swobodnie podróżować bez wypełniania dziesiątków dokumentów. Odwiedził większość krajów Europy, Litwę, Łotwę, Rosję, Francję, Włochy, Hiszpanię, Bułgarię. Zwiedził Stany Zjednoczone.

Mówi, że podróże pozwalają mu nabrać dystansu do swojego świata i swojego kraju. Spojrzeć na niego oczami innych ludzi. To samo daje studiowanie za granicą.

Polskiego uczy się, słuchając rozmów znajomych Polaków. Dużo słyszy o pieniądzach, ''kupiłem to, kupiłem tamto, zapłaciłem, wisisz mi kasę''. Dużo narzekań na rzeczywistość.

Dużo też mitów dotyczących Turków. Dwa najczęstsze - że mogą tu tylko otworzyć kebab i że wszyscy to fundamentalni muzułmanie.

Zna Turków, którzy pracują w korporacjach i zarabiają powyżej średniej krajowej. Jemu też firma zaproponowała pracę, bo zna turecki. Stawka - 3 tys. zł netto.

Nie jest muzułmaninem. Pokazuje zdjęcie swojej mamy: buty na obcasach, sukienka w kwiaty przed kolano, krótkie, farbowane włosy. ''Taka muzułmanka'' - mówi.

We Wrocławiu nigdy nie miał konfliktów na tle rasistowskim. Przesyła innym dobrą energię, więc do niego wraca.

Nie wie, co zrobi, gdy skończy studia. Jeśli dostanie tu pracę, być może zostanie.

Ale chciałby podróżować, bo nie po to żyjemy, żeby być tylko w jednym miejscu. Podróże to jedyna rzecz, która really makes you rich.

Przyjechała do Wrocławia, gdy miała 16 lat. Jeszcze we Lwowie mama pokazała jej ogłoszenie ''Teraz Wrocław'' - projektu, dzięki któremu młodzi ludzie z Rosji, Ukrainy, Białorusi, Kazachstanu, mogą tu studiować za darmo. Powiedziała: spróbuj.

Na początku bała się. Była sama. Ale Wrocław przypominał jej Lwów - podobne uliczki, kamienice i detale na budynkach.

Bardzo chciała studiować dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim. Specjalność - fotografia.

Pamięta pierwsze zajęcia. Wykładowca kazał im napisać relację z dnia Wszystkich Świętych. Usiadła w domu przerażona z otwartym Google Translate. Nie znała tylu słów. Pomogła jej koleżanka Polka.

Specjalizacji fotograficznej na studiach nie otworzyli. Za mało chętnych. Poszła więc na ''Radio i telewizję''.

Po licencjacie myślała przez chwilę o studiowaniu w Warszawie. Ale tam można się zgubić. Zgubić siebie, precyzuje. Tyle jest możliwości i dróg, że człowiek nie wie, co wybrać.

Fotografuje od sześciu lat. Najpierw modę. Później szukała szczerości i fotografowała ludzi na ulicach. Najpierw lustrzanką, później analogowym, teraz najczęściej telefonem lub bezlusterkowcem. Wszystkie zdjęcia, które wiszą na wystawie we wrocławskich Neonach zrobiła komórką.

Ma już 19 lat. To jej pierwsza indywidualna wystawa. Na wernisażu miała łzy w oczach. Przed sobą widziała i znajome twarze i zupełnie obcych.

Ekspozycja była nieodpłatna, musiała tylko wydrukować swoje zdjęcia. Koszt - 300 zł. Na Ukrainie udało jej się za 80 zł.

Ale nie chce tam wracać. Po przyjeździe jeszcze śledziła sytuację polityczną na Ukrainie, ale teraz na strony z newsami zagląda coraz rzadziej i z coraz większą niechęcią. Przeczuwa, a właściwie wie, że nic się na lepsze nie zmieni.

Chce zostać we Wrocławiu. Czuje tu wolność. Ludzie są różnorodni, oryginalnie wyglądają. Na ukraińskich ulicach młodzi wyglądają jak manekiny w Zarze. Dziewczyny często w sukienkach, w płaskich butach, grzecznie.

Tydzień temu zrobiła sobie piercing w nosie. Nikt nie zwraca na to uwagi.

Do domu w Katmandu ma osiem tysięcy kilometrów.

Wybrała studia w Europie, bo chciała poznać inną kulturę i przeżyć przygodę. We Wrocławiu było względnie tanio. 8 tysięcy euro za rok.

Kulturowego szoku doświadczyła już pierwszego dnia po przylocie. Nigdy nie widziała tramwaju, w sklepach mogła płacić kartą kredytową, woda była dostępna non stop, a nie co sześć dni. I wszędzie było blisko. Jej przyjaciółka z Nepalu jechała do szpitala w stolicy pięć dni.

W dodatku zaskoczyło ją podejście ludzi. W Nepalu wszyscy są braćmi, siostrami, wujkami, ciotkami. Starsi opiekują się młodszymi (mama dzwoni do niej codziennie przed snem i mówi dobranoc. We Wrocławiu jest wtedy około 7 wieczorem). I wszyscy dzielą się tym, co mają. Więc Anushka gotuje zupy dla chorej koleżanki w akademiku i kładzie jej na biurko. Przynosi liście, radząc, żeby zaparzyła z nich herbatę. Na przerwach wyciąga kanapki i proponuje wszystkim znajomym.

Ale mimo że Polacy nie mają nepalskiej natury, to jednak o wrocławianach mówi, że są najlepsi na świecie. Nie zostawili jej w potrzebie.

W kwietniu, kiedy Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi, jej 12-letni brat z 3-letnią siostrą byli w domu. Rodzina straciła cały dobytek i szkołę, którą prowadziła. 3-letniej siostry nie udało się uratować.

Uniwersytet Przyrodniczy zorganizował charytatywną zbiórkę pieniędzy dla Anushki i jej rodziny. O pomocy dla studentki I roku mówiło się w ogólnokrajowych mediach.

Zgłosił się do niej wykładowca z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rozmawiali, a na koniec wcisnął jej do ręki sto złotych, prosząc, by kupiła za to coś, co sprawi jej radość.

Uniwersytet zwolnił ją z płacenia 8 tys. euro za II rok studiowania. Obiecał, że obniży czesne za następne lata. Na korytarzach stoją puszki z pieniędzmi dla poszkodowanych w Nepalu. Jedna z nich z jej imieniem.

Kilka miesięcy temu odebrała telefon. Nieznany człowiek powiedział, że chce jej pomóc. Od tego czasu co miesiąc na jej konto wpływa 500 złotych. Anushka do dziś nie wie, kto je przysyła.

Kiedy dostanie dyplom lekarza weterynarii, wróci do Nepalu, by ratować zwierzęta. Od zawsze chciała się tym zajmować. Miała w domu sowę, którą jej przyjaciel znalazł z połamanym skrzydłem w ogrodzie. Najpierw trzymała ją w swoim pokoju, później w kuchni, później w pokoju brata. Po namowach przyjaciół z bólem serca oddała ją do zoo. Miesiąc temu upewniła się telefonicznie - sowa ma się dobrze, choć nigdy nie będzie latać.

Kilka dni temu minął rok, gdy Freek wysiadł z samolotu we Wrocławiu z walizką.

Odebrała go Ukrainka, wolontariuszka Uniwersytetu Wrocławskiego, i zabrała do akademika, gdzie poznał innych cudzoziemców.

Chciał wyjechać na studia za granicę od ukończenia szkoły średniej. Licencjat zrobił w Holandii.

W wakacje z przyjacielem odwiedzili Polskę. Spodobało mu się. Najpierw myślał o studiowaniu w Warszawie i Krakowie. O stolicy słyszał, że ludzie nie są zbyt uprzejmi, wiecznie się spieszą, a o Krakowie, że nie jest bezpieczny. Znajomi, których poznał na Erasmusie, mieszkali we Wrocławiu. Powiedzieli: przyjedź, spodoba ci się atmosfera tego miasta.

Nie żałuje.

Studiuje communication management na Uniwersytecie Wrocławskim. Za studia magisterskie płaci 500 euro za rok, bo jest obywatelem Unii Europejskiej. Rodzice pomagają mu się utrzymać, ale niewiele potrzebuje.

Pomagają mu też znajomi Polacy. Jeśli masz problem z mieszkaniem, nie umiesz się dogadać, zgubisz się w mieście, zadzwoń - słyszy.

Ale gdy wchodził do sklepu i mówił: ''Excuse me, do you speak english?'', sprzedawcy nie odpowiadali i zajmowali się układaniem produktów.

Co innego w Holandii - gdy szedł ulicą, każdy się uśmiechał.

Zaczął więc uczyć się polskiego na kursie językowym. Umie zamówić pizzę i porozmawiać o mieszkaniu. Dużo rozumie. Podobają mu się uśmiechy i szacunek w oczach Polaków, gdy słyszą, jak mówi. To go motywuje.

Po kilku miesiącach w sklepach mówił łamanym polskim: ''Przepraszam, mówi pan po angielsku?''. Sprzedawcy odpowiadali, że nie.

W Holandii miał małą firmę, zarabiał na prowadzeniu blogów. W Polsce kontynuował pracę na odległość.

Ale wolał korepetycje z holenderskiego - widzi efekty nie w postaci liczby wejść czy cyferek na koncie. Z lekcji na lekcje uczniowie stają lepsi.

Pracuje też jako pomoc biurowa w korporacji. Miał jeszcze cztery inne oferty pracy. Firmy znalazły go w portalu: e-korepetycje.

Podoba mu się szaleństwo we wrocławskiej architekturze, bo w Holandii domki są równo poukładane jak od linijki.

I jeszcze to, że aura wyraźniej się zmienia. Jak jest zima, jest zimno.

Chce zostać we Wrocławiu. Ma tu pracę, przyjaciół, dziewczynę. Dobre perspektywy.

Ma somalijski paszport, ale urodziła się w Arabii Saudyjskiej.

O życiu tam nie chce mówić. Rozmowa o różnicach pomiędzy ''tu'' i ''tam'' trwałaby godzinami.

Skończyła pierwszy stopień studiów w Jordanii. Medical laboratory. Później pracowała w firmie zajmującej się badaniem próbek. Odkładała pieniądze.

Studia drugiego stopnia chciała zrobić w Europie. Najpierw były Niemcy, ale tam przez rok trzeba było uczyć się niemieckiego. We Wrocławiu na Politechnice Wrocławskiej znalazła studia po angielsku. Kierunek: chemia medyczna. Studiowanie tutaj kosztowałoby ją 3 tys. euro za rok. To i tak taniej niż w zachodnich krajach. Zaaplikowała.

O Polsce nie wiedziała wówczas nic.

Po półtorej roku mówi, że może i dobrze. Być może inaczej by się nie zdecydowała. Wielu jej znajomych, także Polaków, mówiło: Polska? Wiesz, że nie jesteśmy zbyt przychylnie nastawieni do obcokrajowców? A szczególnie do tych z innych kultur i innej karnacji.

Pytała na ulicy, jak dojść do Rynku, w jaki tramwaj wsiąść, żeby wrócić na plac Grunwaldzki. Młodzi tłumaczyli jej po angielsku, starsi na migi. Kilkudziesięcioletnia kobieta złapała ją za rękę i zaprowadziła.

Przyjaciółka zaprosiła ją na święta do domu, do małej wsi w Wielkopolsce.

Przy wigilijnym stole czekał na nią talerz barszczu z uszkami, pierogi i krokiety. Pod choinką - prezenty. Połamała się opłatkiem, odwiedziła znajomych przyjaciółki.

Obroniła się w lipcu. Wraca do męża Włocha. Dla niej przyjechał do Polski. Znalazł pracę w Poznaniu. Tam będą mieszkać przez najbliższe kilka miesięcy. Chciałaby znaleźć pracę w swoim zawodzie, ale nie zna polskiego.

Co więc będzie dalej, Khadija nie wie. Może gdzieś wyjadą. Świat jest otwarty.