Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Wrocław

    Jak wyglądał i czym żył powojenny Wrocław [UNIKATOWE FOTOGRAFIE]

    Wiadomości z Wrocławia
    fot. Adam Feliks Czelny, tekst Beata Maciejewska
    fot. Adam Feliks Czelny
    Armia chińska zajmuje Dworzec Główny, wozy konne z sianem wjeżdżają z fasonem na Psie Pole, Picasso wygląda jak Bolesław Bierut na wizytacji PGR-u, a pod Halą cyrkowcy suszą pieluchy i niemowlęce kaftaniki. Myślicie, że znacie to miasto? To obejrzyjcie zdjęcia Adama Czelnego na otwieranej w piątek o godz. 17 wystawie w Ratuszu. Chór i orkiestra armii chińskiej na Dworcu Głównym, marzec 1951
    fot. Adam Feliks Czelny
    1 z 23

    Armia chińska zajmuje Dworzec Główny, wozy konne z sianem wjeżdżają z fasonem na Psie Pole, Picasso wygląda jak Bolesław Bierut na wizytacji PGR-u, a pod Halą cyrkowcy suszą pieluchy i niemowlęce kaftaniki. Myślicie, że znacie to miasto? To obejrzyjcie zdjęcia Adama Czelnego na otwieranej w piątek o godz. 17 wystawie w Ratuszu. Chór i orkiestra armii chińskiej na Dworcu Głównym, marzec 1951
    Czelny przyjechał do Wrocławia w 1947 roku, praca dla gazet pozwalała mu wchodzić niemal wszędzie, pozostawił po sobie archiwum kilku tysięcy negatywów, które są dziś własnością Muzeum Miejskiego Na wystawie w Ratuszu można obejrzeć tylko niewielką część jego fotografii, ale za to w większości niepublikowanych. Prawie 300 zdjęć fotoreportera Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego, potem Gazety Robotniczej i Słowa Polskiego układają się w fascynujący film o pączkującym w gruzach mieście: odbudowie, rozrywkach nowych mieszkańców, rytuałach politycznych, życiu oficjalnym i prywatnym. Kurator wystawy Halina Okólska, ponad dwieście fotografii umieściła w albumie 'I to było możliwe...? Powojenny Wrocław w obiektywie Adama Feliksa Czelnego'. Faktycznie, trudno uwierzyć, że to było możliwe...
    fot. Adam Feliks Czelny
    2 z 23

    Czelny przyjechał do Wrocławia w 1947 roku, praca dla gazet pozwalała mu wchodzić niemal wszędzie, pozostawił po sobie archiwum kilku tysięcy negatywów, które są dziś własnością Muzeum Miejskiego Na wystawie w Ratuszu można obejrzeć tylko niewielką część jego fotografii, ale za to w większości niepublikowanych. Prawie 300 zdjęć fotoreportera Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego, potem Gazety Robotniczej i Słowa Polskiego układają się w fascynujący film o pączkującym w gruzach mieście: odbudowie, rozrywkach nowych mieszkańców, rytuałach politycznych, życiu oficjalnym i prywatnym. Kurator wystawy Halina Okólska, ponad dwieście fotografii umieściła w albumie 'I to było możliwe...? Powojenny Wrocław w obiektywie Adama Feliksa Czelnego'. Faktycznie, trudno uwierzyć, że to było możliwe...
    Na wieki wieków ruiny Z 30 tys. domów, które stały we Wrocławiu przed rozpoczęciem oblężenia, 21,6 tys. było w chwili poddania się twierdzy ruiną. Tylko Warszawa miała większe straty w budynkach. Z 658 km ulic aż połowa była uszkodzona przez pociski, bomby, miny, przysypana gruzem. Wypiętrzał się jak łańcuchy górskie, jego objętość szacowano na 18 mln m sześciennych. Długo nie znikał. Adam Czelny w 1947 roku zaczął dokumentować oczyszczanie miasta i robił to przez kilkanaście lat. W 1956 roku nadal na ulicach zalegało ponad 6 mln m sześciennych gruzu, z tego prawie jedna trzecia w śródmieściu, na obszarze przez który przebiegała linia tramwajowa '0'. Owszem, cały Wrocław brał udział w odgruzowywaniu, ale priorytetem było wyciągnięcie cegieł nadających się do ponownego użycia. W efekcie wielokrotnie przerzucano masy gruzu, pozostawiając je ostatecznie na miejscu. Panorama zniszczonego miasta, 1947
    fot. Adam Feliks Czelny
    3 z 23

    Na wieki wieków ruiny Z 30 tys. domów, które stały we Wrocławiu przed rozpoczęciem oblężenia, 21,6 tys. było w chwili poddania się twierdzy ruiną. Tylko Warszawa miała większe straty w budynkach. Z 658 km ulic aż połowa była uszkodzona przez pociski, bomby, miny, przysypana gruzem. Wypiętrzał się jak łańcuchy górskie, jego objętość szacowano na 18 mln m sześciennych. Długo nie znikał. Adam Czelny w 1947 roku zaczął dokumentować oczyszczanie miasta i robił to przez kilkanaście lat. W 1956 roku nadal na ulicach zalegało ponad 6 mln m sześciennych gruzu, z tego prawie jedna trzecia w śródmieściu, na obszarze przez który przebiegała linia tramwajowa '0'. Owszem, cały Wrocław brał udział w odgruzowywaniu, ale priorytetem było wyciągnięcie cegieł nadających się do ponownego użycia. W efekcie wielokrotnie przerzucano masy gruzu, pozostawiając je ostatecznie na miejscu. Panorama zniszczonego miasta, 1947
    Furmanki gruzu ze 'świętej wyspy' W pierwszej kolejności zabezpieczono i zaczęto odbudowywać zabytkowe kościoły oraz ratusz. Ks. bp Józef Pazdur, który wstąpił do seminarium w 1947 roku zaraz po jego otwarciu, wspominał, że alumni integrowali się przy odgruzowywaniu 'świętej wyspy' Wrocławia. - Ostrów Tumski, katedra była wtedy jedną wielką ruiną. Budynek seminarium przy pl. Katedralnym też został zbombardowany w czasie oblężenia Festung Breslau. Jak nasz rektor ks. Marcinowski obchodził 15-lecie kapłaństwa, to w prezencie wywieźliśmy z naszego podwórza 500 furmanek gruzu - opowiadał. Najpierw odbudową katedry kierował Marcin Bukowski. W marcu 1948 roku ukończono mury nawy głównej i łuki przyporowe, konstrukcję dachu wykonano ze stali i pokryto go dachówką rzymską. Do pustej świątyni ściągnięto wspaniałe XVII-wieczne dębowe stalle, wykonane pierwotnie dla wrocławskiego kościoła św. Wincentego (ob. pl. Nankera), z płaskorzeźbami przedstawiającymi żywot św. Norberta. Ocalały, bo przed rozpoczęciem oblężenia zostały wywiezione z miasta. Aktu poświęcenia katedry dokonał 29 lipca 1951 roku prymas Polski ks. abp Stefan Wyszyński, ale pracy było jeszcze na dziesiątki lat.
    fot. Adam Feliks Czelny
    4 z 23

    Furmanki gruzu ze 'świętej wyspy' W pierwszej kolejności zabezpieczono i zaczęto odbudowywać zabytkowe kościoły oraz ratusz. Ks. bp Józef Pazdur, który wstąpił do seminarium w 1947 roku zaraz po jego otwarciu, wspominał, że alumni integrowali się przy odgruzowywaniu 'świętej wyspy' Wrocławia. - Ostrów Tumski, katedra była wtedy jedną wielką ruiną. Budynek seminarium przy pl. Katedralnym też został zbombardowany w czasie oblężenia Festung Breslau. Jak nasz rektor ks. Marcinowski obchodził 15-lecie kapłaństwa, to w prezencie wywieźliśmy z naszego podwórza 500 furmanek gruzu - opowiadał. Najpierw odbudową katedry kierował Marcin Bukowski. W marcu 1948 roku ukończono mury nawy głównej i łuki przyporowe, konstrukcję dachu wykonano ze stali i pokryto go dachówką rzymską. Do pustej świątyni ściągnięto wspaniałe XVII-wieczne dębowe stalle, wykonane pierwotnie dla wrocławskiego kościoła św. Wincentego (ob. pl. Nankera), z płaskorzeźbami przedstawiającymi żywot św. Norberta. Ocalały, bo przed rozpoczęciem oblężenia zostały wywiezione z miasta. Aktu poświęcenia katedry dokonał 29 lipca 1951 roku prymas Polski ks. abp Stefan Wyszyński, ale pracy było jeszcze na dziesiątki lat.
    Odbudowa Rynku zaczęła się dopiero w 1953 roku. Na początku lat 60. z głównego placu miasta znikły ślady Festung Breslau. Na zdjęciu pierzeja północna, z wieżą kościoła św. Elżbiety i jedną z dwóch kamieniczek altarystów. 'Jaś' i 'Małgosia' doczekały się ekipy remontowej dopiero w 1959 roku.
    fot. Adam Feliks Czelny
    5 z 23

    Odbudowa Rynku zaczęła się dopiero w 1953 roku. Na początku lat 60. z głównego placu miasta znikły ślady Festung Breslau. Na zdjęciu pierzeja północna, z wieżą kościoła św. Elżbiety i jedną z dwóch kamieniczek altarystów. 'Jaś' i 'Małgosia' doczekały się ekipy remontowej dopiero w 1959 roku.
    W Ratuszu pierwsze prace zabezpieczające zaczęły się we wrześniu 1945 roku, większość ekipy stanowili Niemcy. Gruz najpierw wysypywano na ulicę, a potem wywożono na plac Wolności. Odbudowa trwała od 1949 do 1953, prowadził ją Marcin Bukowski, zmieniono boczne szczyty wschodnie i oba zachodnie, rekonstruując ich pierwotny kształt. Kamieniarz wykuwa detale architektoniczne ratusza, 1949
    fot. Adam Feliks Czelny
    6 z 23

    W Ratuszu pierwsze prace zabezpieczające zaczęły się we wrześniu 1945 roku, większość ekipy stanowili Niemcy. Gruz najpierw wysypywano na ulicę, a potem wywożono na plac Wolności. Odbudowa trwała od 1949 do 1953, prowadził ją Marcin Bukowski, zmieniono boczne szczyty wschodnie i oba zachodnie, rekonstruując ich pierwotny kształt. Kamieniarz wykuwa detale architektoniczne ratusza, 1949
    Pierwsi polscy przesiedleńcy we Wrocławiu w majy 1945 roku
    fot. Adam Feliks Czelny
    7 z 23

    Pierwsi polscy przesiedleńcy we Wrocławiu w majy 1945 roku
    Pierwsze obchody 1 Maja odbyły się we Wrocławiu już w 1890 r. Niemieccy socjaldemokraci i komuniści nie wiedzieli jednak, co znaczy święcić go godnie. W 1891 r. zaledwie 15 tys. osób czciło 1 Maja. Tymczasem w 1947 roku w pierwszomajowym pochodzie szło przez trzy godziny (ze Świdnickiej na pl. Grunwaldzki) 70 tys. ludzi. Rok później 1 Maja świętowało już 130 tys. osób, a w 1949 roku - 170 tys. Jednak to nie oni wzbudzili sensację, lecz samochód wiozący wannę z kąpiącym się w niej mężczyzną (a maj był chłodny tego roku). Na pochody pierwszomajowe spędzano zakłady pracy i szkoły, a powody absencji dokładnie sprawdzano. Festyny, zabawy ludowe, kiełbasa sprzedawana z samochodów miały zachęcić opornych do uczestnictwa w manifestacjach. W 1948 roku pochód trwał 4 godziny, a wzięło w nim udział 130 tys. osób i 700 pojazdów. Po południu odbył się festyn przed Halą Ludową połączony z koncertem artystów Opery Dolnośląskiej i orkiestry Filharmonii. Klub jeździecki defiluje w pochodzie pierwszomajowym, 1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    8 z 23

    Pierwsze obchody 1 Maja odbyły się we Wrocławiu już w 1890 r. Niemieccy socjaldemokraci i komuniści nie wiedzieli jednak, co znaczy święcić go godnie. W 1891 r. zaledwie 15 tys. osób czciło 1 Maja. Tymczasem w 1947 roku w pierwszomajowym pochodzie szło przez trzy godziny (ze Świdnickiej na pl. Grunwaldzki) 70 tys. ludzi. Rok później 1 Maja świętowało już 130 tys. osób, a w 1949 roku - 170 tys. Jednak to nie oni wzbudzili sensację, lecz samochód wiozący wannę z kąpiącym się w niej mężczyzną (a maj był chłodny tego roku). Na pochody pierwszomajowe spędzano zakłady pracy i szkoły, a powody absencji dokładnie sprawdzano. Festyny, zabawy ludowe, kiełbasa sprzedawana z samochodów miały zachęcić opornych do uczestnictwa w manifestacjach. W 1948 roku pochód trwał 4 godziny, a wzięło w nim udział 130 tys. osób i 700 pojazdów. Po południu odbył się festyn przed Halą Ludową połączony z koncertem artystów Opery Dolnośląskiej i orkiestry Filharmonii. Klub jeździecki defiluje w pochodzie pierwszomajowym, 1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    9 z 23

    "Pierwszą uzyskaną informacją na temat komunikacji miejskiej była wiadomość, że Niemcy wywieźli wszystkie zasoby zakładów komunikacyjnych do położonej wśród lasów cegielni w pobliżu Milicza" - wspominał Tadeusz Mech, który w 1945 roku przyjechał do Wrocławia z ekipą tramwajarzy Niestety, zamiast tramwajów w cegielni zastali pogorzelisko i gruzy. Nie tylko brak wozów był problemem. Wprawdzie tory tramwajowe były zniszczone tylko w 10 procentach, ale zachowała się zaledwie połowa słupów, a górna sieć w ogóle przestała istnieć. Miasto było rozległe - 14 km z południa na północ i 24 km ze wschodu na zachód - więc brak komunikacji wręcz paraliżował życie we Wrocławiu. Pierwsza linia tramwajowa została uruchomiona dopiero 22 sierpnia. Tramwaj, udekorowany flagami, wyjechał o godz. 11 z przystanku na Biskupinie. Motorniczym był Niemiec w rogatywce, a konduktorem Polak Władysław Olczyk. Tramwaje miały najpierw kolor kremowy, ale wkrótce przemalowano je na niebiesko (bo farby w tym kolorze było najwięcej). Bez względu jednak na kolor często wyskakiwały z szyn lub zsuwał im się pantograf z napowietrznego przewodu elektrycznego. "Poza tym ci pasażerowie! Czego to nie przewożono! Przecież kwitł szaber. Raz nawet widziałam przewożoną tramwajem sporą wannę" - wspominała Jadwiga Złotorzycka.
    W powojennym Wrocławiu zwierzęta i ludzie żyli w idealnej komitywie. Króliki w wannie, świnia na balkonie, owca w komórce na węgiel nie były niczym szczególnym. Zaspokajały potrzebę kontaktu z naturą i deficytowym mięsem. Ze zwierzętami egzotycznymi mieszkańcy spotkali się dopiero 18 lipca 1948 roku, gdy otwarto ZOO. Pokazano 150 zwierząt z 60 gatunków, większość pochodziła z breslauerskiego ogrodu zoologicznego. Przed wojną było ich dwa tysiące, ale oblężenie Festung Breslau przeżyło tylko 200. Drapieżniki zostały rozstrzelane na rozkaz komendanta twierdzy, pozostałe zwierzęta zginęły od bomb i głodu. Te, które ocalały wywieziono m.in. do Łodzi i Poznania. Może Wrocław na zawsze straciłby swoje ZOO, gdyby nie Wystawa Ziem Odzyskanych. Trzeba się było pokazać przed całym światem, więc ogród reaktywowano. 'Tysięczne tłumy, które przyszły na otwarcie, przekonały wątpiących, że ogród jest potrzebny' - pisała prasa. Basen dla hipopotamów, 18 lipca 1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    10 z 23

    W powojennym Wrocławiu zwierzęta i ludzie żyli w idealnej komitywie. Króliki w wannie, świnia na balkonie, owca w komórce na węgiel nie były niczym szczególnym. Zaspokajały potrzebę kontaktu z naturą i deficytowym mięsem. Ze zwierzętami egzotycznymi mieszkańcy spotkali się dopiero 18 lipca 1948 roku, gdy otwarto ZOO. Pokazano 150 zwierząt z 60 gatunków, większość pochodziła z breslauerskiego ogrodu zoologicznego. Przed wojną było ich dwa tysiące, ale oblężenie Festung Breslau przeżyło tylko 200. Drapieżniki zostały rozstrzelane na rozkaz komendanta twierdzy, pozostałe zwierzęta zginęły od bomb i głodu. Te, które ocalały wywieziono m.in. do Łodzi i Poznania. Może Wrocław na zawsze straciłby swoje ZOO, gdyby nie Wystawa Ziem Odzyskanych. Trzeba się było pokazać przed całym światem, więc ogród reaktywowano. 'Tysięczne tłumy, które przyszły na otwarcie, przekonały wątpiących, że ogród jest potrzebny' - pisała prasa. Basen dla hipopotamów, 18 lipca 1948
    Jak tam u was z rozrywką? - Właśnie idziemy na pole minowe!
    fot. Adam Feliks Czelny
    11 z 23

    Jak tam u was z rozrywką? - Właśnie idziemy na pole minowe!" - żartowali wrocławianie. Nie było jednak tak źle. Zamiast nocnych klubów niezliczone kawiarnie i knajpki, kasyna gry zastępowane były stolikami z grą "w trzy karty", a dyskoteki - festynami i potańcówkami na świeżym powietrzu Już w końcu lipca Józef Pitry otworzył przy ul. Rydygiera Lwowskie Piekiełko, czyli restaurację z dancingiem. Do tańca grała niemiecka orkiestra, a piwo dostarczył Browar Piastowski. Wrocławianie, którzy nie narzekali na zarobki, mogli dogadzać swojemu podniebieniu w tak ekskluzywnych lokalach jak Monopol czy Cafe Savoy przy pl. Kościuszki. Atutem Savoyu była "wykwintna kuchnia warszawska" (!) i godziny otwarcia - do piątej rano. Dla mniej zasobnych stały otworem lokale o zachęcających nazwach - Wstąp Kolego na Jednego przy ul. Dąbrowskiego, Każ co Dać przy ul. Grodzkiej i Kiosk pod Bombem przy ul. Trzebnickiej. W ratuszowej knajpce - dzisiaj mieści się tam antykwariat - stał wprawdzie tylko jeden stoliczek, ale za to można było wypić przy nim zimną "czystą" i zsiadłe mleko. Największą gastronomiczną osobliwością była jadłodajnia Gromada, którą otwarto zaraz po wojnie w czynnym szalecie przy pl. Powstańców Wielkopolskich. Dni Wrocławia, 1956
    Czelny zrobił zdjęcie czytelnika 'Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego' (' (gazeta PPS, ukazywała się tylko od lipca 1947 do grudnia 1948), ale tytuł pioniera wrocławskiej prasy należy się tygodnikowi 'Nasz Wrocław' . Pierwszy numer nosi datę 10-16 czerwca 1945 roku, choć ukazał się dwa dni wcześniej. Miasto było dymiącą kupą gruzów, ale miało gdzie drukować. Dawna drukarnia Breslauer Neueste Nachrichten przy dzisiejszej ul. Piotra Skargi została uruchomiona już 12 maja jako Drukarnia Miejska (później Drukarnia RSW Prasa). Personel techniczny - zecerzy, linotypiści, metrampaże, maszyniści - był z Breslau. Ojciec założyciel, czyli redaktor Tadeusz Tułasiewicz, przyjechał z Krakowa. Pomagali mu kierownik delegatury Czytelnika Jan Kowalski i Mieczysław Wionczek. 'Linotypiści - Niemcy składają wiersze z fotograficzną dokładnością, nie rozumiejąc z nich ani słowa... W drukarni cały zespół redakcyjny z biciem serca oczekuje na pierwsze odbitki szczotkowe. Jest. I tu się zaczyna tragedia: korekta. Szczotka roi się od błędów. Niemcy, składając korektę, uwzględniają poprawki, robią równocześnie nowe błędy' - wspominał po latach Tułasiewicz.
    fot. Adam Feliks Czelny
    12 z 23

    Czelny zrobił zdjęcie czytelnika 'Wrocławskiego Kuriera Ilustrowanego' (' (gazeta PPS, ukazywała się tylko od lipca 1947 do grudnia 1948), ale tytuł pioniera wrocławskiej prasy należy się tygodnikowi 'Nasz Wrocław' . Pierwszy numer nosi datę 10-16 czerwca 1945 roku, choć ukazał się dwa dni wcześniej. Miasto było dymiącą kupą gruzów, ale miało gdzie drukować. Dawna drukarnia Breslauer Neueste Nachrichten przy dzisiejszej ul. Piotra Skargi została uruchomiona już 12 maja jako Drukarnia Miejska (później Drukarnia RSW Prasa). Personel techniczny - zecerzy, linotypiści, metrampaże, maszyniści - był z Breslau. Ojciec założyciel, czyli redaktor Tadeusz Tułasiewicz, przyjechał z Krakowa. Pomagali mu kierownik delegatury Czytelnika Jan Kowalski i Mieczysław Wionczek. 'Linotypiści - Niemcy składają wiersze z fotograficzną dokładnością, nie rozumiejąc z nich ani słowa... W drukarni cały zespół redakcyjny z biciem serca oczekuje na pierwsze odbitki szczotkowe. Jest. I tu się zaczyna tragedia: korekta. Szczotka roi się od błędów. Niemcy, składając korektę, uwzględniają poprawki, robią równocześnie nowe błędy' - wspominał po latach Tułasiewicz.
    Zrujnowany gmach dawnego domu towarowego Wertheim1947
    fot. Adam Feliks Czelny
    13 z 23

    Zrujnowany gmach dawnego domu towarowego Wertheim1947
    Naprawa trakcji tramwajowej na ulicy Świdnickiej, 1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    14 z 23

    Naprawa trakcji tramwajowej na ulicy Świdnickiej, 1948
    Miasteczko cyrkowe pod Hala Ludowa, 1954
    fot. Adam Feliks Czelny
    15 z 23

    Miasteczko cyrkowe pod Hala Ludowa, 1954
    Ogólnopolskie dożynki we Wrocławiu na Psim Polu, 11 września 1949
    fot. Adam Feliks Czelny
    16 z 23

    Ogólnopolskie dożynki we Wrocławiu na Psim Polu, 11 września 1949
    Plac Wolności, 1955
    fot. Adam Feliks Czelny
    17 z 23

    Plac Wolności, 1955
    Budowa Akademików Politechniki Wrocławskiej, 1953
    fot. Adam Feliks Czelny
    18 z 23

    Budowa Akademików Politechniki Wrocławskiej, 1953
    Odgruzowywanie Stadionu Olimpijskiego, 1947
    fot. Adam Feliks Czelny
    19 z 23

    Odgruzowywanie Stadionu Olimpijskiego, 1947
    Uniwersytet Wrocławski, widok od południowego zachodu,1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    20 z 23

    Uniwersytet Wrocławski, widok od południowego zachodu,1948
    Prace przy odbudowie mostów Młyńskich, 1956
    fot. Adam Feliks Czelny
    21 z 23

    Prace przy odbudowie mostów Młyńskich, 1956
    Odgruzowywanie placu Walerego Wróblewskiego, 1948
    fot. Adam Feliks Czelny
    22 z 23

    Odgruzowywanie placu Walerego Wróblewskiego, 1948
    Fragment ulicy Świdnickiej ze zniszczonym hotelem Monopol
    fot. Adam Feliks Czelny
    23 z 23

    Fragment ulicy Świdnickiej ze zniszczonym hotelem Monopol
    Czytaj teraz
    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      Urodzilem sie w powojennym Wroclawiu w kamienicy przy ul.Wybrzeze Slowackiego 8-5. To chyba najpiekniejsze miejsce we Wroclawiu. Z okien jest panorama na kilkanascie kilometrów w góre Odry, po lewej na Most Grunwaldzki. To jest jeden z niewielu kwartalów kamienic ocalalych w czasie oblezenia w tym rejonie. Niestetety w latach 70-tych doszly nowe zniszczenia. Pobudowano jakby trase szybkiego ruchu przez Pl.Spoleczny az na Most Grunwaldzki z nowymi szerokimi jezdniami i wiaduktami. Wyburzono wtedy sporo pieknych secesyjnych kamienic. Inne wskutek duzego ruchu samochodów ciezarowych same zaczely sie rozpadac. Tak w latach 80-tych rozebrano zachodnia (blizej Rynku) strone ul.Mazowieckiej. Jeszcze w licemu chodzilem na obiady do Restauracji "Zlota Kaczka", w której stolowali sie tez pracownicy Urzedu Wojewódzkiego. Byla na rogu wtedy Alei Slowackiego i ulicy, która dzisiaj juz nie istnieje, usytuowana w secesyjnej kamienicy z wiezyczkami. Na google.map kazdy moze obejrzec : Wybrzeze Slowackiego 8,7,6,5. Dla mnie jest niepojete, ze kamienic przy Wybrzeze Slowackiego 5,6,7,8 (cztery bramy) wladze miasta nie wpisaly do rejestru zabytków. Sa w coraz bardziej oplakanym stanie, chociaz zamieszkale. W kazdej chwili moze jednak zapasc decyzja o rozbiórce, jak to sie stalo z tymi na Mazowieckiej. Po likwidacji tych kamienic praktycznie zniknie przedwojenny Wroclaw w tym rejonie .
      już oceniałe(a)ś
      32
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @doomsday A mieści ci się w głowie, że zlikwidowano wszystkie kurne chaty i ziemianki lepione z gliny i krowiego łajna? To były dopiero zabytki...
      już oceniałe(a)ś
      5
      29
      Zgłoś
      Odpowiedz
      I pomyśleć, że "ciemniacy" z tych ruin zrobili miasto.
      już oceniałe(a)ś
      23
      3
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @stachu44 A co tu myśleć, nie tylko zrobili miasto, budowali ogromne katedry, piramidy, drapacze chmur, mosty itd. Niewiele by jednak zrobili bez projektantów, inżynierów, architektów, artystów itd.
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      niestety ale sporo kamienic sami zniszczylismy np. rok swidnickiej i swierczewskiego
      już oceniałe(a)ś
      24
      4
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @matiasz3 Widać kamienice na świdnickiej. Jeśli się nie mylę to teraz jest tam kdm. Chyba jednak te kamienice były ładniejsze. Szkoda.
      już oceniałe(a)ś
      5
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      A ja się tam narobiłem w organizacji Służba Polsce, jak koń Przewalskiego. Dzisiejsza młodzież nie ma bladego pojęcia ile zdrowia straciliśmy dla kochanej Ojczyzny. Każdy dzisiaj potrafi narzekać z byle powodu i czeka na gotowe.
      już oceniałe(a)ś
      16
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @lechutek69 I jeszcze chce zeby go zatrudnili.
      już oceniałe(a)ś
      1
      2
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Bywało się w Złotej Kaczce, ale jej już niema. I komu to przeszkadzało?
      już oceniałe(a)ś
      12
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @mywroclawianie Urzędnicza głupota? Złośliwość?
      już oceniałe(a)ś
      3
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Wspomniana w opisie już nie istniejąca ulica przy której była restauracja (a raczej chyba tylko bar) "Złota Kaczka" nazywała się Kujawska.Pamiętam takie dość głośne naówczas zdarzenie z końca lat 60-tych: W "Złotej Kaczce" posilali się "Skaldowie" Niektórzy z gości prosili ich o autograf. Muzycy mieli z sobą swoje zdjęcia, podpisywali je i rozdawali.Podeszła również "babcia klozetowa" (jak się wówczas mówiło), lecz zdjęć zabrakło. Pocieszali ją, że może ich oglądać w TV. Na to "babcia", że nie ma telewizora i nieco zawiedziona odeszła. "Skaldowie' pobyli jeszcze chwilę i wyszli. Jednak po pewnym czasie wrócili taszcząc dla "babci" telewizor, oczywiście jeszcze wówczas czarno-bialy.
      już oceniałe(a)ś
      12
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Bzdury piszecie. Mój Ojciec był wtedy we Wrocławiu, organizował oddział BGK, i na pochody nie chodził. Chodzili tylko ci co chcieli. Nikogo nie zapędzano.
      już oceniałe(a)ś
      7
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @w.i.k.t.o.r Wtedy jeszcze wszyscy chcieli. Twój ojciec dziwny był.
      już oceniałe(a)ś
      0
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Ja pamiętam tylko gruzy, gruzy, gruzy.
      już oceniałe(a)ś
      8
      3
      Zgłoś
      Odpowiedz

      Tematy ważne dla Wrocławia

      Tematy
      Miejsca

      Warto przeczytać

      Magazyn Kuchnia
      Magazyny
      Licytacje, przetargi
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.